Έστω ότι είσαι Θεσσαλονικιός και την τελευταία διετία κάνεις, γι’ ακατανόητους εργασιακούς λόγους, εκτός έδρας εμφανίσεις στην Αθήνα- όπου προσπαθείς ακόμα μετά δυσκολίας να παραγγείλεις ένα σάντουιτς με γύρο και σε κοιτούν λες και μιλάς κινέζικα, αλλά όλοι οι υπόλοιποι είναι Κορεάτες.
Στο πρώτο κενό που βρίσκεις, λοιπόν, θέλεις να επιστρέψεις στην πόλη σου. Σου έλειψε, αφού. Παίρνεις όλος χαρά το μετρό για το «Ελευθέριος Βενιζέλος» και στην πτήση είσαι γεμάτος χαζοχαρούμενη διάθεση («Το αεροπλάνο έπεσε, το αεροπλάνο πέφτει», σιγοτραγουδάς, και στις ευγενικές παρατηρήσεις της αεροσυνοδού να το βουλώσεις, εξηγείς πως δε λες για το δικό σας, αλλά γι’ αυτό του Sully).
Φτάνεις στο «Μακεδονία», σε παραλαμβάνει ο πατέρας σου και κάπου εκεί βγαίνει από την τηλεοπτική λήθη ο Ανδρέας Μικρούτσικος αναφωνώντας «Φιλιούνται, αγκαλιάζονται!». Έπειτα, πηγαίνεις στο σπίτι.
Περνάς το τεστ της μητέρας με την ευκολία που περνούσε ο Μπούμπκα το 6.10 (αντί για το καθιερωμένο «Μισός έμεινες πουλάκι μου, γιατί στενοχωρείς τη μανούλα;», σου λέει «μια χαρά είσαι», πράγμα που σημαίνει πως θυμίζεις Πάγκαλο μετά που τα έχουμε φάει μαζί), έπειτα πηγαίνεις μια βόλτα να δεις τη μικρή σου αδερφή και την Κάτια («Θείο, κοίτα!» δείχνοντας στο πουθενά) και την άλλη μέρα έρχεται η ώρα για έξοδο στο κέντρο της πόλης.
Δίνεις ραντεβού με τους φίλους σου για τις 18:00 στο απόλυτο σημείο συνάντησης τα τελευταία 2.500 χρόνια- την Καμάρα. Σκέφτεσαι: «Δεν έχει λεωφορεία λόγω απεργίας, άρα θα έχει αυξημένη κίνηση. Μένω Πολίχνη, κανονικά κάνω κάνα μισάωρο σε ώρα αιχμής μέχρι να φτάσω… Ε, ας φύγω 17:00 να είμαι σίγουρος».
Μέχρι να βγεις στη Λαγκαδά η κατάσταση δεν είναι και τόσο τραγική. Από κει και μετά, όμως, γίνεται Οιδίπους επί Κολωνώ: τ’ αυτοκίνητα είναι περισσότερα κι από αυτά στην εκκίνηση του Ράλλυ Ντακάρ.
Η πρώτη γίνεται η αγαπημένη σου ταχύτητα, καθώς δεν την αποχωρίζεσαι ποτέ και κινείσαι με την ταχύτητα που θα κινείτο στρατιώτης στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, αφότου έχει δεχθεί ένα βλήμα στο θώρακα και αρνείται να πεθάνει.
Χωρίς να το συνειδητοποιήσεις, το φρεσκοξυρισμένο σου πρόσωπο (τουλάχιστον όταν ξεκίνησες από τα Μετέωρα) έχει μετατραπεί σε κακέκτυπο αυτού του Μπιν Λάντεν, καθώς τα μούσια σου εκτείνονται, πλέον, μέχρι τα γόνατα.
Φτάνοντας στο φανάρι για να στρίψεις για Εγνατία, συνειδητοποιείς το μοιραίο σου λάθος: έχεις βγει με κοντομάνικο, ενώ έξω, πλέον, οι πρώτες νιφάδες χιονιού έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Αναρωτιέσαι μέχρι πόσες μέρες μπορεί ν’ αντέξει ένας άνθρωπος χωρίς φαγητό, καθώς το τελευταίο σου γεύμα ήταν, αν θυμάσαι καλά, το περασμένο φθινόπωρο.
Μπροστά σου το φανάρι αλλάζει αναίτια από κόκκινο σε πράσινο, έπειτα πορτοκαλί και μετά ξανά κόκκινο. Δεν υπάρχει καμία διαφορά- εσύ παραμένεις ακίνητος. Στο κινητό έχεις 808 κλήσεις και 67 inbox.
