Στο κομμάτι «σόου» δεν είχε ταίρι. Ήξερε να επικοινωνεί με τον κόσμο, μετέτρεψε την πάλη σε φαινόμενο της ποπ κουλτούρας. Πολλά μπορεί να πει κανείς για τον Χαλκ Χόγκαν έξω από τα ρινγκ, αλλά εντός αυτών, πραγματικά ήταν one of a kind. Ένας χαρισματικός performer, απ’ αυτούς που θαρρείς μόνο η Αμερική βγάζει.
Μια από τις πλέον χαρακτηριστικές κινήσεις του, στα trademark του, ήταν το λεγόμενο Atomic Leg Drop (Running Leg Drop). Δεν ήταν απλά μια “finish him” κίνηση. Ήταν το γκράντε φινάλε του σόου. Πριν να το κάνει, ο Χαλκ Χόγκαν προχωρούσε συχνά σε παύση, έβαζε το χέρι στο αυτί του με αποδέκτη το κοινό (σε φάση «δεν σας ακούω, φωνάξτε δυνατότερα»), περίμενε να ανεβούν τα ντεσιμπέλ και μετά τους το «έδινε». Έπεφτε πάνω στα σκοινιά με φόρα και μετά άλμα και πτώση με δύναμη, με το ένα πόδι ψηλά, πάνω στο κορμί του ήδη «τέζα» κακόμοιρου αντιπάλου.
Το πρόβλημα ήταν πως την εποχή που το ξεκίνησε, εκεί στα τέλη των 70s η επιφάνεια των ρινγκ δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα. Ήταν πολύ σκληρά, γεμάτα λακκούβες και «σαμαράκια». Οπότε η κάθε πτώση άφηνε σημάδια. Αδιόρατα ίσως, αλλά «ορατά» σε βάθος χρόνου. Λίγο λίγο και τελικά πολύ, του «διαλύθηκε» η μέση, το ισχίο, έτσι όπως έπεφτε ήταν σαν να χτυπούσε το κορμί του με φοβερή δύναμη σε μπετόν. Υπέφερε από σφοδρούς πόνους και αναγκάστηκε να υποβληθεί σε κάμποσες χειρουργικές επεμβάσεις. Επί σειρά ετών.
Σε αυτή του την συνέντευξη, ο Χαλκ Χόγκαν εξήγησε ακριβώς γιατί δεν έπρεπε ποτέ να κάνει το Leg Drop και γιατί το είχε μετανιώσει πικρά:
Ναι, μοιάζει μια πολύ απλή κίνηση, φαινομενικά ακίνδυνη, ειδικά σε σύγκριση με άλλα κομμάτια της επαγγελματικής πάλης. Αλλά τελικά τα… σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι. Και να μην υποτιμάμε ποτέ τη σημασία που έχει ο καλός εξοπλισμός. Τα παλιά χρόνια δεν ήταν πάντα καλά, καλύτερα έστω. Μια από τις πιο θρυλικές κινήσεις του Χαλκ Χόγκαν είχε σημαντικό κόστος για τον ίδιο. Ψυχικό, σωματικό.
Με τον καιρό, το θέαμα έγινε πολύ πιο ασφαλές για τους θεατές. Αλλά δεν ήταν εξ αρχής έτσι. Ο πιο θρυλικός από αυτούς που στην Ελλάδα μάθαμε να αποκαλούμε «γίγαντες του κατς», ο οποίος έφυγε πριν από λίγες μέρες από τη ζωή στα 71 του χρόνια, έβαλε τις βάσεις για να βελτιωθεί το άθλημα, για τη γιγάντωσή του WWE ως σόου σε παγκόσμιο επίπεδο. Η επιτυχία δεν ήρθε δίχως πόνο, ωστόσο.