Όταν στην Ισπανία του 1943 οι Αρχές ανασύρουν το πτώμα ενός άντρα με στολή ταγματάρχη του βρετανικού στρατού κι ένα χαρτοφύλακα γεμάτο έγγραφα, ο Χίτλερ δεν πιστεύει στην τύχη του. Το ουδέτερο μεν, αλλά ξεκάθαρα φασιστικό και φιλοναζιστικό καθεστώς Φράνκο, του παραδίδει τις ζωτικές πληροφορίες που χρειάζεται.
Σύμφωνα με αυτές, οι Σύμμαχοι ετοιμάζουν απόβαση στη Μεσόγειο –και συγκεκριμένα στη Σαρδηνία και την Ελλάδα. Αποφασίζει, λοιπόν, να ενισχύσει την άμυνά τους, στέλνοντας επιπλέον στρατιωτικές δυνάμεις και στις 10 Ιουλίου γνωρίζει μια από τις πλέον δυσάρεστες εκπλήξεις της ζωής του. 160.000 άντρες, που στην πορεία θα πλησιάσουν το μισό εκατομμύριο, αποβιβάζονται στην Σικελία και ουσιαστικά κατακτούν την Ιταλία, εκθρονίζοντας τον Μουσολίνι. Η ροή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μόλις έχει αλλάξει από το πτώμα ενός ανθρώπου που δεν υπήρξε ποτέ…
Επιχείρηση Κιμάς
Το σχέδιο παραπλάνησης των δυνάμεων του Άξονα στήθηκε αριστοτεχνικά από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Άλλωστε, ο ίδιος ο Τσώρτσιλ είχε πει πως μόνο ένα ηλίθιος δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί ότι η Σικελία θα ήταν ο προφανής στόχος των Συμμάχων. Για να πειστεί η μηχανή του Χίτλερ για κάτι διαφορετικό, θα χρειαζόταν προετοιμασία και εκτέλεση μιας επιχείρησης που όμοιά της δεν είχε γνωρίσει ο κόσμος.
Η «Επιχείρηση Κιμάς» ήταν ουσιαστικά «ένα σχέδιο μέσα σε ένα σχέδιο», όπως αποκλήθηκε χαρακτηριστικά. Από τα τέλη του ’42 κιόλας βρισκόταν σε εφαρμογή η «Επιχείρηση Μπέρκλεϊ», η οποία είχε στηθεί για τον ίδιο σκοπό. Να φανεί η Ελλάδα –κατά κύριο λόγο- πιθανότερο σημείο απόβασης. Σε αυτό το πλαίσιο συστήθηκαν 21 εικονικές μεραρχίες στη Βόρεια Αφρική, ανταλλάχθηκαν δεκάδες «απόρρητα» -υποτίθεται- μηνύματα μεταξύ ανώτατων στρατιωτικών και Έλληνες διερμηνείς προσλήφθηκαν στο Λονδίνο. Όλα αυτά, όμως, δεν αρκούσαν για να πειστεί ο Χίτλερ. Χρειαζόταν κάτι πιο πειστικό. Και αυτό ήταν η «Επιχείρηση Κιμάς», που ονομάστηκε έτσι χωρίς κανέναν συγκεκριμένο λόγο.
Δημιουργώντας τον άνθρωπο που δεν υπήρξε ποτέ
Στο πτώμα που ξεβράστηκε στις ακτές της Ουέλβα βρέθηκε μια στρατιωτική ταυτότητα με το όνομα Γουΐλιαμ Μάρτιν. Ένας λοχαγός, αλλά με καθήκοντα και χρέη ταγματάρχη, του βασιλικού σώματος των Πεζοναυτών που διατηρούσε ρομαντική σχέση με ένα κορίτσι την Παμ, με την οποία λίγες μέρες νωρίτερα είχαν παρακολουθήσει μια θεατρική παράσταση στο Λονδίνο, όπως μαρτυρούσαν οι φωτογραφίες τους κι ένα εισιτήριο που βρέθηκε στις τσέπες του. Διάφορα άλλα μικροαντικείμενα μαρτυρούσαν στοιχεία για τη ζωή του εκτός στρατεύματος. Όπως, για παράδειγμα, ένα πρόβλημα με τον τραπεζικό λογαριασμό που διατηρούσε στη Lloyds και πολλά άλλα.
Το «ζουμί», όμως, βρισκόταν στον χαρτοφύλακα. Εκείνος περιείχε ζωτικές πληροφορίες για την επικείμενη απόβαση των Συμμάχων στην Πελοπόννησο ή την Σαρδηνία. Όχι τα πάντα, αλλά όσα θα μπορούσε να γνωρίζει ένας ταγματάρχης. Παράλληλα και μια επιστολή του ναυάρχου Σερ Άρτσιμπαλντ Νάι, την οποία έπρεπε να παραδώσει ιδιοχείρως στον διοικητή των δυνάμεων της Αλγερίας και Τυνησίας, Σερ Χάρολντ Αλεξάντερ. Με αυτή του ζητούσε να προχωρήσει σε μια σειρά από ενέργειες που θα έπειθαν τους Γερμανούς ότι ετοιμαζόταν απόβαση στην Καλαμάτα, ενώ οι Αμερικανοί θα αποβιβάζονταν στην Σαρδηνία. Κάτι, φυσικά, απολύτως ψευδές.
