05:00 πμ – 06:00 μμ Η κουραστική μου μέρα ξεκινάει τόσο νωρίς το πρωί. Μόλις έχει ξημερώσει ο θεός ήλιος και ήδη εγώ μαζεύω φαγητό για να μωρά μου. Ήταν μια αναπάντεχη εγκυμοσύνη οφείλω να ομολογήσω αλλά ένας δεκαοχτούρης, που σέβεται το μαύρο ημικολάρο του λαιμού του αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Τα μικρά είναι τόσο καθυστερημένα που πρέπει να ρίχνω την τροφή που έχω μασήσει πρώτα, μέσα στα μικροσκοπικά του ράμφη για να φάνε. Καμία πρωτοβουλία οι νεοσσοί μου. Όλα εγώ να τα κάνω. Μασημένη τροφή συνέχεια.
06:00πμ – 07:30 πμ Το τάισμα τελείωσε. Τα μικρά ρεύτηκαν, ξύπνησαν τους ανθρώπους που κοιμόντουσαν και τα αφήνω πίσω μου. Ήρθε η ώρα που θα αράξω στο αγαπημένο μου κλιματιστικό. Το οποίο είναι αυστηρά και μόνο ιαπωνικό. Αν δεν γράφει made in Japan δεν αράζω, πώς να στο πω; Όταν περνώ και βλέπω δεκαοχτούρες να αράζουν σε ταϊβανέζικα ή κορεατικά κλιματιστικά χάνω την πίστη μου στο είδος. Οι άνθρωποι το λένε «εξωτερική μονάδα» αλλά για εμάς που ζούμε ελεύθερα το μέσα είναι έξω και το έξω μέσα. Πολύ φιλοσοφημένο αυτό. Για μας είναι η εσωτερική μονάδα του κλιματιστικού, εκεί που μαζευόμαστε 3-4 και λέμε πώς περάσαμε το προηγούμενο βράδυ. Και μιλάμε ασταμάτητα είναι η αλήθεια. Στα αυτιά των ανθρώπων μπορεί να ακούγεται μόνο ένα ΚΟΥΚΟΥ ΚΟΥΚΟΥΟΥ αλλά μεταξύ μας κάνουμε πολύ σοβαρές συζητήσεις. Όσο σοβαρά μπορείς να μιλήσεις πρωί πρωί, χωρίς να έχεις βάλει μια σταγόνα μπουγαδόνερου στο στόμα σου να ξυπνήσεις.
07:35 πμ – 12:00 μμ Πωπω, πέρασε η ώρα. Οι κολλητοί μου θα με περιμένουν στη δουλειά. Είμαι επόπτης στα καλώδια, στη μεγάλη τσιμεντένια κολώνα. Βαρετή δουλειά αλλά έχει ασφάλεια και τα σπόρια μπαίνουν μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει. Φτάνω περπατώντας λίγο καθυστερημένος. Εννοείται ότι πήγα περπατώντας. Πάνω από 90% των μετακινήσεών μας τις κάνουμε περπατώντας. Τσάμπα τα φτερά. Από τα υπόλοιπα πτηνά μόνο οι κότες έχουν μεγαλύτερο ποσοστό που αγγίζει το 100%. Αλλά αυτές είναι πολύ κότες για να δοκιμάσουν να πετάξουν. Το πέταγμα είναι για τα πουλιά, λέμε χαριτολογώντας. Χαχαχα.
Έχουν όλοι πάρει θέση από νωρίς. Και οι 250 φίλοι μου κατά μήκος των καλωδίων. Οι περισσότεροι αμίλητοι αλλά με σφιγμένα μάτια. Κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα. Πιάνουμε το πόστο μας και σημαδεύουμε τα αυτοκίνητα που θέλουμε να λερώσουμε. Μια λευκή ουσία φεύγει και αφήνει μια πιτσιλωτή στάμπα στα μπαμπρίζ και τους ουρανούς των αυτοκινήτων από κάτω. Οι καλύτεροι τεχνίτες μας μπορούν και πετυχαίνουν ακόμα και τα τζάμια των παραθύρων. Εξαιρετικά δύσκολη δουλειά που χρειάζεται κώλο αλφάδι και κώλο φαρδία (τυπικό χιούμορ δεκαοχτούρας, ξεπεράστε το. Με αυτά γελάμε εμείς). Τις τελευταίες μέρες όλοι θέλουν να πάρουν ένα συγκεκριμένο πόστο. Πάνω από το αυτοκίνητο του Στιβ Γιατζόγλου. Δεν ξέρω ποια αόρατη δύναμη τους οδηγεί. Ίσως το ένστικτο. Τι να ξέρω και εγώ. Δεκαοχτούρα είμαι, όχι ταξιτζής.
