Αρχές Αυγούστου 2002. Η αλβανικής καταγωγής Συλβάνα Πέπα φτάνει στο Αστυνομικό Τμήμα Παγκρατίου για να δηλώσει την εξαφάνιση της 29χρονης αδερφής της, Βαλμπόνα.
Η μητέρα και οι κόρες της οικογενείας Πάπα είχαν φτάσει στην Ελλάδα 10 χρόνια πριν. Η Συλβάνα έβγαζε τα προς το ζην δουλεύοντας σε κάποιο εστιατόριο.
Η Βαλμπόνα, όμως, όπως αποδείχτηκε κατά τη διάρκεια των ερευνών για τον εντοπισμό της, εργαζόταν ως ιερόδουλη κλείνοντας ερωτικά ραντεβού με πελάτες, κερδίζοντας όσα χρειαζόταν για να ζήσει.
Παρά την απαιτητική καθημερινότητά της, με την οικογένειά της ερχόταν καθημερινά σε επικοινωνία, πράγμα που έκανε τους δικούς της ανθρώπους να υποψιαστούν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά από την πρώτη στιγμή της εξαφάνισή της.
«Με ειδοποίησε μία από τις αδελφές μου ότι η Βαλμπόνα έχει ημέρες να τηλεφωνήσει στο σπίτι. Το μόνο που γνωρίζαμε τότε ήταν ότι είχε πάει με ένα φιλικό της ζευγάρι διακοπές στη Μυτιλήνη. Οι μέρες περνούσαν και η Βαλμπόνα δεν είχε καμία επαφή μαζί μας. Ήξερα πολύ καλά την αδελφή μου. Ποτέ δεν θα έριχνε μαύρη πέτρα πίσω της, ποτέ δεν θα έκοβε τις επαφές μαζί μας», θα δήλωνε αργότερα η Συλβάνα.
Και είχε δίκιο. Η Βαλμπόνα θα επικοινωνούσε μαζί τους. Θα επικοινωνούσε, αν ήταν ζωντανή.