Το κορμί του Μίκαελ.
Στην άσφαλτο.
Φαίνεται…άψυχο;
Μα, αλήθεια, τι στο καλό συμβαίνει; Δεν κουνιέται για λίγο. Οι παρόντες παγώνουν. Σκέφτονται: «Διάολε, είναι… Ο Μίκαελ, είναι;…»
Δεν είναι.
Έρχεται το ιατρικό αυτοκίνητο. Τον σηκώνουν. Επόμενη στάση, το νοσοκομείο.
Αυτά παθαίνεις όταν σταματάς κάτι που αγαπάς με κάθε κύτταρο του κορμιού σου. Όταν, για την ακρίβεια, σε αναγκάζουν να σταματήσεις. Κυνηγάς τον μηχανοκίνητο συβαριτισμό έξω από το μονοθέσιο.
Χριστέ μου, τι αποτυχία! Νομίζαμε πως θα μοιραζόμασταν, εσείς κι εμείς, ένα παραμύθι. Μια ιστορία με αρχή, μέση κι ευτυχές τέλος. Μόνο που…
Μόνο που στο δικό μας παραμύθι οι σελίδες είναι τσαλακωμένες και κίτρινες. Ο βασιλιάς της ιστορίας μπορεί να μην είναι γυμνός και να φοράει ολόκληρο τον εξοπλισμό του, αλλά φωλιάζει, στην αρχή τουλάχιστον, στην σκληρή αγκαλιά της πίστας.
Ξέρετε κάτι; Εδώ δε θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Εδώ θα μας μείνει, στο τέλος, μια μεταλλική γεύση στο στόμα.
Γιατί;
Γιατί ο Σουμάχερ δεν γύρισε στη Φεράρι.
Κι ας το ήθελε σαν τρελός.
Μη χαμογελάς επειδή συνέβη. Κλάψε γιατί τελείωσε
Έφταιγε αυτός ο καργιόλης ο Ισπανός. Ο Φερνάντο Αλόνσο δεν έλεγε να το βάλει κάτω με τίποτα. Έχοντας στα χέρια του μια κυρίαρχη, στο πρώτο μισό του 2006, Ρενό βρισκόταν συνεχώς μπροστά στη βαθμολογία των οδηγών και ανάγκαζε τον βασικό του αντίπαλο να κυνηγάει ένα θαύμα.
Και, μεταξύ μας, πόσο συχνά έχετε δει να πιάνει κάποιος ένα άυλο θαύμα με τα υλικά του χέρια; Πού ακούστηκε να κατακτήσει ο οποιοσδήποτε- ακόμη κι αν μιλάμε για έναν εκ των δύο καλύτερων πιλότων στην ιστορία- έναν όγδοο παγκόσμιο τίτλο;
Κι όμως, αυτή η μηχανή σε μορφή ανθρώπου που είχε λάδι αντί για αίμα στις φλέβες του όποτε φορούσε το κράνος του, πήγε να το κάνει. Ο Σούμι έφτασε μια ανάσα από την ολική ανατροπή. Ή, για την ακρίβεια, έναν σπασμένο κινητήρα από το να «κλέψει» (διότι- αφήνοντας στην άκρη τα συναισθηματικά παραμορφωτικά γυαλιά μας- περί κλοπής θα επρόκειτο) το πρωτάθλημα του 2006.
Η ψυχή της Φεράρι έφυγε μέσα σε έναν λευκό καπνό στη Σουζούκα, ο Αλόνσο τον προσπέρασε και το όνειρο, όπως συχνά συμβαίνει στη ζωή, συνεθλίβη υπό το βάρος της αβάσταχτης πραγματικότητας.
Λίγο καιρό νωρίτερα, γνωρίζοντας πως η ηγεσία της Φεράρι έχει συμφωνήσει με τον Κίμι Ράικονεν εδώ και έναν χρόνο, είχε θάψει, έκων άκων, για ένα προσωρινό πάντα τη στολή του.
«Αποφάσισα ν’ αποσυρθώ στο τέλος της χρονιάς», ανακοίνωσε στη Μόντσα ο 37χρονος, τότε, Γερμανός, βλέποντας πως η πολυαγαπημένη του Σκουντερία τον ωθούσε, με τις πράξεις της, στην έξοδο.
Στην πραγματικότητα, όπως φάνηκε λίγα χρόνια αργότερα, ο Σουμάχερ δεν ήθελε να σταματήσει. Ήθελε να συνεχίσει ν’ αγωνίζεται και γι’ αυτό επέστρεψε για μια γλυκόπικρη τριετία στην Μερσέντες το 2010.
Αυτό, όμως, δεν είναι ένα πένθιμο παραμύθι γεμάτο εγκιβωτισμένες ιστορίες.
Είναι μια ωδή σ’ ένα “I’m back” που αποδείχτηκε λεκτικά ελλιποβαρές για να επιβιώσει σ’ έναν κόσμο γεμάτο καρχαρίες.
Mors certa, hora incerta*
Ο Φελίπε Μάσα κινούνταν με περισσότερα από 200 χιλιόμετρα σ’ ένα από τα πιο γρήγορα κομμάτια του Ουγκαρόρινγκ. Αίφνης, ένα ελατήριο ξεκόλλησε από την Μπρον του προπορευόμενου συμπατριώτη του, του Ρούμπενς Μπαρικέλο, και καρφώθηκε με ασύλληπτη ταχύτητα στο μέτωπό του, συνθλίβοντας το τζαμάκι του κράνους του.
Ατυχώς για τον Βραζιλιάνο πιλότο της Φεράρι, συνέθλιψε και το ίδιο το κρανίο του: ο Μάσα έχασε αυτοστιγμεί στις αισθήσεις του, καρφώθηκε βάναυσα στις μπαριέρες και μετέβη το τάχιστο δυνατόν στην πλησιέστερη νοσοκομειακή μονάδα.
Όλοι σκέφτηκαν το χειρότερο, μιας και *ο θάνατος είναι βέβαιος, όμως η ώρα του αβέβαιη.
Όταν το σοκ μάζεψε τα ερεβώδη πλοκάμια του και η μηχανοκίνητη γη συνέχισε να γυρίζει, διαπιστώθηκε πως παρά τη βιαιότητα του χτυπήματος ο Φελίπε θα ανέρρωνε πλήρως, όμως θα έμενε εκτός για το υπόλοιπο του 2009 προκειμένου να πατήσει ξανά στα πόδια του.
Και η Φεράρι βρέθηκε μπροστά σε ένα καινοφανές δίλημμα: ποιον στο καλό θα έβαζε δίπλα στον Κίμι για τους εναπομείναντες 8 αγώνες; Ποιος θα μπορούσε να της χαρίσει μερικά βάθρα, να πιέσει τον Φινλανδό σταρ και να την κρατήσει ζωντανή στη μάχη με τις ΜακΛάρεν για την 3η θέση στο κατασκευαστών;
Ο Λούκα Μπαντοέρ; Ο Τζιανκάρλο Φιζικέλα; Μα, σοβαροί να είμαστε.
Και τότε, θέλοντας να επουλώσουν ετεροχρονισμένα ένα τραύμα που οι ίδιοι δημιούργησαν 2.5 χρόνια πριν, το βρήκαν: θα έβαζαν στο cockpit τον «ειδικό σύμβουλο» της ομάδας.
Θα αντικαθιστούσαν τον Μάσα με εκείνον.
Τον Μίκαελ Σουμάχερ.
Ο άντρας έπεσε πάνω στο λυχνάρι. Είχε, όπως αποδείχτηκε, μια ευχή. Είπε:
«Σήμερα το απόγευμα συναντήθηκα με τον Στέφανο Ντομενικάλι και τον Λούκα ντι Μοντετζέμολο και αποφασίσαμε μαζί ότι θα προετοιμαστώ για να πάρω τη θέση του Φελίπε.
Μπορεί το κεφάλαιο της Φόρμουλα 1 να έχει κλείσει για μένα εδώ και καιρό, όμως, από αφοσίωση προς την ομάδα, δε θα μπορούσα να μείνω αμέτοχος σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Και, γνωρίζοντας το πόσο ανταγωνιστικός είμαι, ανυπομονώ γι’ αυτή την πρόκληση».
Λορέντζο Καριέρε δεν είμαστε, αλλά ας μας επιτρέψει να τον κουοτάρουμε: ΤΙ. ΛΕΣ. ΤΩΡΑ.
Μετά το ραντεβού του με τον τεχνικό διευθυντή της πιο ιστορικής ομάδας της F1 και τον πρόεδρό της, ο Μίκαελ ήταν έτοιμος: θα επέστρεφε στο λατρεμένο του μονοθέσιο προκειμένου ν’ αντικαταστήσει τον άτυχο φίλο του, για όσο διάστημα ο Μάσα θα έμενε εκτός «αγωνιστικών χώρων».
