10 μέρες πριν τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 2009, κόντρα στην Μάντσεστερ, ο «μικρός μάγος» της Μπαρτσελόνα τραυματίστηκε στον δεξιό μηρό στη διάρκεια παιχνιδιού για το πρωτάθλημα κόντρα στη Βιγιαρεάλ. Το 2 εκατοστών κόψιμο ήταν τόσο σοβαρό που οι γιατροί της ομάδας του απαγόρευσαν να σουτάρει στον τελικό, από φόβο μήπως οι τένοντες που συγκρατούσαν το πόδι του κοπούν οριστικά.
Στις 8 Αυγούστου του ίδιου χρόνου, ο Ινιέστα μαθαίνει ότι ο επί χρόνια φίλος του στις μικρές εθνικές της Ισπανίας, 26χρονος αμυντικός της Εσπανιόλ Ντάνι Χάρκε, πέθανε από καρδιακή προσβολή στο ξενοδοχείο όπου έκανε προετοιμασία η ομάδα του. Το χτύπημα ήταν πολύ βαρύ. Πλέον ο Ινιέστα δεν είχε χάσει μόνο την εμπιστοσύνη στην γερή του κράση, αλλά έπρεπε να διαχειριστεί πνευματικά και το αναπόδραστο της ανθρώπινης φύσης.
Το χτύπημα στο μηρό τον ταλαιπώρησε τον Δεκέμβριο του 2009 και ξανά τον Μάρτιο του 2010. Στις 13 Απριλίου (δύο μήνες πριν την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου) ο «Αντρεσίτο» έκανε μια άσκηση με σουτ στην προπόνηση όταν ο μηρός του κόπηκε ξανά. Μέχρι να φτάσουν κοντά του οι γιατροί της ομάδας, έτρεμε σύγκορμος από τα κλάματα. «Είχα πλέον χάσει την πίστη ότι μπορώ να κάνω τα πράγματα όπως τα έκανα πάντα -κι αυτό ήταν πολύ σκληρό. Εκείνη η μέρα ήταν καταστροφική για την ψυχή μου», είπε αργότερα ο ίδιος για το συμβάν.
Μέχρι το τέλος της σεζόν, ο Ινιέστα αγωνίστηκε μόλις 4 λεπτά συνολικά. Η συμμετοχή του στο Μουντιάλ πλέον ήταν πολύ δύσκολη, ωστόσο ο Ντελ Μπόσκε τον συμπεριέλαβε στην προεπιλογή θεωρώντας ότι η παρουσία του ήταν υπερ-απαραίτητη για τα σχέδιά του. Περνώντας όλη τη μέρα του με την φυσικοθεραπεύτρια Έμιλι Ρικάρτ, τελικά προλαβαίνει να αποθεραπευθεί εγκαίρως. Σωματικά ήταν καλά. Ψυχολογικά όμως βυθιζόταν.
Η Ρικάρτ γνώριζε όσο λίγοι ότι η σωματική και η ψυχική αποκατάσταση είναι δύο πράγματα που πρέπει να συμβούν μαζί έτσι ώστε ο αθλητής να ξεπεράσει πλήρως έναν τραυματισμό, ιδίως όταν αυτός τον έχει ταλαιπωρήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι φτιάχνει και δίνει στον Ινιέστα ένα DVD, με την προϋπόθεση να μην το δει παρά μόνο στο αεροπλάνο που θα τον μεταφέρει -μαζί με τους άλλους Ισπανούς διεθνείς- στη Ν. Αφρική.
O «Don Andres» κρατάει την υπόσχεσή του και το βάζει να παίξει όταν το Airbus είναι ήδη 30’ στον αέρα. Η πρώτη εικόνα που βλέπει είναι ο θρύλος του πόλο, Μανουέλ Εστιάρτε, να κλαίει μετά τον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 1992, στους οποίους η Ισπανία έχασε το χρυσό στην παράταση παρότι προηγήθηκε 9 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος της κανονικής διάρκειας. Το αμέσως επόμενο πλάνο δείχνει τον Εστιάρτε να πανηγυρίζει την κατάκτηση του χρυσού στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996.
Επόμενο «καρέ» ο Φερνάντο Αλόνσο, να ρίχνει το 2003 στο Ιντερλάγκος το μονοθέσιό του με 240 χ.α.ω. σ’ αυτό του Γκουτιέρεζ κι αυτό να πετάει και σχεδόν να διαλύεται στον αέρα, σε αντιπαραβολή με τον ίδιο τον Ισπανό πιλότο που πανηγυρίζει στην ίδια πίστα το παγκόσμιο πρωτάθλημα οδηγών που κατέκτησε, δύο χρόνια αργότερα.
Στο τελευταίο πλάνο του DVD, πρωταγωνιστής ήταν ο ίδιος: Πρώτη εικόνα να τον μεταφέρουν εκτός αγωνιστικού χώρου στο παιχνίδι εκείνο με τη Βιγιαρεάλ και την κάμερα να ζουμάρει στον χτυπημένο του μηρό και την αγωνία των συνεπειών του τραυματισμού αποτυπωμένη στο πρόσωπό του. Δεύτερη εικόνα ο εαυτός του να σκοράρει με την Τσέλσι, να βγάζει τη φανέλα του και να τρέχει σαν τρελός να πανηγυρίσει στο σημαιάκι του κόρνερ. Ήταν πλέον έτοιμος. Και στο 116’ του αγώνα με την Ολλανδία ο μέσα πόνος έγιανε οριστικά.
