Τα επεισόδια από μεθυσμένους είναι κλασικό φαινόμενο σε νυχτερινά μαγαζιά.
Μόνο σπάνια δεν συμβαίνει κάποιος να τα κοπανήσει, να βγαίνει εκτός ελέγχου και να μην μπορεί να συμμαζευτεί.
Σήμερα λοιπόν σε αντίστοιχη περίπτωση είναι πολύ πιθανή (και πολύ οδυνηρή ενδεχομένως) η παρέμβαση κάποιου τετραγωνιζέ πορτιέρη που θα βγάλει έξω τον ταραχοποιό σηκωτό.
Πίσω όμως στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 ο καταστηματάρχης έπρεπε μόνος να βρει τη λύση.
Να ξεφορτωθεί εκείνος τον σουρωμένο που δημιουργούσε προβλήματα.
Ποιος ξεχνάει τι τράβηξε ο Μίμης Φωτόπουλος στην «Καφετζού», όταν έβγαλε έξω από το καφενείο τον αγρότη που είχε γίνει «ζάντα»;
Όταν τον έθιξε βάναυσα με την πρόταση να… μασήσει λίγο καφέ;
Όταν εξήγησε στον πόλισμαν ότι «έχει πιει καμιά εξηνταριά ποτηράκια παραπάνω» και αναγκάστηκε να τον ακολουθήσει στο τμήμα για να του υποβάλλει μήνυση, αγωγή, έφεση και ανακοπή;
Ενώ όμως ο Φωτόπουλος και γενικά οι Έλληνες ιδιοκτήτες μπαρ ταλαιπωρούνταν, στη γειτονική Τουρκία είχαν βρει μια πρωτοποριακή λύση του προβλήματος:
Τα καλάθια των μεθυσμένων!
Το κόνσεπτ της διαχείρισης σχετικών καταστάσεων ήταν απλό:
Όπως συνέβαινε, συμβαίνει και πιθανότατα θα συμβαίνει πάντα και παντού, πελάτες που είχαν… κατεβάσει ομίχλη αρνούνταν να φύγουν στο κλείσιμο του μαγαζιού.
Έμεναν απέξω τραγουδώντας ή φωνάζοντας για ν’ ανοίξουν ξανά οι πόρτες, ώστε να επιστρέψουν μέσα και να συνεχίσουν να πίνουν.
Για να μη χαλάνε λοιπόν τον κόσμο και να μπορέσουν να τους ξεφορτωθούν, οι ιδιοκτήτες προσελάμβαναν περιστασιακά αχθοφόρους που δούλευαν στο λιμάνι.
Και πριν εκείνοι πιάσουν την πρωινή τους βάρδια, περνούσαν από τα μπαρ.
Εκεί τους… φόρτωναν τον εκάστοτε μεθυσμένο στο καλάθι που κουβαλούσαν στην πλάτη και έναντι μιας μικρής αμοιβής τον πήγαιναν σπίτι του!
Ήταν ένα μέτρο που τους βόλευε όλους:
Οι σουρωμένοι επέστρεφαν με ασφάλεια (κάτι που μόνο δεδομένο δεν θα ήταν αν γύριζαν μόνοι τους).
Οι αχθοφόροι έβγαζαν ένα έξτρα εισόδημα πριν πάνε στην κανονική τους δουλειά.
Και οι καταστηματάρχες, όχι μόνο απέφευγαν τους μπελάδες, αλλά δεν έχαναν καν τα χρήματα που πλήρωναν τους αχθοφόρους:
Χρέωναν τα μεταφορικά μαζί με το πρώτο ποτό του μεθυσμένου την επόμενη φορά που (ήταν δεδομένο ότι θα) πήγαινε για να πιεί!
Βέβαια το θέαμα, για όσους το παρακολουθούσαν απέξω, ήταν αστείο.
Χαρακτηριστικό είναι ότι σκηνές με αυτό το ιδιότυπο… ταξί μεθυσμένων εμφανίζονται συχνά σε λαϊκές κωμωδίες του τουρκικού κινηματογράφου.
Και ενδεικτικό του αποτυπώματος που έχει αφήσει ιστορικά η συγκεκριμένη πατέντα είναι το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα και σήμερα σχετικές εκφράσεις που χρησιμοποιούνται καθημερινά στην Τουρκία.
Από το «kufeci» λοιπόν (που αναφέρεται στους αχθοφόρους) έχει απομονωθεί το «kufe».
Λέξη που μεταφράζεται «για το καλάθι» και σημαίνει ότι κάποιος είναι λιώμα.
Υπάρχει, δε, και η έκφραση «kufelik olmak», που σημαίνει ότι κάποιος είναι τόσο μεθυσμένος, ώστε χρειάζεται να πάει με καλάθι στο σπίτι του.
