Είναι από τα τραγούδια που ακόμα και αν δεν το γνωρίζεις υποθέτεις ότι έχει βιωματικό χαρακτήρα. Με αυτό συστήθηκαν ουσιαστικά οι αδελφοί Κατσιμίχα στο χώρο του ελληνικού πενταγράμμου, καθώς βραβεύτηκε στους Μουσικούς Αγώνες που διοργάνωσε στην Κέρκυρα ο Μάνος Χατζιδάκις το 1982. Τρία χρόνια δηλαδή πριν ο Πάνος και ο Χάρης κυκλοφορήσουν τον πρώτο δίσκο τους, το «Ζεστά Ποτά». Το «Μια βραδιά στο Λούκι» επιλέχθηκε τότε προσωπικά από τον μεγάλο Έλληνα συνθέτη, ο οποίος διέκρινε κάτι ιδιαίτερο στο ύφος και στο στίχο του, αξιολογώντας τα ως διαχρονικά. Μεταξύ των άλλων τραγουδιών που μετείχαν στο διαγωνισμό, ήταν δύο ακόμα των αδελφών Κατσιμίχα, ο «Φάνης» και το «Γέλα πουλί μου».
«Είχαμε στείλει το “Φάνη”, το “Γέλα πουλί μου” και το “Λούκι”… Από ό,τι μας είπαν μετά, το επέλεξε ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις προσωπικά. Αργότερα είπε και σε μένα ότι θεωρούσε τον Φάνη κάπως λεπτό θέμα ενώ στο κλίμα του «Γέλα πουλί» μου είχε και άλλα τραγούδια. Σαν το Λούκι όμως δεν υπήρχε κανένα. Αφού και εγώ ο ίδιος ένιωθα σαν τη μύγα μες στο γάλα όταν πήγα να το τραγουδήσω με τη φυσαρμόνικα και την κιθάρα», δήλωσε ο Πάνος Κατσιμίχας σε συνέντευξη του στο περιοδικό «Δίφωνο» το 1998.
Σαράντα χρόνια μετά, το χιλιοτραγουδισμένο κομμάτι παραμένει εξόχως επίκαιρο και θα παραμείνει εσαεί, αφού δεν υπάρχει άνδρας που δεν έχει νιώσει ή θα νιώσει κάποια στιγμή στη ζωή του, όπως ο Χάρης Κατσιμίχας εκείνη τη βραδιά στο «Λούκι».
Ο Πάνος το ερμήνευσε στην Κέρκυρα, το βίωμα όμως είναι του Χάρη, ο οποίος το έγραψε δίκην αφιέρωσης στη Ρενέ, το κορίτσι που, δυστυχώς για αυτόν, τελικά «έψαχνε να βρει το σερβιτόρο».
Ο Νικόλας του τραγουδιού είναι ο Νίκος Ζιώγαλας, με τον οποίο οι Κατσιμιχαίοι ήταν κολλητοί και το «Λούκι» το μπαρ – στέκι τους στην οδό Χάριτος στο Κολωνάκι. Παρεμπιπτόντως, μετά από κάποιο διάστημα ο Ζιώγαλας είχε οικονομικές δυσκολίες και αναζητώντας δεύτερη δουλειά έγινε barman στο «Λούκι», γράφοντας για μια συνάδελφό του εκεί (στην οποία δεν ομολόγησε ποτέ τον έρωτά του) το «Σαν σταρ του Σινεμά»!
Δεν ξέρουμε τι απέγινε η μούσα του Ζιώγαλα, γνωρίζουμε όμως, από τη μαρτυρία του στιχουργού και καλλιτέχνη Άγγελου Σφακιανάκη, ότι το κορίτσι που «βασάνισε» και ενέπνευσε τον Χάρη Κατσιμίχα δεν είναι πια στη ζωή.
Το αποκάλυψε το 2015, με ένα συγκινητικό κείμενο στο musicpaper.gr ο Άγγελος Σφακιανάκης, εξιστορώντας παράλληλα με ποιο τρόπο ήρθε σε επαφή ο τραγουδοποιός με τη γοητεία της Ρενέ.
