Είναι ωραίο να λέμε «τόπο στα νιάτα» και πράγματι κάθε επερχόμενη γενιά πρέπει να αναλαμβάνει ρόλο και θέση. Αλλά αυτό δεν πρέπει ποτέ να γίνεται εις βάρος των γενεών που «απέρχονται». Όχι μόνο γιατί μπορείς να βρεις στην λεγόμενη τρίτη ηλικία τρομερά δραστήριους ανθρώπους.
Ούτε γιατί μπορείς να βρεις παραδείγματα όπου το γηράσκω αεί διδασκόμενος παίρνει σάρκα και οστά, πολλές φορές καπελώνοντας ακόμα και πολλούς νέους. Αλλά πάνω απ΄όλα γιατί η νοοτροπία που κυριαρχεί, κυρίως στην τηλεόραση, θέλει να έχει στο περιθώριο και την αδιαφορία τους μη ανήκοντες στο λεγόμενο δυναμικό κοινό.
Κι αυτό το καταλαβαίνει κανείς από τη δομή των προγραμμάτων κι από το διαρκές άνοιγμα τους προς τη νέα γενιά. Ένα τρανό παράδειγμα είναι το Στην Υγειά Μας. Για χρόνια έφερνε καλλιτέχνες που απευθύνονταν στο θυμικό και στις αναμνήσεις των τότε 45ρηδων και 50ρηδων. Μέσα σε μια χρονιά αρχίσαμε να βλέπουμε μια αλλαγή σε αυτό και φτάσαμε να έχει αφιέρωμα στον Αργυρό και τις Melisses.
Η επάνοδος του Λάκη Λαζόπουλου είναι θεωρητικά ένα μπαλαντσάρισμα ως προς αυτό. Παλιότερα φαινόταν ως και κιτς στα πιο ασυνείδητα μου μάτια, αλλά φτάνω στη συνείδηση ότι πέρα από τις όποιες πολιτικές σκοπιμότητες μπορεί να του προσάψει κάποιος ή όποια διαφορετική αισθητική προς το χιούμορ, ο Λάκης απευθύνει τη φωνή του σε όλους. Δεν αφήνει κανέναν μετεξεταστέο.
Αρκεί αυτό το δείγμα με τον Αργυρό που είχε στην πρεμιέρα του στο Open Beyond χθες να μην είναι κι εκεί μια αρχή για μια ροπή προς το «15-44» αδιαφορώντας για το από κει και μετά. Άλλωστε, όλα αυτά τα χρόνια πάνω στο πλέον του 44 έχτισε το κοινό του. Κι αυτό δεν το αναφέρω με υποτίμηση. Απλά ως ένα χαρακτηριστικό του.
Απ΄αυτό το στοιχείο και μόνο είναι που καθίσταται κάτι διαφορετικό ο Λάκης Λαζόπουλος. Το τονίζω. Άσχετα από το αν αυτό το διαφορετικό μεταφράζεται στο μυαλό του καθενός ως αρνητικό ή θετικό.
Στο καθαρά τηλεοπτικό κομμάτι, σε ένα απαίδευτο μάτι, η πρεμιέρα του Λάκη δεν έχει αυτό το πρόσημο που μπορεί να έχει σε κάποιους. Ιδίως κάποιους που αντιτίθενται πολιτικά στον ηθοποιό-παρουσιαστή.
Γιατί αν το καλοσκεφτούμε, είναι πολλοί αυτοί που στέκονται αλλού αισθητικά, όμως δεν καταφεύγουν σε φωνασκίες γι΄αυτό. Απλώς αλλάζουν συχνότητα. Εκείνοι φωνάζουν δεν είναι οι αισθητικοί αντίπαλοι, μα εκείνοι που λειτουργούν ως σκέπασμα για το αντίπαλο πολιτικό δέος.
Στη βάση αυτού, η πρεμιέρα του απείχε σχετικά από τις εντελώς κακές στροφές του παρελθόντος. Αρκεί να αφαιρεθεί η προκατάληψη για να το δεις. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Λάκης άλλαξε. Προς το παρόν αυτό κρίνεται ως αποτέλεσμα της δίψας του να επανέλθει και να δείξει ότι δεν ξόφλησε.
Προσωπικά θεώρησα όμορφη αυτή την απόλαυση που έβγαζε στο χαμόγελο του. Κι ας τον παρακολούθησα με επαγγελματική σκοπιά και μόνο. Κι οποιαδήποτε κρίση είναι σχετική και με ένα πολύ μικρό δείγμα. Δεν αποτελεί κανόνα. Δεν μένει σταθερή. Κι αυτό θα ίσχυε ακόμα κι αν το δείγμα ήταν πληρέστερο ποσοτικά.
Θα πρέπει ο ίδιος ο Λάκης να φροντίσει να ισορροπήσει λίγο τον εαυτό του, γιατί είδε τι συνέβη όταν τον έγειρε προς κάποια πλευρά. Μόνο έτσι θα έχει αξία και νόημα η τηλεοπτική του παρουσία κι η επάνοδος του με κάτι που θα χρειαστεί χρόνο για να πείσει ότι δεν έπιασε απόλυτο κορεσμό κάπου το 2014 κι έχει ακόμα πράγματα να δώσει. Τόσο ο Λάκης όσο και το Αλ Σιχτίρι.