Όλα άρχισαν όταν ξύπνησες- αν κοιμόσουν τον ύπνο του Δικαίου, τότε δε θα ξεσπούσες κατά αδίκων και μη: άνοιξες, όπως πάντα εκεί γύρω στις 12, τα μπιρμπιλωτά σου ματάκια και το πρώτο πράγμα που έκανες, φυσικά, ήταν να πιάσεις το κινητό σου.
Αντί, όμως, το οικείο γαλάζιο του Facebook να γεμίσει τους διψασμένους για social media αμφιβληστροειδείς σου κι εσύ να χουχουλιάσεις- έτσι για το καλό- κάνα μισάωρο στη στοργική του αγκάλη, ήρθε το τέλος του ηλεκτρονικού σου κόσμου: καμία εφαρμογή δε «φόρτωνε», καθώς, όπως γλαφυρά το έθεσε η συσκευή σου, “Δεν υπάρχει σύνδεση στο ίντερνετ”.
Αυτό ήταν: τινάζεσαι επάνω σα να έπιασες με τα γυμνά σου χέρια ένα κοπάδι ηλεκτροφόρα χέλια (συνήθως χουζούρευες κάνα τρίωρο, κατόπιν ρητής εντολής του γιατρού) και ανοίγεις τον υπολογιστή για να βεβαιωθείς ότι είναι πρόβλημα της γραμμής και όχι του κινητού σου.
Το παίρνεις κι επισήμως γραμμή: φταίει η γραμμή- και στον υπολογιστή το ίδιο, άκαρδο και απρόσωπο μήνυμα (“There is no Internet connection”). Ενστικτωδώς- μιας και δεν έχεις πάρει τη δόση σου- αρχίζεις να ξύνεσαι παντού, ενώ προβάρεις επανειλημμένα την ατάκα που θα πεις μόλις βγεις από το σπίτι: «Φιλαράκι, έχεις κάνα ευρώ να πάρω ίντερνετ;».
Σκέφτεσαι, και δικαίως, πως η μέρα σου (ή μήπως η ζωή σου;) καταστράφηκε κι επισήμως. Τι θ’ απογίνεις χωρίς ίντερνετ, τώρα; Δε θα στείλεις inbox σε τουλάχιστον 122 άτομα; Δε θα μπεις στο instagram να δεις την τελευταία φώτο της princess_tzoutzou με τουρλωμένο κώλο και μπραζίλ, duckface, το απαραίτητο σήμα της ειρήνης και hashtag #θέλω_πίσω_το_καλοκαιράκι #ξου_ξου_κακέ_χειμώνα; Δε θα μπεις, έστω, ένα snapchat- κάτι;
Αίφνης, η συνειδητοποίηση σε χτυπά κατακέφαλα: ω, θεέ μου, ίσως χρειαστεί να μιλήσεις κατ’ ιδίαν με τους ανθρώπους αντί να είναι απλά κεφαλάκια στο inbox σου! Δεν πρέπει να το αφήσεις να συμβεί αυτό- είσαι καλό παιδί, δεν έχεις δώσει δικαιώματα.
Σηκώνεις το ακουστικό και παίρνεις την τηλεφωνική σου εταιρία. Τους εξηγείς με στριγκή φωνή που αγγίζει τα όρια της τρέλας ότι…
-«Δεν έχω ίντερνετ εδώ και 12 λεπτά, ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ!»
-«…τε καλέσει την εξυπηρέτηση πελατών. Χρέωση 1.23 ευρώ το λεπτό από σταθερά, 6 πλάκες χρυσού το δευτερόλεπτο από κινητά», ακούγεται το ηχογραφημένο μήνυμα.
Περιμένεις στωικά, φέρνοντας στο μυαλό σου τα μαθήματα διαχείρισης θυμού που έκανες την προηγούμενη εβδομάδα βλέποντας την ταινία “The Incredible Hulk”. Κάποια στιγμή- κι αφού έχεις πάρει το γνωστό πράσινο χρώμα σου-, έρχεται ο υπάλληλος στο τηλέφωνο.
Σου ζητά συγγνώμη που σε άφησαν να περιμένεις 3 ημερολογιακά έτη, όμως τώρα είναι στη διάθεσή σου.
-«Δεν έχω ίντερνετ, κύριε», λες.
-«Στ’ αρ@#$ια μου, κύριε», απαντά.
https://www.youtube.com/watch?v=dQnGeco9Ouo
Μόλις βρεις την αυτοκυριαρχία σου απαντάς με κάτι που θα μπορούσε να είναι κραυγή θυμωμένου μαμούθ που αρχίζει να συνειδητοποιεί πως η εποχή των παγετώνων φτάνει στο τέλος της.
Με τα πολλά, σου λέει ν’ αποσυνδέσεις το τηλέφωνο (μιλάμε για σίγουρη λύση: διορθώνεται το πρόβλημα μέχρι να πεις «οπτικές ίνες»), έπειτα σ’ ενημερώνει πως θα γίνουν κάποια τεστ από τα κεντρικά στη σύνδεσή σου και ναι, άφησέ τους, αν γίνεται, ένα κινητό για να σ’ ενημερώσουν μόλις λυθεί το πρόβλημα.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά η ώρα έχει πάει ήδη 15:00 το μεσημέρι κι εσύ τσεκάρεις ανά 5 λεπτά τα λαμπάκια στο μόντεμ, με το τελευταίο δεξιά ν’ ανάβει πεισματικά κόκκινο το κερατένιο.
