Πολύ πριν το «Freed from desire» αρχίσει να ακούγεται τόσο συχνά που κανονικά θα έπρεπε να απαγορευτεί δια παντός από τους αγωνιστικούς χώρους με… προεδρικό διάταγμα, ένα άλλο κομμάτι αγαπήθηκε όσο ελάχιστα από τους οπαδούς και προσαρμόστηκε ανάλογα σχεδόν σε κάθε γήπεδο και οποιαδήποτε γλώσσα του κόσμου.
Πιθανότατα ούτε οι ίδιοι οι Τζακ και Μεγκ Γουάιτ, γνωστοί ως δίδυμο που συνέθεσε το συγκρότημα White Stripes να μην περίμεναν όταν έγραφαν το Seven Nation Army, ότι θα γινόταν τόσο μεγάλη επιτυχία. To single, το οποίο συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ Elephant, βέβαια τα κατάφερε κι έφτασε την κορυφή των charts. Επιπλέον, τους χάρισε κι ένα Grammy και το καλύτερο ροκ τραγούδι της χρονιάς, αλλά η πραγματική καθιέρωση στον… αιώνα τον άπαντα ήρθε αργότερα.
Και… εγένετο σύνθημα!
Τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς με αυτή της κυκλοφορίας (2003), η Κλαμπ Μπριζ θα αντιμετώπιζε την Μίλαν στην Ιταλία. Γνωστοί για την αγάπη τους στην ομάδα, Βέλγοι οπαδοί είχαν κάνει το ταξίδι τους στον ιταλικό βορρά πιο πολύ για τη… φάση. Έτσι κι αλλιώς, η διαφορά δυναμικότητας μεταξύ των δύο ομάδων ήταν τεράστια.
Λένε πως το βράδυ που προηγήθηκε της αναμέτρησης κάποιοι από τους οπαδούς έπιναν τις μπύρες τους σε ένα μπαρ της πόλης. Κι εκεί άκουσαν για πρώτη φορά το κομμάτι, με το γνωστό ριφάκι από το μπάσο να κάνει την δουλειά του και να τους… κολλάει στο μυαλό. Την επόμενη, στις κερκίδες του Σαν Σίρο ή Τζουζέπε Μεάτσα, αν προτιμάτε, γράφτηκε ιστορία!
Φυσικά δεν αναφερόμαστε στο γεγονός ότι η Μπριζ πραγματοποίησε μια έκπληξη μεγατόνων φεύγοντας από το Μιλάνο με το διπλό. Οι Βέλγοι για πρώτη φορά σκάρωσαν αυτοσχέδια στιχάκια πάνω στη μελωδία και στις αποσκευές τους, εκτός από το διπλό, πήραν και το τραγούδι!
Γούρι-γούρι!
Ο κόσμος του αθλητισμού έτσι κι αλλιώς είναι γεμάτος από γούρια και προκαταλήψεις. Οπότε, μάλλον… λογικά, οι άνθρωποι της Μπριζ θεώρησαν ότι δεν ήταν μόνο θέμα απόδοσης η μεγάλη νίκη επί της Μίλαν. Λογικά, σου λέει, κάποιο ρόλο θα έπαιξε και το Seven Nations Army! Και κάπως έτσι το συγκεκριμένο κομμάτι άρχισε να ακούγεται από τα μεγάφωνα σε κάθε εντός έδρας ματς.
Για λίγα χρόνια πάντως –κι ενώ το hype στα charts είχε περάσει- το τραγούδι παρέμενε… αποκλειστικότητα των Βέλγων οπαδών. Μέχρι την ώρα που η μοίρα αποφάσισε το 2005-2006 ότι έπρεπε να επιστρέψει εκεί που γεννήθηκε. Δηλαδή στην Ιταλία.
Αυτή τη φορά ήταν η Μπριζ που φιλοξενούσε σύλλογο από την γειτονική μας χώρα και συγκεκριμένα τη Ρόμα. Κι ενώ από τα μεγάφωνα του «Jan Breydel» το Seven Nations Army, έπαιξε κανονικά, το γούρι δεν έπιασε… Οι τζαλορόσι πήραν τη νίκη με 2-1 και οι τιφόζι αποφάσισαν να κάνουν το ίδιο και με το κομμάτι!
Από τη… Ρώμη, σε όλο τον πλανήτη με αγάπη
Στο «Ολίμπικο» έγινε το έλα να δεις! Εκεί πραγματικά η δημοφιλία και η δημοτικότητα εκτοξεύθηκε, ειδικά από την ώρα που πήρε θέση και το «τοτέμ» της ομάδας. Ο Φραντσέσκο Τότι! «Δεν γνώριζα το τραγούδι, μέχρι που το άκουσα μόλις βγήκαμε στον αγωνιστικό χώρο. Ακουγόταν υπέροχα από τους φιλάθλους και μετά το ματς, πήγα κι αγόρασα το άλμπουμ» δήλωσε χαρακτηριστικά.
Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς η καρδιά του ποδοσφαίρου χτυπούσε στη Γερμανία η οποία φιλοξενούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια σπάνια ένωση κουλτουρών και πολιτισμών από όλο τον κόσμο, αλλά και κλεψιάς και ξεπατικώματος συνθημάτων!
Ειδικά από την ώρα που συνδυάστηκε και πάλι με επιτυχία, αφού η εθνική Ιταλίας μάλλον ανέλπιστα κατέκτησε το τρόπαιο, το Seven Nations Army έγινε ανάρπαστο.
Καλώς ήρθε το… σύνθημα
Το ταξίδι του σε όλο τον κόσμο και σχεδόν σε κάθε ομαδικό παιχνίδι, κάποια στιγμή έκανε στάση και στην Ελλάδα. Και όπως και το… δολάριο στην γνωστή ταινία, ήρθε στον τόπο μας μέσω του λιμανιού του Πειραιά.
Οι οπαδοί του Ολυμπιακού μπορούν να καυχιούνται ότι ήταν οι πρώτοι οι οποία προχώρησαν σε διασκευή! Εεεερ-νέ-στο Βαλ-βέεεερ-δε τραγούδησαν στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», για να ακολουθήσει σύντομα και το Λουουου-τσιά-νο Γκα-λέεεεε-τι και λίγο αργότερα και με Σεεεεε-μπά-στι-αν Λέεε-το. Και χάρη στη μετακίνηση του Αργεντινού άσου στον Παναθηναϊκό, μεταγραφή πήρε και το τραγούδι!
Σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 2010 είναι αλήθεια ότι ακουγόταν πολύ, με αποκορύφωμα το Euro του 2016 και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018.
Έκτοτε, όμως, άρχισε κάπως να περνάει η… μπογιά του. Σήμερα ως φαινόμενο μαζικής υστερίας τη θέση του έχει το Freed from desire, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχοντας ευκολία στο να κολλήσει σχεδόν σε κάθε όνομα, το Seven Nations Army, πάντα θα βρίσκει τρόπο να ακούγεται, σε αντίθεση με το σαφώς υποδεέστερο (γνώμη μας) dance hit της Gala που καλό είναι (γνώμη μας) κάπου να σταματήσει να μας κουράζει τα αυτιά. Εξαιρούνται, ασφαλώς, οι φίλοι της ΑΕΚ.