Ταυτόχρονα, θα είχε την ευκαιρία να τεθεί αντιμέτωπος με τον άνθρωπο που για χάρη του η Σκουντερία είχε αποφασίσει να τον «ξεφορτωθεί»: τον Ράικονεν, ο οποίος το 2007- μετά από μια σεζόν με περισσότερους αστερίσκους κι από το προφίλ της Αναστασίας Γιούσεφ- είχε στεφθεί πρωταθλητής.
Τα μίντια έχασαν το μυαλό τους: Ράικονεν VS Σουμάχερ, στο ίδιο μονοθέσιο; Διάολε, ναι! Μπορεί η Φεράρι του 2009 να ήταν το 4ο σε δυναμική (πίσω από Μπρον, Ρεντ Μπουλ και ΜακΛάρεν) μονοθέσιο, όμως η συνύπαρξη δύο τέτοιων πρωταθλητών γεννά υγρές σκέψεις τις οποίες ουδείς φαν θέλει ν’ αποχωριστεί.
Ο Γερμανός, όντας η επιτομή του επαγγελματία, ρίχτηκε στη δουλειά: κάνοντας εξαντλητικές προπονήσεις για να βρει αγωνιστικό ρυθμό μετά από σχεδόν 3 σεζόν απουσίας, δήλωσε έτοιμος για το ευρωπαϊκό grand prix που θα διεξαγόταν στην Ισπανία.
Αυτό ήταν: στις 23 Αυγούστου, στη Βαλένθια, ο 7 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής θα επέστρεφε στον φυσικό του χώρο.
Η μηχανοκίνητη «παραπραξία» του 2006 («Αποφάσισα ν’ αποσυρθώ…») θα διαγραφόταν διαμιάς και θα βλέπαμε εκ νέου τον Σούμι να κάνει αυτό που ήξερε καλύτερα από τον οποιονδήποτε πιλότο στην ιστορία: να παίρνει την πεζή πραγματικότητα και να την αναβιβάζει στη σφαίρα του μύθου.
Μόνο που αποδείχτηκε πως ο μύθος είναι μια παρωχημένη θρησκεία στην οποία κανείς δεν πιστεύει πια.
Αλλά μια γοργόνα δεν έχει δάκρυα, γι’ αυτό υποφέρει πολύ περισσότερο
«Δεν είναι κάτι σοβαρό. Περνούσα από την ευθεία εκκίνησης-τερματισμού και στην προσπάθειά μου να “μπω” στην πρώτη στροφή πάτησα άτσαλα στο κερμπ, με αποτέλεσμα να πέσω. Έχω μία ελαφριά διάσειση και αυτό είναι όλο».
Τον Φλεβάρη του 2009, σε μια πίστα στην Ισπανία, ο Σουμάχερ προσπαθούσε να γεμίσει τους αδηφάγους γι’ αδρεναλίνη πόρους του κορμιού του κάνοντας τεστ με superbikes.
Η πτώση του ήταν- είπαν οι αυτόπτες μάρτυρες εκ των υστέρων- τρομακτική, όμως ο ίδιος και το προσωπικό του νοσοκομείου «Βίρχεν ντε Αριχάκα» (αν ακούσατε κάποιον εκκωφαντικό επιθανάτιο ρόγχο είναι της ισπανικής γλώσσας, που τόσο βίαια σκοτώσαμε μόλις) διαβεβαίωσαν τους πάντες πως όλα ήταν καλά.
Αυτή ήταν η κοινή γραμμή αρχικά, τουλάχιστον. Γιατί εν καιρώ, κι όσο ο Μίκαελ πάλευε να γυρίσει στην F1, αποδείχτηκε πως πέφτοντας από τη μηχανή είχε χάσει τις αισθήσεις του, έσπασε τα πλευρά του και οι νευρώνες του αυχένα του είχαν υποστεί σοβαρότατη ζημιά.
Έτσι, ήταν αδύνατο να δέχεται τα ανηλεή g που «τρώνε» οι επαγγελματίες πιλότοι της Φόρμουλα 1, κι αυτό κατέστη μ’ εκκωφαντικό τρόπο σαφές μετά από μια δοκιμή που έκανε με μονοθέσιο του GP2.
Κάπου εκεί, το κατάλαβε: είχε ηττηθεί.
Αδιανόητο, αλλά ο Σουμάχερ είχε χάσει.
Το πιο θλιβερό εξ όλων; Το τελικό χτύπημα ήταν πισώπλατο.
Και τον ρόλο του Βρούτου τον είχε κρατήσει για τον ίδιο του τον εαυτό.
