Από τους 2.224 επιβάτες που μετέφερε ο Τιτανικός στο καταραμένο παρθενικό ταξίδι του, περισσότεροι από 1.500 έχασαν τη ζωή τους το βράδυ που το θεόρατο υπερωκεάνιο βυθίστηκε, παίρνοντας μαζί του και το μύθο του αβύθιστου πλοίου.
Το νούμερο σοκάρει μεν, αλλά θα ήταν μεγαλύτερο αν δεν υπήρχε το Καρπάθια.
Το καράβι που έπιασε το σπαραχτικό σήμα για βοήθεια κι έσπευσε όσο το δυνατό πιο γρήγορα στο σημείο του ναυαγίου, σώζοντας τελικά 705 ανθρώπους. Και από ένα τραγικό καπρίτσιο της μοίρας, χάθηκε κι αυτό μερικά χρόνια αργότερα στα παγωμένα νερά της θάλασσας της Ιρλανδίας, χτυπημένο από τορπίλη γερμανικού υποβρυχίου.
Ένας ασυνήθιστος ήρωας
Το βράδυ της 14ης Απριλίου του 1912, ο τηλεγραφητής του Καρπάθια, Χάρολντ Κόταμ, λίγο πριν πέσει για ύπνο αντιλαμβάνεται το σήμα που εκπέμπεται από τον Τιτανικό για βοήθεια. Τρέχει στους αξιωματικούς της γέφυρας, οι οποίοι όμως τον αντιμετωπίζουν με κάποιον σκεπτικισμό.
Τα δύο πλοία ανήκουν σε άκρως ανταγωνιστικές εταιρείες και ίσως αυτό παίζει το ρόλο του. Ίσως, πάλι, να θεώρησαν πως η κατάσταση δεν ήταν τόσο άσχημη όσο παρουσιαζόταν ή πως κάποιο άλλο πλοίο θα βρισκόταν πιο κοντά ώστε αυτοί να μην χρειαζόταν να «χαλάσουν» το ταξίδι τους.
Ταραγμένος, παίρνει το ρίσκο να ξυπνήσει τον ίδιο τον καπετάνιο, αν και περασμένα μεσάνυχτα. Ο (μετέπειτα Σερ) Άρθουρ Χένρι Ρόστρον δεν έχει ενδοιασμούς και δεύτερες σκέψεις για το πώς έπρεπε να αντιδράσει.
Ενώ ντύνεται ακόμα, διατάσσει στροφή 180 μοιρών και δίνει εντολή στον επικεφαλής μηχανικό να ξυπνήσει όλους τους άντρες ώστε να αποκτήσει το ατμόπλοιο τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα πλεύσης.
Επιπλέον σταματά να τροφοδοτεί το δικό του καράβι με θέρμανση και ζεστό νερό προκειμένου όλος ο διαθέσιμος ατμός να χρησιμοποιηθεί για ένα και μοναδικό σκοπό. Το δικό του απαράμιλλο αίσθημα αλληλεγγύης, η αποφασιστικότητά του και η αντίληψη του τηλεγραφητή είναι τα στοιχεία στα οποία 705 άνθρωποι οφείλουν τη ζωή τους.
Σώζοντας ναυαγούς
Χρειάστηκαν περίπου τέσσερις ώρες για να φτάσει το Καρπάθια στο σημείο από το οποίο είχε εκπέμψει ο Τιτανικός το πρώτο SOS. Όταν, όμως, τα κατάφερε (περνώντας και το ίδιο ανάμεσα σε παγόβουνα) το υπερωκεάνιο είχε ήδη βουλιάξει, σχεδόν ενενήντα λεπτά νωρίτερα.
Πλέον το έργο του πληρώματος ήταν να βρει τις διασκορπισμένες στο νερό σωστικές λέμβους που μετέφεραν επιζώντες και να τους περισυλλέξουν πριν είναι αργά και γι’ αυτούς.
Γύρω στις 9 το πρωί το έργο των ανθρώπων του Καρπάθια έμοιαζε να έχει ολοκληρωθεί. Στα πολύ πιο ταπεινά σαλόνια και καμπίνες του βρήκαν καταφύγιο οι ναυαγοί του πλοίου που κουβάλαγε τον χαρακτηρισμού του «αβύθιστου», τον οποίο διέλυσε στο παρθενικό ταξίδι του…
Στη συνέχεια, αφού εκτίμησε τις διαθέσιμες επιλογές και την κατάσταση του καραβιού, ο πλοίαρχος αποφάσισε να κατευθυνθεί προς το λιμάνι της Νέας Υόρκης.
Εκεί χιλιάδες κόσμου περίμεναν να το υποδεχτούν, αμέτρητοι δημοσιογράφοι και φωτογράφοι ποδοπατήθηκαν για να εξασφαλίσουν μια δήλωση ή ένα πλάνο και το πλοίο μετατράπηκε ξαφνικά στο κέντρο του κόσμου.
Τιμές και διακρίσεις
Όπως είναι φυσικό, η αποφασιστικότητα και η ανδρεία του πληρώματος δεν έμεινε απαρατήρητη. Ο πλοίαρχος Χένρι Ρόστρον έφτασε στο σημείο να χριστεί Ιππότης, έλαβε το Χρυσό Μετάλλιο του Αμερικανικού Κογκρέσου (την υψηλότερη τιμή που μπορεί να αποδοθεί σε μη στρατιωτικό στις ΗΠΑ) και τελικά αποσύρθηκε με τον τίτλο του Επί Τιμή Ναυάρχου.
Ο τηλεγραφητής Χάρολντ Κόταμ έτυχε υποδοχής ήρωα στη Νέα Υόρκη, ενώ σε όλο το πλήρωμα του Καρπάθια αποδόθηκαν μετάλλια και πλακέτες από τους επιζήσαντες του Τιτανικού.
Το καπρίτσιο της μοίρας
Σε αντίθεση με το πλήρωμά του, το ίδιο το πλοίο που άλλαξε τη μοίρα περισσότερων από 700 ατόμων δεν είχε την ίδια τύχη. Μερικά χρόνια μετά το ναυάγιο ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και το Καρπάθια, όπως και πολλά άλλα εμπορικά ή επιβατικά, στρατολογήθηκε από το πολεμικό ναυτικό της Μεγάλης Βρετανίας.
Πλέοντας ως κομμάτι νηοπομπής προς τη Βοστώνη των ΗΠΑ, δέχτηκε δύο τορπίλες από γερμανικό υποβρύχιο.
Πέντε ναύτες έχασαν τη ζωή τους και το θρυλικό Καρπάθια κατέληξε στο δικό του υγρό τάφο, όπως είχε συμβεί μερικά χρόνια νωρίτερα με τον Τιτανικό…