Κάποιοι όταν λένε «πάω να ξεσκάσω» εννοούν να πιουν μια φραπεδιά στα «Mikel» Κατεχάκη και Μεσογείων γωνία. Ή άντε (το πολύ) μια βόλτα έως την παραλιακή για καμιά παραπάνω γκαζιά και μπανιστήρι. Και φυσικά, εκεί κοντά στα μέσα Αυγούστου (καλή ώρα), που «όλοι οι Ούνοι έχουν φύγει».
Ο Γουέιν Άνταμς και η Κάθριν Κινγκ, όταν είπαν το ίδιο, αποφάσισαν να φύγουν για τη… μέση του πουθενά. Και να μην ξαναγυρίσουν!
Αν πιστεύεις ότι είσαι ικανός να φτάσεις μόνο έως εκεί που σου όρισε η μοίρα (ή οι στερεοτυπικές αντιλήψεις που σε συνόδευσαν από παιδί), ίσως πρέπει να αναθεωρήσεις κάποια πράγματα. Διότι η θέληση μπορεί να ξεπεράσει ακόμα και τη φαντασία, όπως διατράνωσαν αυτές οι δύο «αδελφές ψυχές».
Το ζευγάρι από τον Καναδά ζουν εδώ και 25 χρόνια σε ένα πλωτό νησί που έχτισαν μόνοι τους, στις δυτικές όχθες της χώρας, στη Νήσο Βανκούβερ της Βρετανικής Κολομβίας.
Ο 69χρονος Γουέιν, φυσιολάτρης και καλλιτέχνης που όπως ο ίδιος λέει – εμπνέεται από την άγρια φύση – και η 61χρονη Κάθριν, μουσικός, χορεύτρια και ζωγράφος, όργωσαν επί εννιά ολόκληρους μήνες όλη τη Βόρεια Αμερική για να βρουν το μέρος που θα στεγάσουν το όνειρο τους. Στα ανοικτά των ακτών του Τοφίνο δημιούργησαν τελικά ένα χώρο, που όμοιος του δεν υπάρχει σε όλο τον κόσμο.
Το απίθανο εγχείρημα ξεκίνησε το 1992 και σήμερα αποτελεί πόλο έλξης χιλιάδων τουριστών ετησίως, που θέλουν να θαυμάσουν διά ζώσης την επινόηση ενός lifestyle μυθιστορηματικού χαρακτήρα.
Κάθε χρόνο το ζεύγος πρόσθετε με σκληρή δουλειά και ένα κομμάτι στο παζλ – έργο τέχνης της διαμονής του.
Σήμερα το πλωτό «φρούριο» αποτελείται από 12 μεγάλες πλατφόρμες, κατασκευασμένες εξ’ ολοκλήρου από ανακυκλωμένα υλικά, που συνδέονται μεταξύ τους από προσεκτικά συναρμολογούμενες σανίδες από ξύλο και μέταλλο. Πάνω στις πλατφόρμες έχουν δημιουργήσει χώρους διαβίωσης, πράσινα σπίτια, κήπους με πλούσια βλάστηση και πολλές αποβάθρες για να δένουν το καγιάκ τους. Για να προμηθευτούν πόσιμο νερό συλλέγουν τους χειμερινούς μήνες το νερό της βροχής και το καλοκαίρι μαζεύουν νερό από έναν κοντινό καταρράκτη. Για ηλεκτρική ενέργεια έχουν τοποθετήσει ηλιακούς συλλέκτες στην οροφή του κτιρίου, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των φρούτων και λαχανικών τους, το καλλιεργούν οι ίδιοι στα πέντε θερμοκήπια που έχουν κατασκευάσει!
Ο χρωματισμός του φιλικού προς το περιβάλλον, οικολογικού, οικισμού είναι έντονο φούξια με πετρόλ αποχρώσεις, διότι ούτε η αισθητική του πράγματος αφέθηκε στην τύχη.
Η ονομασία που έδωσαν στο ιδιόκτητο νησί τους είναι «Freedom Cove», δηλαδή ο «όρμος της Ελευθερίας». Στεγάζει επίσης πίστα χορού για την Κάθριν, art studio για τον Γουέιν και γκαλερί τέχνης, καθώς και φάρο επισκεπτών. Ο οικισμός διαθέτει μισό στρέμμα γης για καλλιέργεια βρώσιμων καλλιεργειών. Πέρα από τα λαχανικά παραγωγής τους, βασικό συστατικό της διατροφής τους είναι τα ψάρια. Ο Γουέιν μπορεί να ψαρεύει ακόμα και από το σαλόνι του σπιτιού του, έχοντας φτιάξει μια καταπακτή, αλλά προτιμάει να επιχειρεί με το καγιάκ του, διότι δεν του αρέσει η αίσθηση της τόσο μεγάλης… πολυτέλειας.
Περίπου ανά δύο εβδομάδες, το ζευγάρι επισκέπτεται τον πολιτισμό και επιστρέφει με προμήθειες κρέατος, το οποίο ο Γουέιν (η Κάθριν είναι αποκλειστικά χορτοφάγος) καταναλώνει αμέσως. Ο λόγος είναι ότι δεν έχουν καν ψυγείο, διότι θέλουν να τρώνε τα πάντα φρέσκα!
«Όταν αποφασίσαμε ότι ήταν αυτό που θέλουμε να κάνουμε, δεν σκεφτήκαμε τις κακουχίες και την ταλαιπωρία. Απλώς το κάναμε, όπως ακριβώς το είχαμε στο μυαλό μας», λέει η Κάθριν.
«Είναι δύσκολο κάθε φορά που πρέπει να φύγω από εδώ και είμαι πολύ ευγνώμων κάθε φορά που επιστρέφω», προσθέτει ο Γουέιν, που χαριτολογώντας δηλώνει πια «landsick». Η κύρια πηγή εσόδων είναι τα δικά του έργα τέχνης, θαυμαστής (και αγοραστής επί μία δεκαετία) των οποίων υπήρξε και ο πλουσιότερος άνθρωπος του Καναδα, Κεν Τόμσον, που απεβίωσε το 2016. Κατασκευάζει γλυπτά από απολιθωμένο ελεφαντόδοντο και ξύλο, όντας βασικός τροφοδότης των καταστημάτων και των γκαλερί της Βρετανικής Κολομβίας.
Από τον Ιούνιο έως το Σεπτέμβριο, το ζεύγος υποδέχεται τακτικά τουρίστες, που σχεδόν πάντα φεύγουν με σουβενίρ ένα περίτεχνα σκαλισμένο κερί από τα χέρια της Κάθριν. Τους καλοκαιρινούς μήνες η διαμονή εκεί μοιάζει με δώρο ζωής. Ο χειμώνας, λόγω των ισχυρών καταιγίδων, παραμένει δύσκολος. Όχι όμως όσο ήταν στην αρχή.
«Ξέρουμε ότι έχουμε πάρει ένα ρίσκο και φυσικά έχουμε δοκιμαστεί πολλές φορές από τη δύναμη της φύσης. Με την πάροδο των χρόνων εξελίξαμε τις υποδομές μας και τις κάναμε τόσο ανθεκτικές που σήμερα μπορώ να πω ότι δεν μας φοβίζει τίποτα. Η αίσθηση του να ζεις μέσα σε αυτή τη φύση δεν ανταλλάζεται με τίποτα και δεν υπάρχει καμία σκέψη για μετακόμιση. Προσωπικά ξέρω ότι θα πεθάνω εδώ», λέει ο Γουέιν, που όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου… φιλοδοξεί να μεταφερθεί από τον έναν παράδεισο στον άλλο.