Το 2021 δεν ήταν μια καλή χρονιά για την ελληνική τηλεόραση. Τα φτηνά reality κυριάρχησαν ξανά παρά το γεγονός ότι το κοινό έδειξε μια σαφή στροφή προς τη μυθοπλασία. Μέσα λοιπόν σε ένα τηλεοπτικό τοπίο, χωρίς καινούριες ιδέες, με πρόσωπα και εκπομπές να ανακυκλώνονται λες και δεν υπάρχει τίποτα νέο και αξιόλογο, μια εκπομπή κατάφερε να ξεχωρίσει σαν τη μύγα μες το γάλα. Ο λόγος για το Μουσικό Κουτί της ΕΡΤ που έκανε φέτος τη διαφορά.
Η εκπομπή αυτή με τον τρόπο της έχει κερδίσει τον σεβασμό και την προτίμηση του κοινού και τηλεοπτικά και μέσα από τις διαθέσιμες ψηφιακές πλατφόρμες.
Το Μουσικό Κουτί, είναι από τις περιπτώσεις που έρχονται αναπάντεχα και κουμπώνουν τόσο ιδανικά με το timing, τις περιστάσεις, όλες τις παραμέτρους, που αναρωτιέσαι αν τελικά είναι αποτέλεσμα ομαδικών συμπτώσεων ή μια συνταγή που η αυτοπεποίθηση των δημιουργών της αρκεί για να φέρει την αποθέωση.
Γιατί αποθέωση αξίζει αυτό που έχουν καταφέρει ο Νίκος Πορτοκάλογλου και η Ρένα Μόρφη, δύο καλλιτέχνες με όλη τη σημασία της λέξης, ο καθένας από διαφορετική γενιά, που ένωσαν τις διαφορετικές τους καταβολές και επιδράσεις, εκμεταλλεύτηκαν τις γνωριμίες και παρέες που έχουν κάνει, αλλά και τη συγκυρία της πανδημίας, και έδωσαν σε καλλιτέχνες φιμωμένους εδώ και 1,5 χρόνο, τον χώρο για να εκφραστούν με τη μουσική.
Κάθε εκπομπή στο Μουσικό Κουτί επιφυλάσσει υπέροχες συμπράξεις, όπως το τρίο Νικολόπουλου-Διονυσίου-Καραπατάκη ή το ντουέτο Πασχαλίδη-Νέγκα. Ή ο ακόμα πιο υπέροχος και σούπερ ταιριαστός συνδυασμός του Μανώλη Φάμελλου με την Πένυ Μπαλτατζή.
Αυτό που προσωπικά μας αρέσει και θεωρούμε ως ειδοποιό διαφορά σε σχέση με ανάλογες μουσικές εκπομπές, είναι ότι πέραν του διαφορετικού κλίματος συναισθημάτων και μελωδιών που προσφέρει, είναι ατόφια μουσικό. Δεν έχει δηλαδή τις τόσες πολλές διακοπές για κουβέντα.
Παράλληλα, παράγει και ενδιαφέρουσες συνεργασίες, με κάποιες εκτελέσεις τραγουδιών, κάποιες διασκευές να αξίζουν να γίνουν μέρος ενός άλμπουμ και να παίζονται στα ραδιόφωνα.
Αξίζουν τα συγχαρητήρια στον Πορτοκάλογλου και τη Μόρφη που δεν υποδύονται τους παρουσιαστές, ούτε προσπαθούν κάτι πέρα απ΄αυτό που είναι. Τον εαυτό τους συνεισφέρουν στην εξίσωση της εκπομπής και αυτό αποδεικνύεται ως το πρέπον.
Η Μόρφη για παράδειγμα, φαίνεται και είναι ένα πλάσμα που έχει τρομερό σεβασμό και αναγνώριση προς τους άλλους μουσικούς, διακρίνεται από ταπεινότητα και απ΄αυτά ορμώμενη διατηρεί μια πιο διακριτική παρουσία, ενώ την ίδια στιγμή ο Νίκος Πορτοκάλογλου, εμπειρότερος μουσικά μα κι αυτός δοκιμάζεται πρώτη φορά σε παρουσίαση εκπομπής, δεν της παίρνει καθόλου από τον ισότιμο χώρο που της αξίζει.
Είναι κι αυτό ένα κομμάτι που αξίζει να αναδειχθεί, ότι δηλαδή δύο άνθρωποι σέβονται ο ένας τα όρια του άλλου, δεν απορροφούν κομμάτι του χώρου τους και πρωτίστως φροντίζουν για τον έτερο παρά για τους εαυτούς τους.
Σίγουρα η κατάσταση της πανδημίας ωφέλησε αρκετά το Μουσικό Κουτί για να αναδειχθεί. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη τόσο αξιόλογη προσπάθεια της ΕΡΤ για μια μουσική εκπομπή τα τελευταία χρόνια. Απλώς τα προηγούμενα ελάχιστοι έδιναν σημασία. Είναι έτσι η φετινή συγκυρία, σε συνδυασμό με την άνοδο του ERTFlix και των επενδύσεων σε μυθοπλασία, που προσέλκυσαν κοινό και το Μουσικό Κουτί έγινε η αγαπημένη συνήθεια σε χρόνο dt.