Στις κερκίδες, ο ένας πάνω στον άλλον να παλεύουν για κάθε διαθέσιμο εκατοστό υποτυπώδους άνεσης προκειμένου να ουρλιάξουν για την αγαπημένη τους ομάδα. Η ατμόσφαιρα- διάολε, το ίδιο το οξυγόνο– μοιάζει να έχει ποτιστεί με αόρατες σταγόνες ηλεκτρισμού, καθώς τα πάντα είναι υπέρ το δέον τεταμένα.
Το ματς έχει οδηγηθεί στα πέναλτι. Ο Χιγκίτα αποφασίζει να φορέσει το μανδύα του ημίτρελου ήρωα και αποκρούει ένα. Έπειτα δεύτερο. Τρίτο. Τέταρτο. Ο αντίπαλος στέλνει την μπάλα άουτ στο επόμενο, ο Λιονέλ Άλβαρες ευστοχεί στο δικό του και μετά…
Μετά η πραγματικότητα μοιάζει να διπλώνει προς τα μέσα, αφήνοντας στην επιφάνεια σκηνές που παραπέμπουν σε ασπρόμαυρο παραμύθι: παίκτες και κόσμος «αναμειγνύονται», γίνονται ένα, κι ευρισκόμενοι όλοι μαζί σε ατελείωτη έκσταση πανηγυρίζουν την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου.
Είναι το μακρινό 1989 και η Ατλέτικο Νασιονάλ έχει μόλις σηκώσει το Κόπα Λιμπερταδόρες για πρώτη φορά στην ιστορία της. Μόνο που για να γίνει αυτό, χρειάστηκε ένας βαρόνος της κοκαΐνης να βάλει το «κηλιδωμένο» χέρι του.
Τον έλεγαν Πάμπλο Εσκομπάρ κι αυτή είναι η ιστορία ενός πάλλευκου, μα στιγματισμένου, ποδοσφαιρικού θριάμβου…