Όλοι ήθελαν να (πάνε να) φάνε εκεί. Στο απόλυτο γαστρονομικό σημείο αναφοράς των Αθηνών, στα 70s. Οδός Πινδάρου αριθμός 10, Κολωνάκι, έγραφε η «κάρτα». Και κάθε μέρα γινόταν το αδιαχώρητο. Διάσημοι και μη, γέμιζαν τα τραπέζια. Της ξακουστής ταβέρνας του Κολωνακιού, του ό,τι πιο φαντεζί της εποχής. Ο Γεροφοίνικας, με τ’ όνομα.
Μεγάλοι σταρ της υποκριτικής, όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος δεν άλλαζαν με τίποτα αυτό το μαγαζί που δικαίως είχε χτίσει τη φήμη του στεκιού των σταρ της εποχής.
Τα πιάτα που σερβίρονταν ήταν πρωτοποριακά και υπερπολυτελή για τα τότε δεδομένα. Η βάση ήταν οι γεύσεις της Πόλης, τα μαγειρευτά της Ανατολής, όπως το ασύγκριτα νόστιμο πιλάφι του. Αυτή η γνώση, η απαράμιλλη ποιότητα, παντρευόταν αρμονικά και μοναδικά με νότες της διεθνούς αστικής κουζίνας.
Στα λευκά, κολλαριστά τραπεζομάντιλα του Γεροφοίνικα ερχόντουσαν υπέροχα πιάτα, για… φωτογραφία. Όπως ο περίφημος αστακός Thermidor (Θερμιντόρ ή Θερμιδώρ όπως γραφόταν κατά κόρον). Μια διεθνής σπεσιαλιτέ.
Το πλέον πιθανό είναι να κοιτάτε τώρα με απορία, να αναρωτιέστε τι στο καλό είναι αυτό. Ειλικρινείς είμαστε, και εμείς το ίδιο σκεφτήκαμε. Ψάξαμε συνεπώς και βρήκαμε το εξής γι’ αυτό το εντελώς old fashion πιάτο, την επιτομή του κλασικού:
Όπως απότομα εμφανίστηκε, όπως απότομα έγινε mega hit, έτσι απότομα μαράθηκε και χάθηκε από τους καταλόγους των fancy εστιατορίων.
Το μαγείρεμα απαιτούσε μεγάλη μαστοριά και είχε υψηλό συντελεστή δυσκολίας. Αρχικά ο αστακός κοβόταν ισομερώς σε δύο κομμάτια – ο θρύλος λέει πως το κόψιμο ήταν μια έμμεση αναφορά στην εκτέλεση του Ροβεσπιέρου στην γκιλοτίνα.
Εν συνεχεία γεμιζόταν με μια μπεσαμέλ, που ήταν «αρωματισμένη» με μουστάρδα, ζωμό ψαριού, διάφορα μυρωδικά και παρμεζάνα και όλο αυτό ψηνόταν στο φούρνο δημιουργώντας ένα μοναδικό γευστικό αποτέλεσμα – και εξαιρετικό, αν πιστέψουμε τις διηγήσεις.
Γενικώς ο Γεροφοίνικας σέρβιρε πράγματα που τότε οι άλλοι ούτε καν φανταζόντουσαν, όπως το σουφλέ σοκολάτας που είχε για επιδόρπιο και ξετρέλαινε μικρούς και μεγάλους.
Συμπερασματικά αν το δούμε μιλάμε για μια άλλη Αθήνα. Για μια πόλη και μια εποχή που χάθηκε στη λήθη του χρόνου, που επιβιώνει μόνο στις μνήμες και στις διηγήσεις των παλαιότερων.
Ο Γεροφοίνικας μπορεί να μάζευε κόσμο της καλής αστικής κοινωνίας της εποχής, ήταν αναντίρρητα αριστοκρατικός ως εικόνα (από τον ευκίνητο και πανταχού παρόντα μετρ ως τους σερβιτόρους του) και το επιδίωκε σε όλα του, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ήταν σνομπ μήτε μπλαζέ.
Ακόμα και πιο απλός κόσμος πέρασε από τα τραπέζια του, ήταν επίσης δημοφιλής προορισμός για επαγγελματικά ραντεβού ή για κάποιον που είχε καλεσμένους από το εξωτερικό και ήθελε να «φανεί» με την καλή την έννοια.
Τελικά το success story του Γεροφοίνικα σταμάτησε οριστικά τα 80s. Τόσα χρόνια αργότερα όμως, το θρυλικό αυτό ρεστοράν του Κολωνακίου ακόμα επιβιώνει ως δυνατή ανάμνηση για όσους το πρόλαβαν, ως ιστορικός σταθμός για την γαστρονομική ταυτότητα της πόλης. Όπως καλά γνωρίζουμε, αυτό συμβαίνει μόνο για μαγαζιά που έγραψαν ιστορία, για μαγαζιά που άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους.