Μια από τις πιο διαδεδομένες θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν δεν είναι άλλη από εκείνη που λέει ότι ο Γουόλτ Ντίσνεϊ δεν πέθανε ποτέ, αλλά, αντίθετα, τον έχουν καταψύξει σε μια κλινική μέσω της μεθόδου της κρυογονικής και θα ξεπαγώσουν το σώμα του, όταν βρεθεί η θεραπεία της ασθένειας του.
Μάλιστα, η εν λόγω θεωρία υποστηρίζει ότι έχει αφήσει πολλά χρήματα για τη συντήρηση του στην κατάψυξη ενώ μαζί του, σε αυτή την μυστηριώδη κλινική βρίσκονται και άλλοι πολλοί εκατομμυριούχοι.
Μια άλλη εκδοχή για τον θρυλικό Ντίσνεϊ, όχι αντιθετική αλλά συμπληρωματική της παραπάνω, είναι ότι το παγωμένο σώμα του είναι θαμμένο στην Disneyland και συγκεκριμένα κάτω από το κάστρο της Σταχτοπούτας.
Οι εν λόγω μύθοι είναι κάτι παραπάνω από απλές θεωρίες συνωμοσίας. Σύμφωνα με πολλούς είναι μια θεωρία συνωμοσίας που… ηθελημένα έχει κρατηθεί ζωντανή από τους ανθρώπους που διαχειρίζονται την εταιρεία-κολοσσό που άφησε πίσω του ο Ντίσνεϊ.
Ο Ντίσνεϊ πέθανε το 1966 στα 65 του από καρκίνο, αλλά ήταν ένας άνθρωπος που, όπως άλλωστε και πολλοί άλλοι σημαντικοί εκατομμυριούχοι σαν αυτόν, ήθελε να νικήσει τον θάνατο χρηματοδοτώντας την επιστήμη. Είναι το σύνδρομο Θεού που έχουν πολλοί από τους ανθρώπους, που τα αμύθητα πλούτη που κατέχουν τους κάνουν υπερόπτες. Τελικά, όλοι τους έχουν το τέλος που έχει κάθε θνητός άνθρωπος, ανεξάρτητα από τα πλούτη τους.
Ωστόσο στην περίπτωση του Ντίσνεϊ, ο θρύλος συντηρήθηκε.
Είναι χαρακτηριστικό πως μιλάμε για έναν άνθρωπο που από το 1928 που δημιούργησε τον θρυλικό Μίκι και την πρώτη μικρού μήκους ταινία που έπαιξε ο διάσημος ποντικός, του πήρε μόλις εννιά χρόνια για να γίνει εκατομμυριούχος. Μόλις στα 36 του, ο άλλοτε φτωχός σκιτσογράφος Γουόλτ Ντίσνεϊ, πολύ απλά δεν ήξερε τι είχε. Το (ειδικά για την τότε εποχή) αστρονομικό ποσό των 1.500.000 δολαρίων εν μέσω οικονομικού κραχ (!) που στοίχισε το κλασσικό «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι» του 1937 εκτόξευσε τον Ντίσνεϊ τόσο οικονομικά, όσο και καλλιτεχνικά.
Τα «Pinoccio», «Dumbo», «Bambi» και «Fantasia» που ακολούθησαν τα πέντε επόμενα χρόνια έκαναν τον Ντίσνεϊ έναν από τους πιο πετυχημένους ανθρώπους στις ΗΠΑ. Με το που η ανθρωπότητα εισάγεται στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ταινίες του Ντίσνεϊ μετατρέπονται στο νούμερο ένα προπαγανδιστικό εργαλείο υπέρ των ΗΠΑ και των συμμάχων της και μετά τη λήξη του πολέμου, οι επιχειρήσεις του Ντίσνεϊ διπλασιάζονται: υπήρξε μάλλον ο μεγάλος κερδισμένος του πολέμου!
Αλλά τα κατορθώματά του δεν τελείωσαν εκεί.
Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και για τα υπόλοιπα 20 χρόνια που έζησε, ο Ντίσνεϊ πέτυχε πράγματα και θαύματα. Επεκτάθηκε στην τηλεόραση, καινοτόμησε στον κινηματογράφο συνδυάζοντας κινούμενα σχέδια και αληθινούς ηθοποιούς -το «Mary Poppins» ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα- και φυσικά έφτιαξε την Disneyland, το θεματικό πάρκο που μέχρι και σήμερα γράφει ιστορία. Ο Ντίσνεϊ δεν χρειαζόταν να κάνει προπαγάνδα υπέρ των ΗΠΑ μέσω των δημιουργιών του.
Τα ίδια του τα κατορθώματα ήταν προπαγάνδα από μόνα τους.
Όλη η λογική και η φιλοσοφία του αμερικάνικου ονείρου μπορεί να πει κανείς ότι συνοψιζόταν στην πορεία του Ντίσνεϊ: ο τρόπος που πέτυχε υπήρξε ο ορισμός της κοινωνικής ανέλιξης έτσι όπως την οραματίζεται η χώρα των ΗΠΑ για τους πολίτες της. Όταν ο Ντίσνεϊ πέθανε και ο μύθος πως… δεν πέθανε έκανε την εμφάνισή του, κανείς δεν «τρελάθηκε» να τον διαψεύσει. Ίσα-ίσα, το ακριβώς ανάποδο έμοιαζε να εξυπηρετεί καλύτερα τον ίδιο το μύθο του.
Ο άνθρωπος που ποτέ δεν πέθανε, εκείνος που θα νικήσει και τον θάνατο, αυτός που ακόμα και αν έφυγε από ανάμεσά μας κάποια στιγμή θα επιστρέψει ξανά. Όχι απλά η επιτομή του αμερικάνικου ονείρου αλλά κάτι παραπάνω: η αναβάθμισή του.
Η αλήθεια απέχει πολύ φυσικά. Διότι όσο θαυματουργός άνθρωπος και αν υπήρξε ο Ντίσνεϊ, υπήρξε πάνω από όλα άνθρωπος. Και κανείς άνθρωπος δεν έχει καταφέρει -ακόμα- να βγει νικητής στη μάχη με το αναπόφευκτο. Υπάρχουν όμως κάποιοι, όπως ο Ντίσνεϊ, που ακόμα και μετά το θάνατό τους συνεχίζουν να μεγαλώνουν το μύθο τους…