Μια εικόνα. Ξεθωριασμένη, πια, κίτρινη. Ο Χρόνος έχει περάσει το αδυσώπητο χέρι του από πάνω της κλέβοντάς της ανερυθρίαστα το παρόν. Πλέον, όλα είναι παρελθόν. Κάποτε, σ’ αυτή την εικόνα, κυριαρχούσε το ζωογόνο πορτοκαλί του μπάσκετ. Ακόμα και τότε, όμως, κάτι σ’ αυτήν έμοιαζε εντελώς παράταιρο.
Ορίστε, δείτε και μόνοι σας- η φαντασία σας θα καλύψει τα όποια κενά: Στο κέντρο, κάθεται αυτός, ένας από τους κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών στην Ελλάδα. Γύρω του, τα φιλαράκια του.
Βρίσκονται σ’ ένα από τα πιο γνωστά στέκια της Νέας Σμύρνης, μετά από ένα ματς του Πανιωνίου. Στο πιάτο του φιγουράρει το… διαβόητο μπιφτέκι που πήρε τ’ όνομά του, καθώς (έλεγαν οι φήμες της εποχής) ήταν ο μόνος που μπορούσε να φάει εκείνο το μεγαθήριο χωρίς να καταλήξει στα επείγοντα περιστατικά.
Αν γίνουμε για λίγο παιδιά και πιστέψουμε, έστω και προσωρινά, στα θαύματα, θα δούμε την εικόνα ν’ αποκτά ζωή, να τινάζει από πάνω της την ιοβόλο κιτρινίλα και τα χρώματα να επανέρχονται στο φυσιολογικό.
Ο απόλυτος σούπερ σταρ καταβροχθίζει σε πρώτη φάση ολόκληρο το μπιφτέκι γελώντας. Έπειτα, πίνει ένα μπουκάλι κρασί- πάντα με τους φίλους του δίπλα, να «σιγοντάρουν» όσο μπορούν. Στο τέλος, η ηθελημένη αυτοκτονία συνεχίζεται, με το ένα τσιγάρο να διαδέχεται το άλλο στα δάχτυλα των χεριών του.
Σταματάει μόνο όταν η ώρα έχει πάει 6 το πρωί και έχει φτάσει η στιγμή να κλείσει το μαγαζί. Πρέπει και ο ίδιος να πηγαίνει, άλλωστε. Αύριο έχει προπόνηση στις 11 το πρωί και αν κάτσει λίγο ακόμα, θα τη χάσει και αυτή.
Δεν υπάρχει, βέβαια, πρόβλημα.
Βλέπετε, τον λένε Φάνη Χριστοδούλου.
Κι αυτή είναι η ιστορία της αγωνιστικής του αυτοκαταστροφής.