«Una porta nel cielo» («Μια πόρτα στον ουρανό»). Η αυτοβιογραφία του Ρομπέρτο Μπάτζιο, που δημοσιεύτηκε το 2001, κατέκτησε τον τίτλο του καλύτερου ποδοσφαιρικού βιβλίου στα βραβεία της Serie, A ένα χρόνο αργότερα. Και έγινε ανάρπαστη, καθώς η απήχηση του «Μικρού Βούδα» στην Ιταλία ήταν αυτή που άρμοζε σε έναν από τους πιο προικισμένους τεχνικά Ευρωπαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών και ένα ατόφιο σταρ με πηγαία ροπή προς την ίντριγκα. Το περίφημο μοιραίο πέναλτι στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, οι κόντρες του με κορυφαίους προπονητές, όπως ο Αρίγκο Σάκι και ο Τζιοβάνι Τραπατόνι και η «αποκήρυξη» του Χριστιανισμού για χάρη του Βουδισμού, μπόλιασαν μεταξύ άλλων την αστερόσκονη που πασπάλισε το μύθο του.
Σε αυτή την αυτοβιογραφία όμως, ο άνθρωπος που έφτασε την Εθνική Ιταλίας έως το τέλος του δρόμου στο Μουντιάλ του ’94, θα μαρτυρούσε και μια πτυχή του χαρακτήρα του, που έμελλε να αμαυρώσει την υπόσταση του «ημίθεου».
«Η προσπάθεια να σκεφτείς όπως το ζώο που ακολουθείς, να προβλέψεις τις κινήσεις του είναι ένα παιχνίδι που παίζεται επί ίσοις όροις: ένστικτο κατά ενστίκτου, εμπειρία κατά εμπειρίας. Προσπάθησα πολλές φορές να εξηγήσω τη σχέση μου με το κυνήγι, δίχως να τα καταφέρω. Μόνον όποιος το βιώνει με τον δικό μου, ίδιο, ενθουσιασμό και σεβασμό μπορεί να το αντιληφθεί», έγραφε τότε ο Μπάτζιο για το άγνωστο ακόμα στο ευρύ κοινό πάθος του με το κυνήγι.
Όχι, δεν πρόκειται για έναν ερασιτέχνη του είδους. Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο είναι ένας πλήρως εξοπλισμένος και καταρτισμένος κυνηγός άγριων ζώων. Απ’ αυτούς που στήνουν καρτέρι, περιμένοντας να μυρίσουν αίμα. Πέρα από κυνηγετικά όπλα, συλλέγει αλλά και επισκευάζει ο ίδιος παγίδες για πουλιά, σφυρίχτρες, ειδικούς καθρέπτες και ομοιώματα ζώων κάθε λογής και μεγέθους.
Στα γήπεδα έμοιαζε με «θήραμα», που οι αντίπαλοι κυνηγούν να γκρεμίσουν για να αποφύγουν το κακό από το μαγικό δεξί πόδι του. Τώρα είναι αυτός ο θηρευτής. Με κανονικό όπλο και σφαίρες όμως. Και στις δύο ιδιότητες, η εκτέλεση η σπεσιαλιτέ του.
Οι ιστορίες που κυκλοφορούν για τον «ψυχρό εκτελεστή» Μπάτζιο είναι αρκετές. Όταν το 2012 έκανε στις όχθες του ποταμού Ιζόντσο, στα ιταλοσλοβενικά σύνορα, την εμφάνισή του ένα πούμα, ο «Ρόμπι» φέρεται να δήλωσε: «αφήστε το σε εμένα, σε δύο ημέρες θα είναι νεκρό».
Έχει βρεθεί στη Ρουμανία, κοντά στο Βουκουρέστι, να κυνηγά στα ίδια εδάφη όπου κυνηγούσε ο Τσαουσέσκου αλλά και στις Πάμπας (εύφορες πεδιάδες) της Νότιας Αμερικής να σημαδεύει αγριογούρουνα. Ορμητήριο για τις αποστολές του στην άλλη άκρη του Ατλαντικού είναι το ιδιόκτητο ράντσο στη Ριβέρα του Μπουένος Αϊρες, το οποίο είναι σε ιδανική τοποθεσία για στενές επαφές με την άγρια φύση.
Σε συνέντευξη του έχει δηλώσει ότι ο βασικός λόγος για την αγορά εξοχικού σε άλλη ήπειρο είναι η αγάπη του για την Μπόκα Τζούνιορς. Οι επικριτές του όμως βλέπουν πίσω από αυτήν τον «αρρωστημένο» ζήλο του για παγίδες θανάτου στα υποψήφια θηράματά του.
Οι επικριτές του είπαμε; Υπάρχουν και τέτοιοι; Δεν χρειάζεται φαντασία για να συμπεράνει κανείς ότι ο Ρομπέρτο Μπάτζιο αποτελεί πλέον «persona non grata» για τους φιλόζωους αυτού του κόσμου. Στην πατρίδα του έχει ανοίξει μάλιστα δικαστικές παρτίδες με τη φιλοζωική οργάνωση «100% Animalisti».
