Η αθηναϊκή Ριβιέρα και τα πέριξ αυτής είναι μία από τις ακριβότερες περιοχές όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά στον κόσμο. Στο Ελληνικό τα μηχανήματα δουλεύουν νυχθημερόν για τη δημιουργία μιας ολάκερης, νέας, υπερπολυτελούς πολιτείας. Και κάπου μέσα εκεί, σαν ένα τύπου Γαλατικό χωριό, η Υδρούσα. Ένα νησί δηλαδή που… αντιστέκεται στους εισβολείς και ανήκει όχι σε κάποιον μεγαλοεπιχειρηματία ή στο κράτος, αλλά σε έναν συνταξιούχο οδηγό του ΟΑΣΑ!
Πώς γίνεται αυτό το… μαγικό; Το πώς έχει καταφέρει να μην αλλοιωθεί από την τουριστική «λαίλαπα» αυτός ο ακατοίκητος βράχος των 57 στρεμμάτων, που απέχει μόλις μισό ναυτικό μίλι (κοντά στα 900 μέτρα δηλαδή) από τον Ναυτικό Όμιλο Βούλας, είναι ένα εντυπωσιακό, στα όρια του απίστευτου, story. Το ιδιοκτησιακό καθεστώς υπήρξε επί μακρόν μπερδεμένο και πηγή έντονων αντιπαραθέσεων. Στα πρώτα χρόνια του νεοελληνικού κράτους, το νησί το είχαν ιδιώτες που το εκμίσθωναν για βόσκηση κοπαδιών. Επί γερμανικής Κατοχής και συγκεκριμένα το 1941, η Υδρούσα πέρασε στα χέρια του Μιλτιάδη Αλαμανή – την ίδια εποχή μάλιστα, κατασκευάστηκε στο νησί και πολεμικό καταφύγιο, το οποίο υπάρχει ακόμα και σήμερα. Μετά την απελευθέρωση, το ελληνικό κράτος διεκδίκησε την κυριότητα της γης, αλλά το 1962 ο Άρειος Πάγος απέρριψε τις απαιτήσεις του δημοσίου. Παρά τη δικαστική νίκη, η οικογένεια Αλαμανή δεν ένιωσε ιδιαίτερη χαρά. Και δώρισαν αυτό που αποκαλούσαν «αχρείαστο» νησί στον συγγενή τους και οδηγό λεωφορείου Κώστα Σελίμη με την προτροπή να «να το κάνει ό,τι νομίζει»!
Ούτε αυτη η συναλλαγή «άρεσε» στο ελληνικό δημόσιο. Από το 1990 λοιπόν, ξεκίνησε μια νέα νομική διαμάχη. Αυτή τη φορά το κράτος διεκδικούσε την Υδρούσα από τον Σελίμη. Πέρασαν 24 χρόνια για να βγει άκρη. Το δικαστήριο δικαίωσε τον οδηγό λεωφορείου μετά από μια χρονοβόρα, ψυχοφθόρα και πολυδάπανη διαδικασία. Εκείνος έφτασε να ζει σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας, για να συντηρήσει οικονομικά τον αγώνα του, το είχε πάρει προσωπικά. Με τρομερή επιμονή και πείσμα, κατάφερε και πήρε 46 διαφορετικές άδειες με αποτέλεσμα να γίνει επίσημα ο ιδιοκτήτης του μικρού αυτού νησιού της Αττικής.
Εκείνη την εποχή και με τη σύμπραξη του γνωστού επιχειρηματία Νεκτάριου Νικολόπουλου, ονειρευόταν να δημιουργήσει στην Υδρούσα ένα πρότυπο περιβαλλοντικό πάρκο, ένα τύπου «ελληνικό experience island». Με πρόβλεψη για πλωτή καντίνα, με έμφαση στον πολιτισμό (υπήρχε σχέδιο για τη δημιουργία ανοιχτού θεάτρου), οικολογικές δράσεις, ζώνες διασκέδασης, αστεροσκοπείο, ειδικά γλυπτά, πίστες για mountain bikes.
«Αυτή η αντίθεση θα λειτουργήσει συναισθηματικά και όποιος στέκεται εδώ θα κοιτάζει απέναντι την τσιμεντένια κορυφογραμμή της Βούλας και θα αναγνωρίζει την αξία συνύπαρξης του ανθρώπου με το περιβάλλον. Η Υδρούσα, από σκουπιδότοπος θα γίνει πρότυπο περιβαλλοντικό πάρκο αναψυχής. Οι μόνες κατασκευές που θα υπάρχουν θα είναι προσωρινού χαρακτήρα, ξύλινες και αναστρέψιμες. Δεν μας ενδιαφέρουν οι κτηριακές εγκαταστάσεις», είχε πει ο Σελίμης, σε συνέντευξή του το 2014 στον ελληνικό Τύπο.
Το φιλόδοξο project πάντως, ναυάγησε εν τη γενέσει του. Επειδή μπήκαν ξύλινες ομπρέλες – ξαπλώστρες στη μεγαλύτερη από τις δύο παραλίες του νησιού. Ο δήμος Βούλας – Βουλιαγμένης και κάτοικοι της περιοχής αντέδρασαν έντονα και πέτυχαν να ορθώσουν stop στο όλο σχέδιο. Με το αιτιολογικό ότι οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες υποδείκνυαν αλλαγή χρήσης της γης, κάτι που συνιστούσε παράβαση. Αυτό δημιούργησε νέες νομικές διαμάχες, με αγωγές για αποζημιώσεις μεταξύ των εμπλεκομένων πλευρών και άλλα τέτοια, διόλου ωραία….
Σε κάθε περίπτωση, η ουσία είναι πως το μέρος διατήρησε τον παρθένο χαρακτήρα του. Χωρίς παράλληλα να είναι απρόσιτο η κλειστό στο κοινό. Το αγαπούν ιδιαιτέρως οι «σκαφάτοι» και το θεωρούν ως ένα από τα top «μυστικά» spot για μπάνιο στην Αττική. Με τα διαυγέστατα γαλαζοπράσινα νερά να δημιουργούν μια παραδεισένια μορφή και τις δύο υπέροχες παραλίες να φωνάζουν «άραγμα» και «απόλαυση» – όχι και τόσο τα ΣΚ πάντως, τότε πήζει η φάση από κόσμο. Πολλοί εκ των οποίων σπεύδουν να… κακομάθουν με κεράσματα τα άγρια κουνέλια που κυκλοφορούν σε αφθονία στην Υδρούσα. Παρεμπιπτόντως, έτσι έλεγαν στην αρχαιότητα την Κέα, αλλά και την Τήνο. Κι εδώ υπήρξε μετονομασία, Κατραμονήσι το αποκαλούσαν επί μακρόν. Αν και επικράτησε εν τέλει η παλαιά ονομασία, ευτυχώς θα λέγαμε, είναι πολύ πιο εύηχη και… cool.
Το εύλογο ερώτημα είναι το εξής: Θα αντέξει η Υδρούσα να διατηρήσει το μοναδικό χαρακτήρα της σε μια περιοχή που αλλάζει ραγδαία εικόνα και γίνεται το Μονακό της Ελλάδας; Να συνεχίσει να είναι δηλαδή ένα κάποιου είδους «Γαλατικό χωριό»; Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Το σίγουρο είναι ότι μιλάμε για μια λωρίδα γης με τεράστια εμπορική αξία. Ένα «φιλέτο» που όμοιο του δεν υπάρχει άλλο στην Αττική – και όχι μόνο…