Σε προλόγους ταινιών με υπερβολές ή περίεργα συμβάντα ξεκαθαριζόταν ότι «οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα».
Στην ιστορία που ακολουθεί ωστόσο, δεν υπάρχει η ανάγκη να καλύψεις τον κώλο σου νομικά μήπως κάποιος θιχτεί. Γιατί είναι 100% πραγματική.
Βγαλμένη από τη ζωή, που θα ‘λεγε κι ένας πιο μαγκάκος αφηγητής…
Το να διαλέξεις λοιπόν ποια ομάδα θα υποστηρίζεις είναι ένα θέμα συγκυριακό κατά κύριο λόγο.
Μπορεί μεγαλώνοντας να επικαλείσαι ιδεολογικούς λόγους (τους οποίους ούτε καν είχες σκεφτεί όταν ήσουν μικρός) ή να νιώθεις ότι η επιλογή σου δεν θα μπορούσε με τίποτα να είναι διαφορετική, ωστόσο η πραγματικότητα είναι η εξής:
Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ένα παιδάκι υποστηρίζει την ομάδα του πατέρα του. Εφόσον εκείνος ασχολείται ενεργά με την μπάλα, είναι σχεδόν αναπόφευκτο να μην επηρεάσει και τον μικρό.
Εκτός κι αν πιστεύεις, για παράδειγμα, ότι ένας πιτσιρικάς που πέφτει για ύπνο και ακούει οριζοντιωμένο τον πατέρα του στο πάτωμα να τραγουδάει δίπλα στο κρεβάτι «εμπρός της ΑΕΚ παλικάρια» (επίσης true story) έχει κάποια πιθανότητα να… ξεφύγει.
Το θέμα όμως δεν είμαι εγώ και η κιτρινόμαυρη διαπαιδαγώγησή μου. Το θέμα είναι ένας άλλος μπόμπιρας. Και ο λόγος που οδηγήθηκε στην φαινομενικά πιο αδύνατη μεταστροφή οπαδικής ταυτότητας: Από Ολυμπιακός να γίνει Παναθηναϊκός (ή και το ανάποδο)!
Στις 5 Νοεμβρίου 1986 λοιπόν ο Ολυμπιακός παίζει με τον Άγιαξ για το Κύπελλο Κυπελλούχων. Παρόλο που το πρώτο ματς δεν έχει κυλήσει ακριβώς ιδανικά (με τους Ολλανδούς να νικούν 4-0) η ρεβάνς στο ΟΑΚΑ παρέμενε ένα παιχνίδι απέναντι σε δυνατό ευρωπαϊκό όνομα.
Έτσι, σε ένα διαμέρισμα στο Κουκάκι ο κύριος Γιάννης (Ολυμπιακός από κούνια) κάθεται να δει τον αγώνα. Δίπλα του έχει τον γιο του: Τον 5χρονο Άκη, που εννοείται φυσικά ότι έχει ΗΔΗ μυηθεί στα «ερυθρόλευκα» ιδεώδη.
Μπορεί κάποιοι θείοι πράσινων αποχρώσεων να είχαν επιχειρήσει τη διάβρωσή του (όπως συχνά συμβαίνει σε αντίστοιχες περιπτώσεις) ωστόσο ο Άκης «βράχος». Παρέμενε πιστός στην κληρονομική ιδιότητα του γαύρου.
Μέχρι εκείνο το βράδυ…
Περίπου στο 58’ λοιπόν ο Μπάριος κάνει ένα τακουνάκι. Ο Αναστόπουλος κερδίζει μια κόντρα. Και ο Καπουράνης (με ωραίο διαγώνιο σουτ) ανοίγει το σκορ για τον Ολυμπιακό.
Ενθουσιασμός στην εξέδρα, ενθουσιασμός και στο σπίτι στο Κουκάκι. Πανηγυρισμοί στο ΟΑΚΑ, πανηγυρισμοί και στο σαλόνι του κυρ-Γιάννη.
Όπως συμβαίνει λοιπόν με κάθε πατέρα που βλέπει αγώνα με το «βλαστάρι» του, ο κυρ-Γιάννης θέλει να γιορτάσει μαζί του το γκολ.
Βουτώντας όμως τον πιτσιρικά και πετώντας τον στον αέρα από τη χαρά του, δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται στην εσωτερική πόρτα του χολ.
Ο Άκης λοιπόν -έχοντας διαγράψει λίγα μόλις εκατοστά πτήσης- δίνει ένα γενναίο κουτουλίδι στην κάσα της πόρτας…
Αυτό ήταν… Ο μικρός (όπως είναι λογικό) ξεσπάει σε κλάματα. Τα βάζει με τον πατέρα του, που δεν πρόσεξε. Και στραβώνει τόσο πολύ που, θέλοντας να πάρει… εκδίκηση, το ορκίζεται: «ΕΓΩ ΘΑ ΓΙΝΩ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ»!
Κάπως έτσι, ο κυρ-Γιάννης δέχεται ακόμα ισχυρότερο χτύπημα από το κατακεφαλίδι που έφαγε ο γιος του.
Και με τον Άκη -31 χρόνια μετά- να κρατά ακόμα την υπόσχεσή του, είναι καταγεγραμμένος (πλέον) ο πιο περίεργος λόγος για τον οποίο άλλαξε ποτέ ένα παιδάκι ομάδα…
