Υποδυόμενη τη «θεία από το Σικάγο», η Γεωργία Βασιλειάδου ήξερε απολύτως τι έκανε. Είχε εκπονήσει τέλεια (και φρόντισε να εκτελεστεί στην εντέλεια) το σχέδιο της παγίδευσης υποψήφιων γαμπρών με… κανάτια. Το ίδιο μεθοδικά είχε κινηθεί και όταν έπαιξε τον ρόλο της «Καφετζούς»: Φρόντιζε να αξιοποιεί στο έπακρο τις πληροφορίες για τις επικείμενες πελάτισσες και να τις σερβίρει υποδειγματικά ως προβλέψεις για το μέλλον.
Όσο μαεστρικά εκτελούσε όμως τους ρόλους που άφησαν εποχή στον ελληνικό κινηματογράφο (όπως έκανε επίσης στην «Ωραία των Αθηνών» ή τους «Γαμπρούς της Ευτυχίας»), τόσο κοντά βρέθηκε κάποτε στο να… εκτελέσει κανονικά μια συνάδελφό της: Όχι από δόλο ή απέχθεια (άλλωστε μόνο συμπάθειες είχε εντός κι εκτός επαγγελματικών χώρων), αλλά στην προσπάθεια της να τη βοηθήσει!
Είχαν συμβεί πολλά ευτράπελα λοιπόν στην καριέρα της Δέσποινας Στυλιανοπούλου. Έχει διηγηθεί διάφορες γλαφυρές ιστορίες από τη δική της (επίσης σπουδαία) πορεία ως κωμικός. Και μόνο αυτή για το χαστούκι από τη… σεσημασμένη χερούκλα του Λάμπρου Κωνσταντάρα είναι χαρακτηριστική:
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν πήρα μέρος στην ταινία “Ο τρελός τα ‘χει 400” με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, που τρώω το χαστούκι. Γιατί ο κόσμος με ρωτούσε πάντα, αν το χαστούκι ήταν αληθινό και εγώ έλεγα την αλήθεια. Επί τρεις μέρες δεν μπορούσα να κάνω γύρισμα, γιατί είχε αποτυπωθεί η παλάμη του στο μάγουλο.
Αλλά εγώ έβλεπα το σημάδι και χαιρόμουν, διότι δεν ήταν λίγο πράγμα να τρως ένα χαστούκι από τον αγαπημένο σου ηθοποιό και άνθρωπο και να σου δίνει τη δυνατότητα αυτή η σφαλιάρα να κάνεις επιτυχία και να γίνεσαι γνωστή. Είμαι από τους ελάχιστους ηθοποιούς που έχουν παίξει στο πλευρό όλων των μεγάλων πρωταγωνιστών».
Αν το χαστούκι όμως από τον Κωνσταντάρα έκανε τη Στυλιανοπούλου να δει τον ουρανό σφοντύλι, μια απίθανη απροσεξία της Βασιλειάδου κάποια χρόνια αργότερα απείλησε να τη… στείλει πριν της ώρας της. Έχει διηγηθεί λοιπόν χαρακτηριστικά η επίσης αξέχαστη ηθοποιός (που έφυγε από τη ζωή το καλοκαίρι του 2024):
«Μια φορά, την ώρα που ήταν να βγει η Γεωργία Βασιλειάδου για το νούμερό της (σ.σ. σε θεατρική παράσταση που πρωταγωνιστούσαν μαζί) με πιάνει και μου λέει:
“Δεν αισθάνομαι καλά. Τρέξε στην τσάντα και φέρε μου ένα χαπάκι”. Της είχε ανέβει η πίεση.
Της δίνω το χάπι, αλλάζω τα νούμερα στη σειρά, βγαίνει μετά η Γεωργία, όλα καλά.
Πάω να βγω κι εγώ, όμως, θες από το άγχος, θες αυτό που πέρασα με τη Βασιλειάδου, σωριάζομαι στο πάτωμα.
“Αχ, τα ίδια τα δικά μου”, πετάγεται η Γεωργία, “φέρτε της το χαπάκι”!
Αντί να συνέλθω, να πεθαίνω κυριολεκτικά, να χάνεται ο σφυγμός μου. Έρχεται ένας γιατρός και λέει: “Η γυναίκα πεθαίνει”!
“Γιατί πεθαίνει γιατρέ μου; Αφού της έδωσα το χαπάκι μου…”
“Μου το φέρνετε να το δω;” φωνάζει ο γιατρός.
Κι εκεί συνειδητοποίησαν όλοι ότι η Γεωργία είχε υπέρταση, ενώ εγώ υπόταση και είχαμε πάρει το ίδιο αντι-υπερτασικό χάπι.
Εκείνη έγινε καλά κι εγώ θα χαιρετούσα τα εγκόσμια. Αυτό νομίζω ότι ήταν το νούμερο της ζωής μου…»!