Το κορίτσι που οι γυναίκες ζήλεψαν και οι άνδρες «ερωτεύτηκαν» μέσα από το τραγούδι του Χάρη ήταν τόσο επιδραστικό στους γύρω του που ο πρώην φίλος της ένιωσε την ανάγκη να αποχαιρετήσει δημόσια.
«Την Κυριακή, πριν το Πάσχα του ’78 ο Αντώνης Βεζυρτζής, ο Εμμανουήλ Κουτσουρέλης κι εγώ, αποφασίσαμε να περάσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα και την Ανάσταση τελείως μόνοι, στο άδειο πατρικό του Αντώνη στην Ζάκυνθο. Όμως ήταν άλλες οι βουλές του Σύμπαντος . Η πληροφορία διέρρευσε, και τα σχέδια ανατράπηκαν. Από την Μεγάλη Τετάρτη άρχισαν να έρχονται πρώην, νυν και επόμενες και μαζί με τους παλιούς φίλους του Αντώνη που πέρναγαν για ένα γεια, το πατρικό γρήγορα έγινε youth hostel.
«Τη Μεγάλη Παρασκευή πέρασε απ’ το σπίτι με κάτι φίλους του οικοδεσπότη μια ξεχωριστή ύπαρξη. Αδύνατη, τρυφερή, πρόσχαρη με μακριά δάχτυλα και κομμένα τα μαλλιά της αλά γκαρσόν. Μας την σύστησε ο συνοδός της, από δω η «Ρενέ». Η χάρη της και μια γλυκιά καλοσύνη τυλιγμένη με την αστική της ευγένεια απλώθηκε σε όλη την παρέα. Κάναμε συντροφιά και η Ρενέ ξανά ήρθε την επομένη μόνη.
Το βράδυ με τον Αντώνη γοητευμένοι και οι δύο από την νέα γνωριμία πίναμε και συζητούσαμε ως μύστες του ωραίου προσπαθώντας να προσδιορίσουμε την γοητεία της . Ο Αντώνης που ήταν εικαστικός , εκείνα τα χρόνια δούλευε κάτι σχεδιαστικές φόρμες που ήταν πότε κοίλες και πότε κυρτές ανάλογα στο φως και την εσωτερική διάθεση του παρατηρητή. Μ’ αρέσει γιατί είναι «ήτο δεν ήτο» δήλωσε.
Είναι θελκτική αλλά χωρίς σεξισμό. Είναι κορίτσι με την αθωότητα αγοριού. Είναι άφυλα ερωτική. Είναι νεράιδα αλλά και του κόσμου τούτου συμπλήρωσα εγώ. Η Ρενέ είχε βαφτιστεί πλέον από τον Βεζυρτζή ως «ήτο δεν ήτο». Έτσι δεν έμαθα ποτέ το επίθετό της. Η Πασχαλιάτικη Ζάκυνθος τελείωσε και συνεχίσαμε να βλεπόμαστε στην Αθήνα.
Ένα βράδυ πήγα τη Ρενέ στο Λούκι, ένα μπαρ στη Χάριτος.
Συνάντησα γνωστούς και φίλους. Ο Αλέξης, ο Νίκος, ο Γιώργος, η Τούλα, ο Θωμάς. Το Λούκι ήταν στέκι. Ήταν κι ο Χάρης Κατσιμίχας με τον Ζιώγαλα εκεί. Με τον καιρό με τη Ρενέ χαθήκαμε.
Μετά από χρόνια ο Χάρης μου εκμυστηρεύτηκε εγκάρδια πως το κορίτσι που περιγράφει στο τραγούδι «Μιά βραδιά στο Λούκι» ήταν το κορίτσι που συνόδευα εκείνο το βράδυ. Το «Μιά βραδιά στο Λούκι» γράφτηκε με αφορμή την Ρενέ. Είμαι βέβαιος πως γράφτηκαν κι άλλα τραγούδια για κείνη, απλώς δεν τα έμαθα ποτέ.
Καλό ταξίδι Ρενέ.»
Η Ρενέ δεν μένει πια εδώ, αλλά ο ντουνιάς θα συνεχίσει να ζηλεύει όποιον την κοιτούσε και όποιον της μιλούσε. Xάρη στην έμπνευση του πιο «ορκισμένου» θαυμαστή της και τη σφραγίδα του Μάνου Χατζιδάκι…