Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία στιγμιαία λάμψη πίσω από τα δέντρα. Παφ!, και τέλος. Ένα θνησιμαίο φως που εξερράγη κι έπειτα πέρασε στην αιωνιότητα.
Στο παγκάκι του πάρκου κάθονται δύο εκ διαμέτρου «αντίθετα» άτομα: ένας πιτσιρικάς 5 ετών και ένας ενήλικας που τα καλύτερα χρόνια του βρίσκονται τόσο πολύ πίσω, που πληρώνει πάντα και παντού μισό εισιτήριο.
Αμφότεροι πρόσεξαν την ίδια φωτεινή κουκίδα.
Στο μυαλό του μικρού χορεύει μια σκέψη που μετατρέπεται σε χειμαρρώδη ενθουσιασμό και βρίσκει τον δρόμο για τον έξω κόσμο: «Νεράιδα, ήταν νεράιδα!», φωνάζει προς την πλευρά του παππού του. «Ήταν νεράιδα!», επαναλαμβάνει, την στιγμή που ο παππούς απλά κουνάει το κεφάλι συγκαταβατικά.
Λογικό: το να πιστεύει ένα παιδί στα παραμύθια είναι εύκολο.
Το δύσκολο είναι να συνεχίσεις να το κάνεις όταν έχεις μεγαλώσει.
Όταν έχεις μεγαλώσει πολύ.