Σπουδαίος ηθοποιός, από τους κορυφαίους κωμικούς που ανέδειξε η Ελλάδα. Και στη συνέχεια θιασάρχης και θεατρικός παραγωγός που ανέβασε παραστάσεις οι οποίες έμειναν στην ιστορία. Κι όμως, στο τέλος ο Κώστας Χατζηχρήστος αντιμετώπισε (πέρα από τα προβλήματα υγείας) και οικονομικά θέματα που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει.
Πράγμα που μοιάζει απίστευτο αν αναλογιστεί κανείς σε πόσες ταινίες πρωταγωνίστησε αλλά και την εντονότατη παρουσία του και στο θέατρο. Ειδικά την δεκαετία του 1960 όταν το να πεις πως στην ουσία εξουσίαζε το καλλιτεχνικό στερέωμα δεν αποτελεί υπερβολή. Ωστόσο η αλήθεια είναι πως όσο επιτυχημένος υπήρξε ως ηθοποιός, τόσο… χάλια τα πήγε με την ιδιότητα του επιχειρηματία.
Είχε αναλάβει την παραγωγή αρκετών ταινιών του κινηματογράφου μέσω χρηματοδότησης αλλά κυρίως τα έδωσε όλα (κυριολεκτικά) στο θεατρικό σανίδι. Εκεί που ήθελε πάντα να προσφέρει το καλύτερο, πληρώνοντας τελικά το κόστος των επιλογών του.
«Και φουλ να είσαι, θα μπαίνεις μέσα»
Ο Κώστας Χατζηχρήστος έγινε θιασάρχης από το 1952 κιόλας και σταδιακά ανέλαβε και τις παραγωγές των έργων που ανέβαζε. Αυτό που ήθελε ήταν να προσελκύει τα άλλα μεγάλα ονόματα της εποχής και γι’ αυτό όλοι γνώριζαν ότι έβαζε πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη, προσφέροντας υψηλότατες απολαβές σε ηθοποιούς όπως η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Βασίλης Αυλωνίτης, η Γεωργία Βασιλειάδου, ο Νίκος Σταυρίδης, ο Γιάννης Γκιωνάκης και πάρα πολλοί ακόμη.
Το ίδιο γαλαντόμος ήταν και στα υπόλοιπα. Ειδικά στις αρχές της δεκαετίας του 1960 όταν ενοικίασε μια αποθήκη ιδιοκτησίας του Πανάγιου Τάφου και την μετέτρεψε στο περίφημο «Θέατρο Χατζηχρήστου» το οποίο στέγασε τα επαγγελματικά όνειρά του.
Εκεί το 1963 ανέβασε το «Καζινό Ντε Παρί» το οποίο οι εφημερίδες της εποχής είχαν χαρακτηρίσει «χολιγουντιανό υπερθέαμα», με αυτοκίνητα πάνω στη σκηνή, αεροπλάνα, ακόμη και μπαλέτα. «Εκατόν δεκαοχτώ άτομα κάθε βράδυ να πληρώνονται. Τα ’χε βάλει η Ντιριντάουα (σ.σ η τότε σύζυγός του) κάτω με μολύβι και χαρτί και μου λέει: Κάθε βράδυ φουλ να είσαι, θα χάνεις και τριάντα οχτώ χιλιάρικα», έλεγε ο Κώστας Χατζηχρήστος.
Τα σαμποτάζ…
Λόγω των χρεών που συσσωρεύονταν, ο ηθοποιός έχασε αργότερα τον χώρο. Κάτι που του κόστισε σε προσωπικό επίπεδο πάρα πολύ. Ωστόσο ο ίδιος δεν θεωρεί ότι αυτό συνέβη μόνο εξαιτίας των οικονομικών ανοιγμάτων. Πίστευε ότι άνθρωποι που δραστηριοποιούνταν στο θέατρο τον εποφθαλμιούσαν και δεν θα δίσταζαν να προβούν ακόμη και σε σαμποτάζ.
Χαρακτηριστική είναι μια ιστορία που διηγείται ο ίδιος μέσα από τις σελίδες του βιβλίου «Ο Χατζηχρήστος τα λέει… ΟΛΑ». Εκεί αναφέρεται στις προσπάθειές του μαζί με τον αδελφό του, Δήμο, να στήσουν το θέατρό τους σε ένα υπόγειο και τη χαρά που είχαν όταν τελικά ανέβασαν την παράσταση «Ο πτέραρχος».
«Όλος ο θίασος έκανε πρόβες και ο Δήμος κι εγώ σκάβαμε με τα χέρια. Τελικά προλάβαμε. Στην πρεμιέρα κόσμος πολύς, όλα έτοιμα και ξαφνικά κάποιοι σηκώνονται άρον-άρον και βγαίνουν από την αίθουσα. ”Τί τρέχει, Κώστα;” μου λέει ο αδερφός μου. ”Δεν ξέρω”, λέω εγώ και πλησιάζω.
Τότε μου ήρθε κι εμένα η απαίσια μυρωδιά βόθρου. Ο κόσμος έφευγε κι εγώ δεν ήξερα τί να υποθέσω. Είχα καταχρεωθεί για να φτιάξω το θέατρο. Είχα πάρει λεφτά από πολλούς. Κοντέψαμε να βουλιάξουμε. Αργότερα βρήκαμε σπασμένες αμπούλες. Ήταν σαμποτάζ»…