Η Ρωσία ήταν πάντα μια πολύ ιδιαίτερη χώρα όσον αφορά τους πολιτικούς της ηγέτες. Ανέκαθεν ο ρώσικος λαός δημιουργούσε πολιτικούς που έμοιαζαν με αναμφισβήτητους αρχηγούς, με μυθικές φιγούρες που τίποτα δεν μοιάζει ικανό να τις ταρακουνήσει από την εξουσία.
Άσχετα αν τελικά πάντα υπάρχει ένας αντικαταστάτης, όπως είναι απόλυτα λογικό, η Ρωσία μοιάζει να το έχει στη φύση της να παράγει εμβληματικές φιγούρες για τα κορυφαία αξιώματά της.
Από την εποχή του Τσάρου μέχρι και σήμερα που ο Πούτιν θυμίζει έναν μεγάλο αυτοκράτορα, στην ιστορία της Ρωσίας υπάρχει πληθώρα από τέτοιους τύπους. Αλλά δεν πρέπει να υπάρχει πιο χαρακτηριστική περσόνα σε αυτή την κατηγορία από τον Βλάντιμιρ Ίλιτς Ουλιάνοφ, τον άνθρωπο που έμεινε γνωστός και ως «Λένιν».
Ο Λένιν δεν ήταν μια τυχαία περίπτωση πολιτικού. Τόσο οι πολυάριθμοι οπαδοί του, που μέχρι και τις μέρες μας συνεχίζουν να δίνουν στα πολιτικά συμπεράσματά του έναν χαρακτήρα αξιώματος, μέχρι και οι εξίσου πολυάριθμοι εχθροί του, αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Λένιν την επιτομή της ιδιοφυΐας. Δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά άλλωστε.
Ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με την ρώσικη επανάσταση του 1917 και εκείνος που ανέλαβε τις τύχες της χώρας μετά την επικράτησή της, δεν ήταν απλά ένας ηγέτης που βρέθηκε στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή: τέτοιοι έχουν υπάρξει άπειροι.
Ο Λένιν είχε ένα τρομακτικό κοινωνικό ένστικτο, μπορούσε με φοβερή ακρίβεια να καταλάβει τι ακριβώς διαμορφώνεται ως πλειοψηφούσα άποψη στις τάξεις του λαού και ταυτόχρονα ήξερε τι ακριβώς να κάνει ώστε να εκμεταλλευτεί όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται αυτές τις θελήσεις.
Οι πιο «ψαγμένοι» παρατηρητές του θα βρουν μια ανακολουθία ανάμεσα στα γραπτά του ανά περίοδο. Θα έχουν δίκιο: ο Λένιν άλλαζε απόψεις με χαρακτηριστική ευκολία, υιοθετούσε για πλάκα την θέση που κατά περίπτωση θα τον ευνοούσε.
Όμως ήταν τόσο μεγάλο πολιτικό μυαλό που πάντα παρήγαγε τα τέλεια, τα πιο ακλόνητα επιχειρήματα, χειριζόταν τόσο καλά τις διαφορετικές του θέσεις, που εν τέλει όχι απλά δεν έμεινε στην ιστορία ως «κωλοτούμπας» αλλά, αντίθετα, μια ολόκληρη ιδεολογία δημιουργήθηκε πάνω στις (αντιφατικές του!) θέσεις: ο λενινισμός.
Το 1922 που ο Λένιν πέθανε ο κόσμος δεν ήταν τόσο εξελιγμένος όσο σήμερα για να μπορεί να κατανοεί ότι από ανατομική άποψη το μυαλό μιας ιδιοφυΐας δεν διαφέρει σε τίποτα από το μυαλό όλων των υπόλοιπων ανθρώπων.
Έτσι, έπειτα από μια σειρά διαφωνιών και γραφειοκρατικών διαδικασιών στην πολιτεία της Σοβιετικής Ένωση που με τα χρόνια -και ειδικά μετά τον θάνατο του Λένιν- αποκτούσε όλο και πιο παράλογα χαρακτηριστικά, μια ομάδα επιστημόνων άνοιξε το το κεφάλι του Λένιν αφαιρώντας τον εγκέφαλό του, προκειμένου να τον εξετάσουν μικροσκοπικά και να κατανοήσουν το μεγαλείο του.
Αφού ο εγκέφαλος αφαιρέθηκε, τοποθετήθηκε σε φορμαλδεΰδη και έμεινε ανέγγιχτος για δυο χρόνια. Ο διάσημος Γερμανός νευρολόγος Όσκαρ Φογκτ έφτασε στη Σοβιετική Ένωση με στόχο να αναλάβει να ρίξει φως στη φυσιολογία του εγκεφάλου του πάλαι ποτέ ηγέτη της χώρας.
Ο Γερμανός υπέβαλε τον εγκέφαλο σε εξονυχιστικό έλεγχο στο μικροσκόπιο και αφού έκοψε τον εγκέφαλο σε τέσσερα μέρη, τεμάχισε το κάθε ένα από αυτά σε 7.500 λεπτές φέτες (!) για μικροσκοπική ανάλυση. Στη συνέχεια, τόσο ο ίδιος όσο και η ομάδα των Σοβιετικών επιστημόνων αφιέρωσαν χρόνια μελετώντας τις εν λόγω «φέτες».
Τα αποτελέσματα συγκεντρώθηκαν σε δεκατέσσερις τόμους, από τους οποίους όμως -ο παραλογισμός συνεχίζεται- δεν δημοσιεύτηκε ποτέ ούτε μια λέξη!
Έπρεπε να φτάσουμε στο 1993, όταν ο Δρ Όλεγκ Αντριάνοφ, εξασφάλισε την άδεια να δημοσιεύσει ένα επιστημονικό κείμενο για τον εγκέφαλο του Λένιν.
Αυτό που είπε ο Αντριάνοφ, ότι δηλαδή ο εγκέφαλος του Λένιν ήταν ίδιος με κάθε ανθρώπινο εγκέφαλο δεν προκάλεσε ιδιαίτερη έκπληξη στους θαυμαστές του Ρώσου πολιτικού, πόσω μάλλον για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Υπήρξε όμως μια εποχή που ο θρύλος του Λένιν ήταν τόσο σημαντικό να διατηρηθεί, που έπρεπε οι επιστήμονες να αποκρύψουν το γεγονός αυτό. Έπρεπε να φυλαχτεί όσο πιο καλά γινόταν μια τεράστια, αυτονόητη αλήθεια: ο εγκέφαλος του Λένιν ήταν ίδιος με του οποιουδήποτε κοινού θνητού.
Παρά τους θρύλους και τις εικασίες, το γεγονός δεν άλλαζε: ο Λένιν ήταν θνητός!