Από την εποχή του Ηλία Μαμαλάκη με το Μπουκιά Και Συγχώριο έχουμε απολαύσει στην ελληνική τηλεόραση πολλές εκπομπές που συνδυάζουν τη μαγειρική με το οδοιπορικό, με το ταξίδι.
Κι ό,τι συνδυάζει αυτά τα δύο, δύσκολα μπορεί να γίνει αποτυχία ή να προκαλέσει κάτι άσχημο στο κοινό. Υπάρχουν όμως πάντοτε στοιχεία που φέρνουν τη διαφορά από το ένα στο άλλο και αυτό είναι οι άνθρωποι που βλέπει το κοινό. Άνθρωποι που κάπως, με κάποιο τρόπο, έχουν κάτι που δε μπορείς να προσδιορίσεις και δεν ξέρεις αν είναι κάτι που και οι ίδιοι το συνειδητοποιούν και το δουλεύουν.
Ο Δημήτρης Σκαρμούτσος είναι ένας άνθρωπος, πέρα από σεφ, που έχει τον τρόπο του να σε κερδίζει. Σαν να στέκεσαι απέναντι του και να θες οπωσδήποτε να γευτεί το πιάτο σου και να του αρέσει και να του ξυπνά αναμνήσεις.
Φέτος, τον βλέπουμε τηλεοπτικά στην εκπομπή Γειτονιές Στο Πιάτο, όπου βγαίνει αρκετά εκτός κουζίνας, κάνει κάτι διαφορετικό σε σχέση με την επίσης ευχάριστη εκπομπή όπου υποδεχόταν γνωστούς Έλληνες για να τους βάλει στην κουζίνα του να μαγειρέψουν.
Σε ένα κόνσεπτ που σίγουρα δεν είναι κάτι το καινοφανές στα τηλεοπτικά δρώμενα, ο Δημήτρης Σκαρμούτσος επιλέγει γειτονιές της Αθήνας, διαλέγει μαγαζιά που τα γνωρίζει, έχει φάει εκεί και τον έχουν συναρπάσει ή μαγαζιά-εμβλήματα της περιοχής τους και συζητά με τους ανθρώπους πίσω απ΄αυτά.
Παρόλο δηλαδή που κάνει και 2-3 συνταγές σε κάθε επεισόδιο, εκείνο που αποτελεί την ουσία της εκπομπής είναι η ανάδειξη των προσώπων που στήνουν ένα brand στην εστίαση και προσφέρουν στο κοινό τους μια εμπειρία που θέλουν να την μοιραστούν. Έχει κι ο ίδιος ο Σκαρμούτσος τέτοιο μαγαζί, αλλά κυρίως έχει τον τρόπο να σταθεί πλάι με τους ανθρώπους του εκάστοτε εστιατορίου και να ξεκλειδώσει από μέσα τους την ιστορία.
Το γεγονός ότι εστιάζει σε μαγαζιά που φέρουν μια παράδοση δεκαετιών και το ξεκίνημα τους ανάγεται σε δεκαετίες μιας απλής Αθήνας, είναι αυτό το στοιχείο που προσδίδει στην εκπομπή την ομορφιά.
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θα ποντάρατε πριν κάποια χρόνια ότι ο Σκαρμούτσος θα έπαιρνε τους δρόμους και θα έκανε οδοιπορικά γεύσης στην πόλη, αλλά δεν είναι σίγουρα μια εικόνα που την έβγαζε.
Με την τεράστια εμπειρία του στην κουζίνα, η οποία δεν συνοδεύεται από έπαρση ή αυταρχισμό, ο Σκαρμούτσος παντρεύει σε αυτή την εκπομπή τα πρωτογενή υλικά και τη σύνδεση τους με οικογενειακά πιάτα με το κάτι πιο σύγχρονο και γκουρμέ, χωρίς να αλλοιώνει την εικόνα του φαγητού ή τις αναμνήσεις με τις οποίες το έχει συνδυάσει ο καθένας μας.
Έχοντας αυτό ως πρώτη ύλη, δείχνει να προσαρμόζεται σε κάθε περίσταση και περίπτωση ανθρώπου που στέκεται απέναντι του και μοιράζεται μαζί του το όραμα του για τη θέση του μαγαζιού του στην εστίαση της Αθήνας.
Σε αυτά τα 30 και βάλε επεισόδια από το Νοέμβριο και μετά, έχουμε περιπλανηθεί στην Αθήνα σαν μια προσομοίωση, με την αχώνευτη πλευρά της να μπαίνει στο περιθώριο και τη νοσταλγία να ντύνει με κάλλος το παρελθόν, το παραδοσιακό, τους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που στηρίζουν για χρόνια το όραμα τους γύρω από το φαγητό. Κι αυτό δείχνει να το συνειδητοποιεί ο Σκαρμούτσος και με τρόπο αυθεντικό το αφήνει να αναδειχθεί, δεν το καπακώνει.
Ίσως προβώ σε μια υπερβολή εδώ, αλλά δεν βλέπω γιατί να μη θεωρείται το Γειτονιές Στο Πιάτο κάτι που θα το βλέπει ο Μπουρντέν από κει ψηλά και θα το απολαμβάνει.
Και μια επιπλέον σκέψη ή καλύτερα αίσθηση, είναι ότι το αποτέλεσμα μάλλον είναι και προϊόν του ότι ο Σκαρμούτσος δεν είναι τηλεοπτικός αριβιστής, δεν στηρίζεται η ύπαρξη του από την τηλεόραση. Είναι ένα όνομα με ισχύ στον χώρο του, περιζήτητος σε διαφημιστικές όταν μιλάμε για τρόφιμα, σε εποχές χωρίς πανδημία μπορεί να ζήσει και χωρίς τηλεόραση – οι τόσοι χορηγοί στις συνταγές του το αποδεικνύουν.
Αυτό φαίνεται να τον απελευθερώνει και να του επιτρέπει να τοποθετηθεί όπως χρειάζεται το είδος της εκπομπής που κάνει.
Σε κάθε επεισόδιο νιώθω σα να περπατώ σε όμορφα δρομάκια της πόλης που, αν και τα έχει καταπιεί μια πολύβουη λεωφόρος ή ο μεγαλοαστισμός, μπορούν να στέκουν αγέρωχα μέσα στον μεγαλοαστικό Μόμπι Ντικ και να γεμίζουν την ατμόσφαιρα με την απλότητα τους και το μεράκι τους.
Αυτή η εικόνα περνά και δε γίνεται παρά να πιστωθεί τόσο στον Σκαρμούτσο όσο και στο team της εκπομπής που τον βοηθά.
Υ.Γ. Πολύ σημαντικό που επιτέλους εκπομπές αρχίζουν να κάνουν upload το περιεχόμενο τους και στα social media, εν προκειμένω στο Youtube, με τεμαχισμό μάλιστα των συνταγών του κάθε επεισοδίου, γιατί πολλές εκπομπές έχουν χαθεί επειδή αρκούνταν μόνο στην τηλεοπτική προβολή κάτι απομεσήμερα σαββατοκύριακου.