Το πτώμα στην πραγματικότητα ανήκε σε άλλο άτομο, για την ταυτότητα του οποίου υπάρχουν ακόμη και σήμερα πολλές θεωρίες. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν είχε την παραμικρή σχέση με όλα τα παραπάνω. Είχε επιλεγεί από Άγγλους γιατρούς και ιατροδικαστές ανάμεσα σε άλλα και είχε προετοιμαστεί έτσι ώστε να ταιριάζει στην περιγραφή.
Όλοι έπαιξαν τον ρόλο τους
Ο Φράνκο είχε σχετικά ψυχρές σχέσεις με Χίτλερ και Μουσολίνι, λόγω της απόπειράς τους να εμπλακούν στα εσωτερικά του. Ήταν γνωστό, όμως, πως ιδεολογικά βρισκόταν κοντά τους, κάτι που εκφραζόταν έμπρακτα με εξυπηρετήσεις διαφόρων ειδών. Με τη σορό του «ταγματάρχη Μάρτιν» στα χέρια του, είδε ακόμη μία ευκαιρία για να τους δείξει πως είναι με το μέρος τους, ώστε να τον αφήσουν στην ησυχία του. Επέτρεψε, λοιπόν, στους ειδικούς των Ναζί να εξετάσουν τα έγγραφα, την ίδια ώρα που οι Βρετανοί ζητούσαν λυσσαλέα να τους επιστραφούν και οι Ισπανοί κωλυσιεργούσαν.
Η απάτη είχε στηθεί τόσο πειστικά ώστε το όνομα του Μάρτιν αναρτήθηκε στους πίνακες των πεσόντων του πολέμου. Ο εκπρόσωπος του αγγλικού προξενείου αρνήθηκε να παραλάβει οτιδήποτε, επιμένοντας να ακολουθηθεί η επίσημη διαδικασία σε μια προσπάθεια να μην αντιληφθεί κανείς την αλήθεια.
Όταν τελικά οι Βρετανοί πήραν ξανά στα χεριά τους τον χαρτοφύλακα αντιλήφθηκαν πως είχε προηγηθεί εξέτασή τους από τους Ναζί. Το τηλεγράφημα που έλαβε ο Τσώρτσιλ έγραφε «Κιμάς φαγώθηκε ολόκληρος» και στην πραγματικότητα σήμαινε πως ο Χίτλερ είχε δει το… τυρί χωρίς να πάρει χαμπάρι τη… φάκα.
Η αντίδραση του Χίτλερ και το τέλος
Παρά το γεγονός ότι ορισμένοι από τους επιτελάρχες του Χίτλερ εκφράζουν επιφυλάξεις, δεν τολμούν να το κάνουν κατάμουτρα και να αμφισβητήσουν τον Φύρερ. Το επόμενο διάστημα μεραρχίες πεζικού και τεθωρακισμένων εγκαταλείπουν το ανατολικό μέτωπο με προορισμό την Πελοπόννησο. Παράλληλα ο στρατάρχης Γκουντέριαν λαμβάνει διαταγή να οργανώσει την άμυνα της Σαρδηνίας για επικείμενη επίθεση. Οι Γερμανοί ζουν μέσα σε ένα ψέμα που δημιουργήθηκε τα ξημερώματα της Πρωτομαγιάς του ’43. Τη μέρα που το υποβρύχιο HMS Seraph άφηνε το πτώμα του «ταγματάρχη Μάρτιν» στη θάλασσα.
Μερικούς μήνες αργότερα οι Σύμμαχοι αποβιβάζονται στην αποδυναμωμένη Σικελία. Συναντούν ελάχιστη αντίσταση και μέρα με τη μέρα κερδίζουν ολοένα και περισσότερο έδαφος. Στις 17 Αυγούστου ο στρατηγός Πάτον μπαίνει στη Μεσσήνη. Η Σικελία είναι πλέον στα χέρια του. Και η κυρίως Ιταλία βρίσκεται μια ανάσα μακριά.
Όπως και η οριστική ήττα των δυνάμεων του Άξονα που θα έρθει μερικούς μήνες αργότερα και –μέχρι ενός βαθμού- οφείλεται στον «άνθρωπο που δεν υπήρξε ποτέ» αλλά γελοιοποίησε το στρατιωτικό ένστικτο του Χίτλερ. Ο τάφος στο κοιμητήριο Σολεδάδ της Oυέλβα φέρει το όνομα του ταγματάρχη Μάρτιν…