Δεν είναι εύκολο. Είναι άβολο. Δύσκολο. Με όλες σχεδόν τις πιθανότητες εναντίον σου. Μια “Mission Impossible” από αυτές που αν διάβαζε το σενάριό της ο Τομ Κρουζ (που, θυμίζουμε, ετοιμάζεται για μια ταινία στο διάστημα) θα έλεγε «πάσο» και θ’ αποχωρούσε υπό το δημοφιλές soundtrack των ήχων που παράγει μια κότα.
Δεν είναι μόνο ότι ξεκινάς με τα μαύρα στην σκακιέρα (τώρα με το «Γκαμπί της Βασίλισσας» έχουμε γίνει όλοι αυθεντίες στο σκάκι, έτσι;)- όχι. Ξεκινάς με τα μαύρα, χωρίς τους πύργους σου, χωρίς τα άλογά σου, χωρίς τους αξιωματικούς και 4 πιόνια, χωρίς την ίδια σου την Βασίλισσα και καλείσαι να μείνεις όρθιος, εσύ, ένας αλλοτινός Βασιλιάς του σελιλόιντ, ένας εκπεσών auteur που χάρισε στο φιλοθεάμον κοινό ορισμένες από τις πιο λαμπερές στιγμές στην ιστορία του σινεμά.
Πλέον, όμως, να…είναι άβολο. Το κίνημα #metoo σου επιτίθεται με τ’ αδηφάγα «σαγόνια» του και σου ξεσκίζει τις καλλιτεχνικές σάρκες, οι ηθοποιοί- άλλοτε αμετανόητοι φαν σου που θα σκότωναν, σε μεταφορικό επίπεδο (ή μπορεί και όχι…) για να πουν έστω και μια ευφυή ατάκα στις ταινίες σου- αρνούνται να συνεργαστούν μαζί σου, το τελευταίο σου φιλμ δεν βρίσκει διανομή, η αυτοβιογραφία σου αλλάζει συνεχώς εκδοτικούς οίκους γιατί αυτοί, όπως αίφνης διαπρύσια δηλώνουν, δε θέλουν «να εκδώσουν το έργο ενός παιδεραστή», η εικόνα σου φθείρει, αποδομείται, γερνάει, μοιάζει να πρωταγωνιστεί στο Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι. Κι εσύ…
Κι εσύ, έχεις μονάχα μια ευκαιρία να πεις τη δική σου εκδοχή της ιστορίας. Να «καθαρίσεις», ει δυνατόν, το όνομά σου, χαρίζοντας στο μεσοδιάστημα ψήγματα αέναης σοφίας, σπαρταριστό γέλιο, και μερικά βλέμματα στην σκοτεινή, ερεβώδη πλευρά του ανθρώπινου ψυχισμού.
Και, ξέρεις κάτι; Παρά τα 85 σου χρόνια σχεδόν τα καταφέρνεις. Γιατί;
Γιατί είσαι ο Γούντι Άλεν.
Κι αυτό είναι το “Apropos of nothing”.