Καμιά φορά έρχονται να δουλέψουν και εξωτερικοί συνεργάτες. Τα σπουργίτια. Κλασικοί αντιπαθητικοί τεμπέληδες. Πρώτοι στο συσσίτιο, τελευταίοι στην αφόδευση. Μεταξύ μας, όταν δε μας ακούν τα λέμε «σπουργύφτια». Και δεν βγάζουν και μεγάλη παραγωγή. Ενώ οι δικές μας στάμπες έχουν άλλη ομορφιά. Κάθε κουτσουλιά μας είναι κάτι σαν προσωπική υπογραφή ζωγράφου. Το αυτοκίνητο είναι ο λευκός καμβάς και ο κώλος μας το πινέλο. Ο καθένας μας δημιουργεί τέχνη, δεν δουλεύει απλά.
Η ώρα πέρασε, η δουλειά βγήκε, κάποια στιγμή στο τέλος του μήνα θα συναντηθούμε με τους εργοδότες μας να παραλάβουμε τον μισθό. Δεν είναι κρυφό ότι βασικοί χρηματοδότες μας είναι η ένωση βενζινάδικων-πλυντηρίων αυτοκινήτων, οι βιομηχανίες πλαστικών (λάστιχα ποτίσματος, κουβάδες, πλαστικά σφουγγάρια κτλ) και οι βιομηχανίες χημικών καθαριστικών. Κάποιοι μεροκαματιάρηδες δεν είναι στη μισθοδοσία και πληρώνονται κάθε τέλος της ημέρας σε σπόρους μαύρου σουσαμιού. Πληρώνονται με μαύρα δηλαδή αλλά το κάνουν από ανάγκη. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Για να κινηθεί το χρήμα και να ζήσουν τόσοι επαγγελματίες χρειάζεται κάποιος να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Και αυτή η δουλειά είναι δική μας υπόθεση. Δεν μπορούμε όλοι να σπουδάζουμε και να χέζουμε μόνο προαύλια πανεπιστημίων και σχολείων. Και ας μας λένε τα άλλα πουλιά ότι κάνουμε δουλειά του κώλου. Άσε μας κουκουβάγια με τις σοφιστείες σου που όλα τα ξέρεις. Άντε πόζαρε για κάνα βιβλίο της τρίτης δημοτικού και άσε τις κωλονακτικές εργασίες για όσους αντέχουν.
12.20μμ – 14.30 μμ Μεσημέριασε και έφτασε η ώρα για το καφεδάκι μας. Όχι, δεν πίνουμε καφέ, απλά περιφερόμαστε στα πόδια των θαμώνων των καφετεριών, τσιμπάμε ό,τι ψίχουλο πέφτει, τσεκάρουμε τις νέες μόδες στα ανθρώπινα πατούμενα, γελάμε με τους χίπστερς που σκάνε μύτη με στρατιωτικά άρβυλα του ’60 αλλά και τις φοιτήτριες με το πεδιλάκι των 5 χιλιοστών σόλα.
