Όταν ο Μοχάμεντ Άλι πληροφορήθηκε από τον ατζέντη του πως θα είχε την ευκαιρία να σταθεί για τρίτη φορά απέναντι στον Τζο Φρέιζερ, αναφώνησε με το γνωστό «ψύχραιμο» στυλ του: «Τhe fight would be a killa and a thrilla and a chilla, when I get that gorilla in Manila». Η τρίτη στη σειρά γιγαντομαχία των δύο θρύλων πλέον απέκτησε όνομα και το «Thrilla in Manila», όπως βαφτίστηκε από τον Ντον Κινγκ, ορίστηκε να λάβει χώρα στη Μανίλα των Φιλιππίνων, σε έναν αγώνα που έκρινε όχι μόνο τον κάτοχο της ζώνης, αλλά καθόρισε σε ένα βαθμό και αυτόν που θα έμενε στην ιστορία ως ο κορυφαίος όλων των εποχών. Και αφού πλέον είναι ξεκάθαρο πως αυτός ο χαρακτηρισμός ανήκει στον Άλι, δεν υπάρχουν spoilers. Φυσικά νίκησε, έκανε το 2-1 και έμεινε στην κορυφή, σε μια αναμέτρηση κάτω από τέτοιες συνθήκες που όπως δήλωσε αργότερα, ήταν το κοντινότερο πράγμα στον θάνατο που βίωσε ποτέ.
Το τέλος μια τριλογίας και μιας εποχής
Την πρώτη φορά που οι δύο κορυφαίοι πυγμάχοι στάθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλον τα πράγματα είχαν ως εξής: Το ημερολόγιο έγραφε 8 Μαρτίου 1971, ο Φρέιζερ ήταν ο παγκόσμιος πρωταθλητής, ενώ ο Μοχάμεντ Άλι ο πραγματικά κορυφαίος στη συνείδηση του κόσμου. Η άρνησή του να καταταγεί στον στρατό για να πολεμήσει στο Βιετνάμ τον είχε οδηγήσει σε μια πυγμαχική «εξορία». Του αφαιρέθηκαν οι ζώνες, οι τίτλοι (παρά το γεγονός ότι δεν είχε γνωρίσει καμία ήττα στην επαγγελματική καριέρα του)ακόμη και η άδεια να αγωνίζεται. Στο διάστημα της απουσίας του είχαν συμβεί πολλά. Τότε, όμως, σχεδόν 30 χρονών, ήταν έτοιμος να επιστρέψει και να πάρει αυτό που ένιωθε πως του ανήκει. Η ομόφωνη απόφαση των κριτών, ωστόσο, ήταν πως ο Φρέιζερ ήταν ο καλύτερος εκείνης της βραδιάς στο Madison Square Garden. Για πρώτη φορά στη ζωή του ο Άλι αποχωρούσε ηττημένος από το ρινγκ και κάποιοι βιάστηκαν να προεξοφλήσουν το οριστικό τέλος του.
Αυτός ο αγώνας που έμεινε στην ιστορία ως «Fight Of The Century» δεν ήταν τελικά τερματικός σταθμός, αλλά μια ενδιάμεση στάση. Σχεδόν τρία χρόνια αργότερα οι δύο τους θα τα έλεγαν ξανά, αλλά πλέον κανείς τους δεν είχε στην κατοχή του κάποια ζώνη. Κάποιος «ειδικός» προλόγισε τη νέα μάχη ως «ένα αγώνα δύο πυγμάχων δαρμένων και ξοφλημένων». Ο Άλι ήταν αυτή τη φορά εκείνος που χαμογέλασε κι έφυγε από τη Νέα Υόρκη νικητής και διατεθειμένος να κάνει τους επαΐοντες του σπορ να μετανιώσουν για τα λόγια τους.
Ξανά «The Greatest»
Μερικούς μήνες αργότερα ο Μοχάμεντ Άλι, στο περίφημο «Rumble In The Jungle», ρίχνει κάτω τον Φόρμαν και αποκτά ξανά το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται «The Greatest». Έχει, όμως, να τακτοποιήσει μια εκκρεμότητα από τον παρελθόν. Να λύσει οριστικά και αμετάκλητα τις πυγμαχικές διαφορές του με τον Φρέιζερ. Και τότε γεννήθηκε η ιδέα για το «Thrilla in Manila», που θα διεξαγόταν στις Φιλιππίνες όπου πλέον βρισκόταν σε κατάσταση στρατιωτικής χούντας υπό τον δικτάτορα Μάρκος. Το καθεστώς βρήκε την ευκαιρία να διαφημιστεί και αποδείχθηκε εξαιρετικός συνεργάτης των ομοσπονδιών πυγμαχίας. Όλα έπρεπε να είναι στην εντέλεια για το γεγονός της χρονιάς, ίσως και της δεκαετίας.
Ο δρόμος για το θρίλερ
Για τον Άλι τα πάντα ήταν ένα σόου. Αγκαλιάζοντας και χτυπώντας μια κούκλα γορίλα, όπως αποκαλούσε τον Φρέιζερ, έδειχνε στον κόσμο τι είχε σκοπό να κάνει στο ρινγκ. Έφτασε στην πόλη με την ερωμένη του (!), η γυναίκα του την είδε από πλάνα στην τηλεόραση και παραμονές του αγώνα, ο πρωταθλητής αναγκάστηκε να δώσει μπόλικα… ματς στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του…
Αντίθετα ο αντίπαλός του, αναλογιζόμενος ίσως πως αυτή ήταν και η τελευταία ευκαιρία, επέλεξε μια σπαρτιάτικη προετοιμασία. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, τους φωτογράφους και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να του αποσπάσει την προσοχή. Ό,τι κι αν έκανε, όμως, δεν μπορούσε να αποφύγει την επιρροή από τον ίδιο τον Άλι που –κατά την προσφιλή τακτική του- συνέχιζε τα mind games με θεατρινίστικες δηλώσεις και παραστάσεις ενώπιον κοινού και Τύπου παραμονές του αγώνα.