Αισθάνεσαι ένα τεράστιο, δυσαναπλήρωτο κενό, καθώς πέραν όλων των άλλων έχεις εξαντλήσει και τα δεδομένα στο κινητό σου και λεφτά για ν’ αγοράσεις καινούρια κάρτα όχι απλά «δεν παίζουν», αλλά δεν έχουν δηλώσει καν συμμετοχή.
Αποφασίζεις να διαβάσεις ένα καλό λογοτεχνικό βιβλίο. Μόλις, όμως, περάσεις την εισαγωγή («Αυτό το βιβλίο αφιερώνεται στη μάνα μου, τη Γερακίνα») το μυαλό σου αρχίζει να ταξιδεύει σε αλλοτινές εποχές, τότε που μέχρι το μεσημέρι θα είχες κάνει 13 like, 4 love, 6 Wow, 3 angry και 5 sad.
Ξαφνικά, σβήνουν τα κόκκινα φώτα και δίνεται εκ νέου εκκίνηση για το ίντερνετ. Αρπάζεις το κινητό με ταχύτητα που θα ζήλευε και πεπειραμένος νίντζα, ανοίγεις την εφαρμογή, μπαίνει για δύο δεύτερα και μετά… “There is no Internet connection”.
Ξεχνάς την καλή σου διαγωγή- μεγάλωσες με ποντιακά και λύρα, συνδυασμός εξίσου «ευπρεπής» με τα γαλλικά και πιάνο- και κατεβάζεις όσα καντήλια βρεις εύκαιρα στο γλωσσικό σου διάβα.
Αυτό συνεχίζεται για κάνα τρίωρο, τηλεφωνείς εκ νέου στη συμπαθή εταιρία, σου λένε τα ίδια («Το πρόβλημα θα λυθεί από λεπτό σε λεπτό, από ώρα σε ώρα, από μέρα σε μέρα, από βδομάδα σε βδομάδα, από αιώνα σε αιώνα, κύριε…»), το παίρνεις απόφαση και κάθεσαι- έχει πάει, πλέον, 20:30- να δεις μια ταινία.
Στην τηλεόραση παίζει το “The Social Network”, το οποίο διηγείται την ιστορία της δημιουργίας του Facebook, κι εσύ γίνεσαι ακόμα πιο Τούρκος (level Σουλτάνου και άνω). Κοιτάς και πάλι τον υπολογιστή. Τίποτα, παρά μονάχα μια θλιμμένη φατσούλα που σ’ ενημερώνει πως, φίλε μου, δεν έχεις ίντερνετ.
Τηλεφώνημα νούμερο 3 στην εταιρία. Τούτη τη φορά σου λένε πως θα στείλουν τεχνικό, αλλά θα πρέπει να τον πληρώσεις 30 ευρώ. Εσύ ακούγοντάς το βλέπεις, σχεδόν, τη θρόμβωση στεφανιαίας να καλπάζει προς το μέρος της πάνω σε μαύρο άτι, βρίζεις και πάλι, κι ύστερα το κλείνεις απειλώντας τους πως θα φύγεις απ’ αυτούς και θα πας σε άλλη εταιρία.
23:50, πια, και μη έχοντας άλλη λύση, αποφασίζεις να τρυπήσεις τον πάτο του βαρελιού: «Κολλητέ, μη με περιμένετε σήμερα. Δε θα έρθω, κάτι που έτυχε», στέλνεις με sms– λες και βρισκόμαστε στον Μεσαίωνα- στο φίλο σου, ο οποίος διοργάνωνε after party στο σπίτι του, προκειμένου να γιορτάσει το γεγονός πως βρήκε καινούριο προμηθευτή για φούντες.
Νιώθεις άρρωστος, μόνος, με τη θερμοκρασία στο μέτωπό σου να συναγωνίζεται αυτή στην επιφάνεια του ήλιου. Σε μια έκρηξη δραματοποίησης ψιθυρίζεις «Θέλω να πεθάνω- δεν είναι ζωή αυτή» κι έπειτα αναρωτιέσαι τι να έγινε σήμερα στον κόσμο του Twitter. Άραγε έγραψε το kammeno_marouli τίποτα έξυπνο ή μπα;
Παίρνεις το σαρκίο σου και το μεταφέρεις από τον καναπέ στο κρεβάτι. Η ώρα έχει πάει 02:30 και νιώθεις πρωτοφανώς εξαντλημένος.
Λίγο πριν ξαπλώσεις, από συνήθεια, κοιτάζεις την οθόνη του κινητού σου. Ω του θαύματος, οι 3 καμπυλωτές γραμμές δείχνουν πως έχεις, διάολε, ίντερνετ.
Ασυναίσθητα, ένα τεράστιο χαμόγελο ανθίζει στο πρόσωπό σου και για τις επόμενες 2 ώρες προσπαθείς να καλύψεις το χαμένο έδαφος, τσεκάροντας τα πάντα.
Στις 5 τα ξημερώματα, μετά και το έσχατο love στο στάτους της Νίκης («Πέτυχα μια προσωπική νίκη σήμερα: χώρισα μετά από 4 μέρες σοβαρής σχέσης»), κλείνεις τα μάτια. Σκέφτεσαι τι ανόητος που ήσουν που ήθελες να πεθάνεις λίγο νωρίτερα.
«Η ζωή είναι ωραία με το ι- με το ίντερνετ παρέα», μουρμουρίζεις και μετά κατεβάζεις τον γενικό και κοιμάσαι.
Νοητά, οι 1534 ηλεκτρονικοί σου φίλοι σου κρατάνε συντροφιά.
Τι κρίμα, αλήθεια, που δεν συνάντησες ούτε έναν απ’ αυτούς (και) σήμερα.