Στον περίγυρο θα συναντήσουμε και τα γ@μημένα τα περιστέρια. Πάντα μπροστά μας. Πάντα οι νταήδες που θα πάρουν τις μερίδες του λέοντος στα γιουρούσια που κάνουμε στα πεταμένα ψωμιά. Πάντα να μας κοιτάζουν αφ υψηλού, από το ψηλότερο καλώδιο της ΔΕΗ. Γι’ αυτούς θα είμαστε πάντα οι παρίες της οικογένειας των περιστερίδων. Λες και δεν είμαστε όλοι αδέρφια κατά βάθος. Στην ουσία οι διαφορές μας είναι ταξικές. Κάποτε εμείς περπατούσαμε ανάμεσα στα πόδια τραπεζιών σε καφετέριες στα Εξάρχεια και τα κωλοπερίστερα σε καφετέριες του Κολωνακίου. Μιλάμε για ένα τσιγάρο δρόμος. Όχι ότι καπνίζει κανένας μας. Αλλά αν τύχει καμιά γόπα στην άκρη του πεζοδρομίου, θα την τσιμπήσουμε. Οι άνθρωποι χαρακτηρίζουν τα περιστέρια ως «τα ποντίκια του αέρα» και τα περιστέρια εμάς τις δεκαοχτούρες «τα ποντίκια των ποντικών του αέρα». Από τότε μάλιστα που ο αρχηγός του σμήνους των ανθρώπων παντρεύτηκε μία με το όνομά τους έχουν σηκώσει πολύ ψηλά το ράμφος. Τα κ@ργι#λια. Καλά για τα λευκά περιστέρια που κυκλοφορούν με κλαδιά ελιάς στο στόμα και παριστάνουν τα σύμβολα της ειρήνης θα τους πω ότι κάπως έτσι ξεκίνησε και ο Παναγιώτης Τουλάτος. Και είδατε που κατάντησε.
14:30 μμ – 16:30 μμ Το επόμενο δίωρο ανήκει σε μένα. Κανένα άγχος, χαλάρωμα και ατέλειωτο ξεπουπούλιασμα. Για μας είναι η ζωή ρε. Ξεπουπουλιασμένος μπαίνω στο μπαρ. ΝΤΑΜΠ. Ποιος γ@μάει τους αετούς; ΝΤΑΜΠ. Μια διακοπή από το ξεπουπούλιασμα να πάω να πιω νερό από το από το λούκι της πολυκατοικίας και ξαναχώνω το ράμφος στο φτέρωμά μου για να βγάλω γούστα.
16:30 μμ – 17:30 μμ Ώρα για την τελετή ενηλικίωσης των νεαρών δεκαοχτούρων. Κάθε ημέρα, τέτοια ώρα περίπου, που σχολούν οι άνθρωποι και μπαίνουν στα αυτοκίνητά τους, νεαρές δεκαοχτούρες αφήνονται να περπατήσουν σε αυτό που στη γλώσσα μας λέγεται «η λεωφόρος του θανάτου». Τα αυτοκίνητα περνούν και ο νεαρός δεκαοχτούρης στέκεται στη μέση του δρόμου δείχνονταν αν λίγο πάνω από τα γαμψά του νύχια έχει @@ ή όχι. Όσο περισσότερο κάτσει απέναντι στο αυτοκίνητο τόσο μεγαλύτερο ρισπέκτ θα κερδίσει. Υπάρχουν άλλοι που λακίζουν και τρέχουν τελευταία στιγμή στην άκρη του δρόμου. Υπάρχουν και οι γεννημένοι ηγέτες, οι άτρωτοι, οι κοχονάτοι που δεν κιότεψαν ποτέ. Αυτοί που άφησαν τα αυτοκίνητα να περάσουν από πάνω τους και έζησαν να διηγηθούν τη στιγμή που η ζωή τους πέρασε μπροστά από τα μάτια τους, λίγο πριν περάσει η εξάτμιση πάνω από το κεφάλι τους. Κάποιοι άλλοι δεν τα κατάφεραν και έγιναν για πάντα ένα με την άσφαλτο. R.I.P. Αθάνατοι.
17:45 μμ – 20:15 μμ Ήρθε η ώρα για να πάμε στον ιερό μας χώρο για προσευχή. Την Πλατεία Συντάγματος. Οι σοφοί γέροντες μάς έλεγαν, από μικρά πιτσούνια που ήμαστε, ιστορίες ότι σε αυτήν την πλατεία μάς δημιούργησε ο Θεός κατ εικόνα του. Εγώ πάλι δεν τα πολυπιστεύω αυτά. Είμαι πιο πολύ θιασώτης της θεωρίας την εξέλιξης. Πιστεύω ότι προερχόμαστε από τον πίθηκο.
Στην Πλατεία Συντάγματος παρόλα αυτά μ’ αρέσει να πηγαίνω. Εκπέμπει έναν ανεξήγητο μαγνητισμό αυτή η περιοχή, δεν είναι τυχαίο ότι άντρες με φούστες και έντονα κόκκινα σκουφιά, ντυμένοι και ακίνητοι σαν σκιάχτρα προστατεύουν τον ιερό μας χώρο από τα άλλα πουλιά. Σε συνδυασμό με τις ομάδες μας περιφρούρησης το Σύνταγμα έχει γίνει άβατο για τα άλλα πουλιά, εκτός των περιστερίδων. Καρακάξας το πόδι δεν έχει πατήσει στην πλατεία μας για αιώνες λέει ο θρύλος. Εμένα οι φίλοι μου δεν είναι μαύρα πουλιά.
