Καλοκαίρι του 2002. Η απεργία των λιμενεργατών του Πειραιά βρίσκεται σε εξέλιξη, μια πορεία τους δέχεται σκληρή καταστολή από τις δυνάμεις της αστυνομίας. Η «17 Νοέμβρη» αποφασίζει να βάλει βόμβα στα γραφεία εταιρείας που βρίσκονται στο λιμάνι εις ένδειξη αλληλεγγύης στους απεργούς αλλά η «επιχείρηση» πηγαίνει στραβά: ο εκρηκτικός μηχανισμός σκάει πάνω στα χέρια του Σάββα Ξηρού, τα αποτυπώματα του αρχικά άγνωστου τραυματισμένου άνδρα ταυτίζονται με αυτά που κάποτε είχαν βρεθεί σε γιάφκα της θρυλικής τρομοκρατικής οργάνωσης και κάπως έτσι το κουβάρι της μεγαλύτερης μεταπολιτευτικής «εκκρεμότητας» ξετυλίγεται: μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2002 η «17 Νοέμβρη», μετά από 27 χρόνια δράσης, εξαρθρώνεται.
Δεν πρέπει να υπάρχει πιο κινηματογραφική ιστορία στα μεταπολιτευτικά χρόνια της Ελλάδας από αυτή της «17 Νοέμβρη». Μέχρι και σήμερα άλλωστε ένα σωρό λεπτομέρειες της δραστηριότητάς της παραμένουν τόσο ερμητικά αμφίσημες και τόσο ανοιχτές για μια σειρά θεωριών που μόνο αυτές, χωρίς καν να υπολογιστούν τα γνωστά κομμάτια του παζλ, θα ήταν αρκετές για να στηριχτεί πάνω της μια ιδανική κινηματογραφική δημιουργία, από αυτές που είναι δεδομένο πως θα έσπαγαν τα ταμεία.
Και όμως ούτε μια φορά δεν έχει μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη η ιστορία της «17 Νοέμβρη». Και μάλιστα όχι μόνο αυτό αλλά η μία και μοναδική προσπάθεια που έγινε για κάτι τέτοιο, γύρω στο 2010 συγκεκριμένα, είχε ένα παντελώς άδοξο τέλος με τα γυρίσματα να μένουν στη μέση και εν τέλει η παραγωγή να ακυρώνεται αφήνοντας πίσω της μόνο ένα trailer το οποίο μισήθηκε και λοιδωρήθηκε ως κακοστημένη τρολιά. Μεγάλο ρόλο για το εν λόγω φιάσκο έπαιξε και το γεγονός ότι η παραγωγή για αυτή την ανολοκλήρωτη ταινία ήταν ξεκάθαρα δυσανάλογη του εύρους της ιστορίας που ήθελε να διηγηθεί.
Επί της ουσίας επρόκειτο για ένα προσωπικό project του Γιώργου Παπαθεοδώρου, ενός σκηνοθέτη δηλαδή με εμπειρία κατά βάση τηλεοπτική και χωρίς κινηματογραφικό κεφάλαιο από πίσω του. Είναι δεδομένο για παράδειγμα, πως αν στην σκηνοθετική καρέκλα καθόταν ένας Γαβράς (μέχρι και σήμερα άπαντες συμφωνούν πως είναι το ιδανικότερο όνομα για να κάνει ταινία την ιστορία της «17 Νοέμβρη») το μπάτζετ δεν θα ήταν μόλις ένα εκατομμύριο ευρώ, το οποίο εντελώς αναμενόμενα εξαντλήθηκε για πλάκα προτού καν τα γυρίσματα φτάσουν στη μέση.
Πολλοί εκτιμούν πως το trailer με τις σκηνές που διέρρευσε στο youtube προοριζόταν για να δημιουργηθεί θόρυβος γύρω από την προσπάθεια και να βρεθούν νέοι χρηματοδότες. Δυστυχώς για τους συντελεστές της ταινίας ωστόσο τα αποτελέσματα ήταν τα ακριβώς αντίθετα: οι σκηνές όχι μόνο δεν έμοιαζαν ελκυστικές αλλά έβγαζαν και μια μεγάλη προχειρότητα, οι πολιτικής υφής αντιδράσεις ήταν αρνητικές και από τα δεξιά και από τα αριστερά και το… «γλυκό» ήρθε και έδεσε όταν ένας έλεγχος του ΣΔΟΕ αναφορικά με τα οικονομικά της παραγωγής έβαλε οριστική ταφόπλακα στα σχέδια.
Τους ρόλους ορισμένων από τους βασικούς πρωταγωνιστές της υπόθεσης θα ενσάρκωναν ο Νίκος Ψαρράς (Δημήτρης Κουφοντίνας), ο Δημήτρης Αλεξανδρής (Σάββας Ξηρός), η Ναταλία Δραγούμη (Αγγελική Σωτηροπούλου), ο Πασχάλης Τσαρούχας (Χριστόδουλος Ξηρός) και ο Ηλίας Λογοθέτης (Αλέξανδρος Γιωτόπουλος), ενώ τον ρόλο ενός μυστηριώδους «στρατολόγου» της οργάνωσης θα έπαιζε ο Αλέξης Μαρτζούκος.
Φήμες πάντως λένε πως ο Γιώργος Παπαθεοδώρου δεν έχει παρατήσει εντελώς το όνειρό του και ενδέχεται σύντομα να ακούσουμε πως θα κάνει άλλη μια προσπάθεια για να γυρίσει αυτή την ταινία. Πρόσφατα άλλωστε, η ταινία του «Sinatra! Eternity» διακρίθηκε σε πολλά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου και συνολικά αποσπάσει περισσότερα από 20 διεθνή βραβεία, ενώ έχρι γίνει πολύς λόγος και για την τελευταία ερμηνεία του Μάικλ Μάντσεν σε αυτή προτού πεθάνει. Ίσως μετά από αυτή την παγκόσμια επιτυχία του Παπαθεοδώρου αναφορικά με τη ζωή του Φρανκ Σινάτρα, οι συνθήκες να είναι πιο ώριμες προκειμένου να κυνηγήσει με καλύτερες προϋποθέσεις το απωθημένο του και να δούμε τελικά δια χειρός του την ταινία που αξίζει στην ιστορία της «17 Νοέμβρη».