Κοντά στον θάνατο
Ο αγώνας ορίστηκε για τις 10 το πρωί τοπική ώρα, για τις ανάγκες του κοινού στον υπόλοιπο κόσμο. Μια απόφαση των διοργανωτών που οικονομικά αποδείχτηκε τέλεια. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, το «Thrilla In Manila» έκανε παγκόσμιο ρεκόρ τηλεθέασης καθώς υπολογίζεται ότι το παρακολούθησαν πάνω από 1.000.000.000 άνθρωποι, οι οποίοι απόλαυσαν την τιτανομαχία. Δεν συνέβη, όμως, το ίδιο και για τους πυγμάχους…
Ο συνδυασμός της ζέστης με την υγρασία δημιούργησε μια αποπνιχτική ατμόσφαιρα, που γινόταν ακόμη δυσμενέστερη από τα φώτα των τηλεοπτικών συνεργείων και την παρουσία του κόσμου. Μετά το ματς ο Φρέιζερ αποκάλυψε πως είχε χάσει σχεδόν 3 κιλά λόγω αφυδάτωσης, ενώ ο Άλι περιέγραψε την εμπειρία του ως «ό,τι πιο κοντινό στο θάνατο»…
Ο αγώνας
Ο ίδιος ο αγώνας ήταν ένα ρεσιτάλ πείσματος, υπομονής και εκπλήξεων. Κάποιοι έγραψαν πως ο Άλι ήταν πιο επιθετικός από ποτέ. Λες και ήθελε να σκοτώσει τον αντίπαλό του. Ο δημοσιογράφος Φρανκ ΜακΓκι ορκιζόταν ότι είδε να ρίχνει στον αντίπαλό του 30 χτυπήματα σαν κι αυτό το ένα που είχε ρίξει νωρίτερα νοκ άουτ τον Φόρμαν. Ο Φρέιζερ όχι μόνο τα άντεξε, αλλά κατάφερε να περάσει μερικά δικά του με το δεξί, αν και αριστερόχειρας! «Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό! Δεν έχεις δεξί χέρι εσύ!» ήταν η αντίδραση του Μοχάμεντ Άλι.
Με καλές και κακές στιγμές και για τους δύο και με τον Μοχάμεντ Άλι να προηγείται στα σημεία, ο αγώνας έφτανε προς το τέλος του. Το καθοριστικό σημείο έμοιαζε να είναι ο 13ος γύρος. Ο πρωταθλητής εκμεταλλευόμενος το πρησμένο μάτι του αντιπάλου, περνούσε ολοένα και περισσότερα χτυπήματα. Η αντίσταση του Φρέιζερ υπήρξε συγκινητική. Ο τύπος αρνιόταν να πέσει στο ρινγκ. Προς τιμήν του σε τρία παιχνίδια απέναντι στον Άλι δεν έπεσε ούτε μια φορά στο καναβάτσο. Μπορεί να απέδειξε πως δεν ήταν ξοφλημένος, αλλά σίγουρα ήταν υποδεέστερος του μεγαλύτερου όλων των εποχών. Βλέποντας τη διαφορά να μεγαλώνει στον 14ο γύρο, ο διαιτητής παίρνει την απόφαση της διακοπής. Ο Φρέιζερ διαμαρτύρεται. Θέλει την ευκαιρία, όχι να νικήσει –αυτό θα ήταν αδύνατο- αλλά για να τελειώσει τον αγώνα. «Τελείωσε φίλε. Κανείς δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτό που πέτυχες απόψε», απάντησε ο ρέφερι και πλέον ο Μοχάμεντ Άλι ήταν ο αδιαφιλονίκητος νούμερο 1.
Κληρονομιά
Αργότερα στη βιογραφία του ο Άλι αποκάλυψε πως σχεδόν ήταν έτοιμος να τα παρατήσει. Περισσότερο ο χαρακτήρας του και όχι οι ικανότητές του ήταν που τον κράτησαν «ζωντανό». Όμως ο χαρακτήρας αυτού του ανθρώπου ήταν μοναδικός, αλλά και περίεργος. Ιδιαίτερος μα και προκλητικός. Λειτουργούσε τόσο παρορμητικά που πολλές φορές θυσίαζε τα πάντα στο βωμό του σόου που έδινε. Και αυτό ήταν το μεγάλο παράπονο του Φρέιζερ. Ήταν ο άνθρωπος που του στάθηκε περισσότερο από κάθε άλλον στο χώρο την περίοδο που του αφαίρεσαν τις ζώνες και του απαγόρευσαν να πυγμαχεί. Το «ευχαριστώ» του Μοχάμεντ Άλι ήταν να έχει αυτή την προκλητική συμπεριφορά απέναντί του.
«Ο Θεός τον τιμωρεί για όσα μου έκανε τότε», έλεγε πολλές φορές πικρόχολα για τα προβλήματα υγείας του «The Greatest» μέχρι το θάνατό του. Είχε σταθεί δίπλα του τα δύσκολα χρόνια του Βιετνάμ, αλλά ο Άλι τα ξέχασε όλα όταν στάθηκε απέναντί του στο ρινγκ. Όπως έκανε πάντα, ανεξάρτητα από τον αντίπαλό του. Ανεξάρτητα από οποιαδήποτε προσωπική σχέση, όπως έγινε και στη Μανίλα. Όπως συνέβαινε πάντα.