Ένας άλλος θρύλος, που μεταφέρεται από ράμφος σε ράμφος, μιλάει για μια αρχαία θεότητα, μισή άνθρωπο, μισή δράκο, την Βίρνα, που σε αυτήν την πλατεία έκανε θαύματα. Θεράπευσε κουτσά περιστέρια, τυφλές δεκαοχτούρες και πολλαπλασίασε 5 σπόρους σουσαμιού, που είχαν πέσει από κουλούρι Ιάπωνα τουρίστα, σε χιλιάδες. Έτσι τράφηκαν εκατοντάδες από εμάς για μέρες. Κάποιοι γηραιότεροι μάλιστα υποστηρίζουν ότι η Βίρνα θυσιάστηκε για μας, πεθαίνοντας ένα απόγευμα σε ένα σταθμό που λέγεται Κεραία. Άλλοι πάλι την είδαν σε κάποια οθόνη καφετέριας να παίζει σε κυπριακά σίριαλ. Αλλά όλα αυτά είναι παραμύθια που λέμε στα παιδιά μας πριν τα σκεπάσουμε με την κοιλούμπα μας το βράδυ στην φωλιά και ευχηθούμε να μην έχουν πεθάνει από ασφυξία μέχρι το πρωί.
https://www.youtube.com/watch?v=D6fClQr6bFw
20:30 μμ – 22:30 μμ Το πιο βαρετό δίωρο της ημέρας. Λίγο πριν νυχτώσει και οι κίνδυνοι μεγαλώνουν. Κάποιοι πρέπει να περάσουμε από τις αυλές με τις γάτες. Οι άγριες γειτονιές, με τα νύχια κάθε βρωμοαιλουροειδούς να παραμονεύει πίσω από κάθε γλάστρα, κάτω από κάθε νεραντζιά στο δρόμο, για να σε πιάσει και να σε στείλει στον παράδεισο της δεεκαοχτούρας. Το εργοστάσιο κλιματιστικών της Τογιοτόμι.
Λίγες κουτσουλιές ακόμα σε περαστικούς, όχι για αμοιβή, για προσωπική μας ευχαρίστηση, ένα δεύτερο τάισμα στα μούλικα και καμιά βολτίτσα στον περιστερώνα του μπαρμπα Θανάση του τρελού, στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας 8 ορόφων στο κέντρο της εξωτικής Κυψέλης. Τρελό δεν το λέμε εμείς. Ίσως ότι έχει γράψει με τα σκατά του «ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑΣ» στην ταράτσα του να βοήθησε στο να του βγει το όνομα. «Παίζουμε» με καμιά περιστερούλα τσουπωτή, τελείως αθώα όμως, και γλεντάμε τα θύματα περιστέρια που νομίζουν ότι θα τα εκπαιδεύσει για ταξιδιωτικά ο μπαρμπα Θανάσης. Πεταμένα όνειρα. Τους λυπάμαι.
22:30 μμ – 23:00 πμ To σκοτάδι έπεσε για τα καλά. Εγώ πάνω από τους νεοσσούς προσπαθώ να βολευτώ αλλά τα μαλλιαρά κεφάλια τους μου γαργαλάνε τα ούμπαλα. Δίπλα μου η κυρά. Εκεί κάθε βράδυ. Μπάστακας. Φρουρός. Και θα είναι για μια ζωή. Γιατί είναι γραμμένο στο DNA μας λέει να ζευγαρώνουμε με ένα θηλυκό μόνο και να περνάμε όλη τη ζωή μας μαζί του. Ποιος τα λέει αυτά ρε; Χίλιες φορές πρεζάκι, αλλά δεν μπορώ να πάω κόντρα στη φύση. Ούτε αποδημητικό είμαι να την κάνω για αραπίνες, λάγνες ερωτιάρες στην Αφρική. Με πιάνουν τα κλάματα. Γ@μώ τους πρόγονούς μου τις μαϊμούδες. Καληνύχτα