Οι επιθέσεις που δέχεται μέσω των social media είναι συχνές, με πιο χαρακτηριστική μάλλον μια αναφορά του 2016. «Ο Μπάτζιο επιδίδεται στο κυνήγι και μεταβαίνει και στο εξωτερικό για τα διαβόητα ταξίδια θανάτου και μετά έχει το θράσος να δηλώνει βουδιστής. Ίσως να μην γνωρίζει τη σημασία των λέξεων, δεδομένου του χαμηλού πολιτισμικού του επιπέδου», ανέφερε τότε ο επικεφαλής της οργανώσης, Πάολο Μοκαβέρο.
Η «θεϊκή πλεξίδα» όμως έχει απομυθοποιηθεί ακόμα και από ανθρώπους που δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη σχέση με τα ζώα. Ο λόγος είναι προφανής. Το αγαπημένο χόμπι του έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις φιλοσοφικές αρχές που ασπάστηκε και με τις οποίες επέλεξε να πορευτεί. Ήταν άραγε ο Βούδας υπέρ της θανάτωσης ζώων; Ειδικά η αναφορά του περί ενός παιχνιδιού «που παίζεται επί ίσης όροις» έχει προκαλέσει από θυμηδία έως αγανάκτηση στη γειτονική χώρα.
Ο Μπάτζιο έχει προσπαθήσει να δικαιολογηθεί λέγοντας ότι πρόκειται για ένα πάθος που κληρονόμησε από τον πατέρα του, ο οποίος τον έπαιρνε συχνά μαζί του σε κυνήγι πάπιας. «Το κυνήγι αφορά περισσότερο το να περιμένεις παρά το να πυροβολείς. Και καθώς περιμένεις, παρατηρείς τα χρώματα, τα αρώματα και το μεγαλείο του κόσμου», υποστηρίζει, θέλοντας να αποδώσει σε μια εσωτερική ανάγκη και φυσιολατρική αναζήτηση το πάθος του.
Ουδόλως έπεισε βέβαια. Ιταλοί ακτιβιστές έχουν προβεί σε δημόσιες εκδηλώσεις, φτάνοντας ακόμα και στην «αυλή» του, με πανό, συνθήματα υπέρ των ζώων και «ανάθεμα» για τον ίδιο. Συνέβη έξω από τη βίλα του Μπάτζιο, στη γενέτειρά του, Καλντόνιο, μια κωμόπολη στη Βιτσέντσα της Βόρειας Ιταλίας και ήταν μάλλον η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής για τον «Ρόμπι».
Στις 20 Φεβρουαρίου το δικαστήριο της Πάντοβα συγκλήθηκε για να εξετάσει τις κατηγορίες που αποδίδονται στον Πάολο Μοκαβέρο, έπειτα από τη μήνυση που κατέθεσε εναντίον του ο Μπάτζιο. Ο ενάγων παρέστη αυτοπροσώπως και εξήγησε τους λόγους που επέλεξε να καταφύγει στη δικαιοσύνη. Η δικαστής ανανέωσε το ραντεβού των δύο πλευρών για τον ερχόμενο Ιούνιο, μεταθέτοντας για τότε αυτόν τον ιδιότυπο δικαστικό αγώνα.
Την ίδια ώρα πάντως, το κορυφαίο 10αρι στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου διακρίνεται για την έντονη φιλανθρωπική δράση του. Είναι πρεσβευτής καλής θέλησης της Διεθνούς Οργάνωσης Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ, που μάχεται για την καταπολέμηση της πείνας στον κόσμο και αφανής δωρητής νοσοκομείων και άλλων κοινωφελών ιδρυμάτων.
Μεταξύ άλλων είχε μεγάλη συμβολή στον έρανο για τα θύματα του σεισμού στην Αϊτή και για τους ασθενείς της νόσου των πουλιών, ενώ το 2010 ταξίδεψε στη Χιροσίμα για να λάβει από την Παγκόσμια Διάσκεψη των Βραβευθέντων Νόμπελ Ειρήνης τον τίτλο του «Ανθρώπου της Ειρήνης», σε αναγνώριση του φιλανθρωπικού του έργου και της συνεισφοράς του στην κοινωνική δικαιοσύνη και ειρήνη.
Μια ζωή στα άκρα, χωρίς γκρίζο ενδιάμεσα. Γεννήθηκε Χριστιανός και έγινε Βουδιστής. Πήγε «μόνος» του την Ιταλία έως τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, για να χάσει το καθοριστικό πέναλτι. Ήρθε σε ρήξη με αρκετούς από τους προπονητές του, καταλήγοντας στην Μπολόνια σε ηλικία μόλις 30 ετών. Και τώρα αιμοβόρος θηρευτής, με την κοινωνική ευαισθησία ενός διαπρέποντα ουμανιστή.
Αμφιλεγόμενος μέσα από τις αντιθέσεις του. Ίσως τελικά αυτό να είναι το μεγάλο πάθος του Ρομπέρτο Μπάτζιο.