Ανοίγεις στην τύχη ένα εξ αυτών. Είναι μια αφίσα σε ηλεκτρονική μορφή. Λέει «Μήπως έχετε δει αυτόν τον άνδρα;» και από κάτω έχει τη φωτογραφία σου. Δίπλα, τα στοιχεία: όνομα, ηλικία, τι φορούσες και πότε σε είδαν τελευταία φορά (πριν 6 χρόνια). Τέλος, μια υποσημείωση: χρήζει προσοχής, καθώς πάσχει από ψευδαισθήσεις- νόμιζε πως μπορεί να κατέβει «αναίμακτα» στο κέντρο μιας πόλης που δεν έχει λεωφορεία εδώ και πόσο καιρό.
Αγνοείς τα πάντα, γιατί ενόσω οι άλλοι σε ψάχνουν, εσύ έχεις περάσει ήδη το ύψος της Βενιζέλου και κατευθύνεσαι με την ταχύτητα του φωτός (έστω, του ράθυμου φωτός: 6 χλμ/μήνα) στο σημείο συνάντησης.
Λίγο πριν φτάσεις στην πάνω πλευρά της Αριστοτέλους, βλέπεις μια ταμπέλα που σου τραβάει την προσοχή. Είναι σε μια στάση του μετρό και πάνω γράφει «Κάλλιο αργά παρά ποτέ: εγκαίνια μετρό Θεσσαλονίκης αυτή την Τρίτη, 21/1/2042».
Η διάθεσή σου αίφνης ανεβαίνει κατακόρυφα βλέποντας πως φτιάχτηκε με μέτρο το μετρό. Επιτέλους, θα λυθεί το κυκλοφοριακό. Εσύ, βέβαια, έχεις προβλήματα με το δικό σου κυκλοφοριακό: τα πόδια σου δεν αιματώνονται σωστά πια, μιας και κάθεσαι στη θέση του οδηγού από την εποχή του τροχού.
Μαζεύεις όλες σου τις δυνάμεις και κάνεις μια ύστατη προσπάθεια να φτάσεις στην Καμάρα. Τα καταφέρνεις, όμως…
Όμως πλέον δεν υπάρχει Καμάρα. Έχει γκρεμιστεί και στη θέση της έχει ανοίξει μια καφετέρια, καθώς οι Θεσσαλονικείς διέγνωσαν το πρόβλημα των λίγων καφετεριών στην πόλη και φρόντισαν να το λύσουν άμεσα.
Παρκάρεις και κατεβαίνεις τρεκλίζοντας για να πας να βρεις τους φίλους σας. Όπως περνάς τη διάβαση πεζών από τη Ναβαρίνου προς την εκκλησία της Παναγιάς τη Δέξιας χτυπάς με τον ώμο σου έναν φοιτητή.
Σε έντονο ύφος σου λέει «Πρόσεχε που πας, παππού!».
Χαμογελάς και σκέφτεσαι «Τι λέει το βλαμμένο, εγώ είμαι 31! Ούτε τον 14ο αιώνα δε θα με έλεγε κάποιος παππού». Τότε, όμως, βλέπεις το είδωλό σου στη βιτρίνα ενός καταστήματος. Έχεις καμπουριάσει, το πρόσωπό σου έχει γεμίσει ρυτίδες και τα άλλοτε κατάμαυρα μαλλιά σου είναι πιο άσπρα κι από του Γκάνταλφ.
Προσπαθείς να υπολογίσεις πόση ώρα σου πήρε να κατέβεις στο κέντρο. Βλέποντας την ημερομηνία στον φωτεινό πίνακα ενός φαρμακείου, καταλαβαίνεις.
«26 ολόκληρα χρόνια», μονολογείς και σκύβεις το κεφάλι.
Η ίδια σου η πόλη και η κίνησή της σε νίκησε.
Πηγαίνεις απογοητευμένος σε μια στάση- δεν είσαι σε θέση να οδηγήσεις πια. Βλέπεις ότι το 35 των Μετεώρων έρχεται σε 12 λεπτά.
Στο μυαλό σου, αναλογιζόμενος τα χρόνια που σπατάλησες στο δρόμο, έρχεται μια ταινία του Ηλία Καζάν. Να δεις πώς τη λέγανε, πώς τη λέγανε…
Ναι, αυτό είναι- το βρήκες!
«Λεωφορείον ο πόθος».
