Εξωτερικά μοιάζει μια πανέμορφη, γαλήνια λίμνη που δύσκολα θα κινούσε υποψίες για το μακάβριο περιεχόμενό της. Η παγετώδης Roopkund στα 16 χιλιάδες πόδια των Ιμαλαΐων, όμως, είναι κάτι πολύ περισσότερο: ένα νεκροταφείο ψυχών που φιλοξενεί στο εσωτερικό της περισσότερους από 400 ανθρώπινους σκελετούς.
Τι συνέβη; Πώς κατέληξαν νεκροί τόσοι άνθρωποι; Και γιατί τα κορμιά τους παρέμειναν στη λίμνη, χωρίς κανείς να τα περισυλλέξει; Τα ερωτήματα πολλά, οι πιθανές εξηγήσεις ελάχιστες και οι ανθρωπολόγοι βέβαιοι πως η «λίμνη των σκελετών» κρύβει μυστικά που ίσως ποτέ κανείς δεν θα καταφέρει να ανακαλύψει.
Η πιο μακάβρια ανακάλυψη που… επιβεβαίωσε το θρύλο
Ήταν το 1942 όταν ένας δασοφύλακας του εθνικού πάρκου Nanda Devi της Ινδίας, ανακάλυψε τα ανθρώπινα απομεινάρια στη Roopkund. Τα οστά που βρίσκονταν στον πάτο της μόλις 2,5 μέτρα βάθος λίμνης ήταν ορατά μέσα από τα πεντακάθαρα νερά.
Η λίμνη είναι 11 μήνες το χρόνο πάγος, ο οποίος λιώνει για 30 περίπου μέρες κάθε καλοκαίρι αποκαλύπτοντας το «σκοτεινό» μυστικό του.
Ο πάγος έχει διατηρήσει τα λείψανα σε άριστη κατάσταση, ενώ σε πολλές περιπτώσεις παρατηρούνται υπολείμματα σάρκας που αρχικά μπέρδεψαν τους ανθρωπολόγους που έσπευσαν να δώσουν λύση στο μυστήριο της λίμνης – νεκροταφείο.
Παραδόξως, όταν η ύπαρξη τόσων σκελετών έγινε γνωστή στην Ινδία, κανένας ντόπιος δεν έδειξε να τρομοκρατείται, καθώς ο θρύλος που ήθελε τη λίμνη να «φιλοξενεί» ανθρώπινα οστά ήταν γνωστός. Όλοι είχαν ακούσει, κανείς δε γνώριζε. Όχι μέχρι το 1942.
Επιδημία ή μαζική αυτοκτονία;
Από τη στιγμή που ο δασοφύλακας ανακάλυψε τους σκελετούς, δεκάδες επιστήμονες προσπάθησαν να δώσουν μια σαφή εξήγηση. Παρότι αρχικά έγινε λόγος για κάποια άγνωστη επιδημία, υπήρξαν κι εκείνοι που απέδωσαν την εύρεση τόσων σκελετών σε ενός είδους μαζική τελετουργική αυτοκτονία.
Κάποιοι άλλοι, υποστήριξαν πως τα λείψανα ανήκουν σε Ιάπωνες στρατιώτες που σκοτώθηκαν στην προσπάθειά τους να περάσουν τα Ιμαλάια κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, θεωρία που αποδείχθηκε λάθος, καθώς οι ιατροδικαστές κατέληξαν στο συμπέρασμα πως οι σκελετοί χρονολογούνται πίσω στο 850 μ.Χ.
Τι ακριβώς υπάρχει μέσα στη λίμνη;
Πέρα από τους «αποσυναρμολογημένους» σκελετούς, κάθε φορά που ο πάγος λιώνει, στο εσωτερικό της λίμνης διακρίνονται ρούχα, χειροποίητα αντικείμενα από ξύλο, σιδερένιες λόγχες, παπούτσια από δέρμα και δαχτυλίδια. Τα «μυστικά» της λίμνης αποτελούν πόλο έλξης για εκατοντάδες τουρίστες που σπεύδουν να δουν από κοντά τη διασημότερη λίμνη της Ινδίας και να απαθανατίσουν του σκελετούς. Δεν αρκούνται όμως στο να δουν και να φωτογραφίσουν.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, πολλά κομμάτια έχουν εξαφανιστεί με το πέρασμα των χρόνων, γεγονός που καθιστά σαφές πως οι επισκέπτες παίρνουν μαζί τους ως… σουβενίρ τα οστά της λίμνης!
Τα αίτια θανάτου και η εξήγηση του μυστήριου
Οι ιατροδικαστικές έρευνες, κατέληξαν στο ότι όλα τα θύματα πέθαναν λόγω κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων που προκλήθηκαν από ισχυρά χτυπήματα στην περιοχή της κεφαλής. Πιθανότητα πρόκειται για μία ομάδα ανθρώπων που για άγνωστο λόγο βρέθηκε στην περιοχή της λίμνης τη λάθος στιγμή.
Τα χτυπήματα στα κεφάλια και τους ώμους τους οδήγησαν του επιστήμονες στο συμπέρασμα πως οι άνθρωποι αυτοί τραυματίστηκαν θανάσιμα από χαλάζι (σε μέγεθος μεγάλης πέτρας περιμέτρου 23 εκατοστών) κατά τη διάρκεια ισχυρής χαλαζοθύελλας από την οποία δεν μπόρεσαν να προστατευτούν, αφού κανένα καταφύγιο δεν υπήρχε σε κοντινή απόσταση.
Ο βασιλιάς της Ινδίας ανάμεσα στα θύματα;
Από την άλλη, όμως, γιατί δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι προσπάθησαν να σώσουν ο ένας τον άλλο; Όπως αποδεικνύεται, ούτε αυτή η θεωρία μπορεί να επιβεβαιωθεί. Ταιριάζει ωστόσο με το θρύλο που θέλει τους σκελετούς να ανήκουν στο βασιλιά της ινδικής πόλης Κανάουχ, Ράχα Τζαστχαβάλ, την έγκυο σύζυγό του, Ράνι Μπαλάμπα και τους υπηρέτες τους, οι οποίoι ταξίδευαν συνοδεία χορευτικής ομάδας και απλού κόσμου για θρησκευτικό προσκύνημα όταν η σφοδρή κακοκαιρία τους στέρησε τη ζωή στη λίμνη που έμελλε να γίνει ο υγρός τους τάφος.
Τα πράγματα περιπλέκει ακόμα περισσότερο μια θεωρία των ερευνητών του National Geographic που υποστηρίζει ότι τα πτώματα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες ανθρώπων: των πολύ ψηλών και των μικροσκοπικών, που πιθανότατα ήταν τοπικοί αχθοφόροι.
Μέχρι σήμερα, η λίμνη και οι δεκάδες σκελετοί που έχουν μείνει εκεί, αποτελούν το Νο1 αξιοθέατο της περιοχής. Οι επισκέπτες δεν διστάζουν να τους αγγίξουν, να τους τοποθετήσουν σε διάφορα σημεία ώστε να βγάλουν την «τέλεια» φωτογραφία αλλά και να αφαιρέσουν ιστορικά ευρήματα ώστε να έχουν… κάτι να θυμούνται.