Κανείς στα όνειρά του δεν είναι 80 χρονών
«Χθες το βράδυ έπρεπε να ενημερώσω τον πρόεδρο της Φεράρι, Λούκα ντι Μοντετζέμολο, και τον επικεφαλής της ομάδας, Στέφανο Ντομενικάλι, ότι δυστυχώς δεν μπορώ να αντικαταστήσω τον Φελίπε. Έκανα τα πάντα, όμως μετά λύπης μου διαπίστωσα πως η επιστροφή μου στην F1 δεν είναι δυνατή.
Το χτύπημα στο κεφάλι και τον αυχένα είναι πολύ πιο σοβαρό απ’ ό,τι περιμέναμε και μετά τις δοκιμές στο Μουτζέλο το κατάλαβα. Δυστυχώς ο λαιμός μου δεν αντέχει τις καταπονήσεις ενός grand prix.
Είμαι απογοητευμένος ως τα τρίσβαθα της ψυχής μου. Λυπάμαι τους ανθρώπους της Φεράρι αλλά και όλους τους φιλάθλους που περίμεναν ότι θα επιστρέψω. Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου…»
Στις 11 Αυγούστου του 2009 ο Σουμάχερ βρήκε τρόπο να παραμερίσει το δέρμα που καλύπτει την καρδιά μας, έπειτα βούτηξε το χέρι του στο μυώδες, κατακόκκινο όργανο και το ξερίζωσε για τα καλά.
Το ονειρώδες comeback δεν πήρε ουδέποτε σάρκα και οστά, αλλά ακολούθησε το στοιχειωμένο μονοπάτι που οδηγεί στο απεχθές νεκροταφείο όλων εκείνων των “What If?…” του αθλητισμού κόσμου.
Ο Γερμανός μπορεί να ήταν ένας επίγειος θεός κάθε φορά που έπιανε το τιμόνι, όμως ονειρευόταν σαν γήινος.
Και, δυστυχώς, την τελευταία φορά που έκλεισε τα μάτια του ήταν 80 χρονών.
Ή, τουλάχιστον, αυτό τον έκανε η Φεράρι να πιστέψει.
Αφήστε με να τρέξω. Τότε, αλήθεια, θα δείτε πόσο σημαντικός είμαι
Το κορμί του Μίκαελ στο μποξ της Φεράρι.
Δείχνει έμψυχο μα, ταυτόχρονα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σαρκίο που μετά δυσκολίας παίρνει θνησιμαίες ανάσες.
Μετά την αποτυχία να γυρίσει ως οδηγός ο Σούμι επέστρεψε στον ρόλο του «ειδικού συμβούλου» της Σκουντερία. Ήταν πασιφανές πως δεν είχε καταφέρει να σκοτώσει τον πιλότο μέσα του.
Πολύ περισσότερο, εκείνες οι δηλώσεις του περί αδυναμίας του να τρέξει δεν είχαν μπορέσει να σκοτώσουν τον πιο διαβόητο αστικό μύθο: δεν ήταν ο Σουμάχερ εκείνος που πήρε την απόφαση, αλλά η ιταλική ομάδα.
«Όχι Μίκαελ, δε θα τρέξεις!», φέρεται να του είπε ο Ντι Μοντετζέμολο μετά την ολοκλήρωση των δοκιμών στο Μουτζέλο. Ο ισχυρός άνδρας της Φεράρι, βλέποντας πως ο άνθρωπος που οδήγησε σε 5 σερί τίτλους (2000-2004) την ομάδα του είχε ενοχλήσεις, φοβήθηκε και του έφραξε τον δρόμο.
Αυτή, τουλάχιστον, είναι η ισχυρή φήμη που κυκλοφορούσε, τότε, στους διαδρόμους της Φόρμουλα 1.
Υπήρχε, όμως, και μια αναντίρρητη αλήθεια: σε όλα τα τεστ με το μονοθέσιο του 2007, με το οποίο ο Κίμι είχε πάρει το πρωτάθλημα, ο Σουμάχερ ήταν εξαιρετικά ανταγωνιστικός, σημειώνοντας χρόνους παραπλήσιους του σπουδαίου Φινλανδού.
Παρά το γεγονός πως απουσίαζε σχεδόν 3 χρόνια, ο 40χρονος Γερμανός αποδείκνυε πως το ακροτελεύτιο πράγμα που γερνά στον άνθρωπο είναι το ταλέντο.
Χριστέ μου, τι αποτυχία!
Νομίζαμε πως τόση ώρα αφηγούμαστε ένα παραμύθι με φθαρμένες σελίδες.
Νομίζαμε πως στο τέλος θα μέναμε με μια μεταλλική γεύση στο στόμα.
Νομίζαμε πως δε θα είχε happy end.
Νομίζαμε.