Από την πρεμιέρα του Fame Story μέχρι και το τελευταίο επεισόδιο, φάνηκε πως ο Νίκος Κοκλώνης είχε στήσει κάτι το οποίο δεν θα άντεχε τηλεοπτικά. Τα νούμερα τηλεθέασης το απέδειξαν.
Πριν από 2.5 χρόνια, στον ΣΚΑΪ έπαιρναν την απόφαση να επαναφέρουν στην τηλεόραση ένα κόνσεπτ που ήταν το μόνο από το παρελθόν που είχε ξεμείνει και δεν το είχαμε δει να επιστρέφει.
Τότε, για να φανεί ως κάτι φρέσκο, δεν το είπαν Fame Story, αλλά House of Fame. Ήταν το ίδιο πράγμα. Με παρουσιάστρια τη Φουρέιρα, με δυνατά όνοματα στην κριτική επιτροπή (Πλούταρχος, Γαρμπή, Φοίβος) και παρόλα αυτά τα μονοψήφια έπεφταν βροχή στον ΣΚΑΪ, για ένα πρότζεκτ που ολοκληρώθηκε άρον άρον για να μαζευτεί η χασούρα.
Σε σύγκριση με το Fame Story στο STAR, ίσως το House of Fame να μην ήταν και τόσο μεγάλη αποτυχία, αφού δεν έπεσε ποτέ στο 5%, όπως συμβαίνει με το μουσικό ριάλιτι που βλέπουμε εδώ και 2 εβδομάδες στην τηλεόραση.
Ο Νίκος Κοκλώνης είναι αναμφίβολα ο ικανότερος showman της ελληνικής τηλεόρασης. Δεν φείδεται χρημάτων, δεν κάνει μίζερες τηλεοπτικές παραγωγές. Το Just The Two of Us έχει αποδείξει ότι έχει θέση στο τηλεοπτικό καλεντάρι.
Είναι όμως κι ένα σόου που μάλλον τον «τύφλωσε». Είναι άλλο να έχεις μια φορά την εβδομάδα μια υπερπαραγωγή με ημιδιάσημους ή ανθυποσελέμπριτις να τραγουδάνε μαζί με τραγουδιστές και άλλο να έχεις έγκλειστους παίκτες και να βλέπουμε και την καθημερινότητα τους σε ένα σπίτι.
Δεν είμαστε πια στο 2010 ή το 2004. Τέτοιας μορφής ριάλιτι έχουν πεθάνει και το απέδειξε και το Big Brother για δύο σεζόν και το Love Island πέρσι. Και το άμεσο τέλος του GNTM.
Το μόνο ενδιαφέρον στο Fame Story είναι τα live, κι αυτά όχι γιατί θέλει κανείς να ακούσει τους «τίποτα το ιδιαίτερο» συμμετέχοντες να τραγουδάνε, αλλά γιατί είναι ελκυστική τηλεοπτικά η 4αδα της κριτικής επιτροπής. Αν δεν υπήρχε κι αυτή, ακόμα και ο Light που αρέσει μόνο σε 15χρονα, το Fame Story δεν θα είχε από πουθενά να κρατηθεί.
Το παράδοξο για τα δεδομένα του STAR, είναι ότι έγινε κακή επιλογή παικτών που μπήκαν στο ριάλιτι. Το STAR έχει δείξει και με το MasterChef και με το GNTM πως γνωρίζει από κάστινγκ τέτοιου είδους ριάλιτι. Εδώ κάτι δεν πήγε και τόσο καλά, ενδεχόμενα γιατί η παραγωγή είναι του Κοκλώνη και είχε τον πρώτο λόγο.
Οι παίκτες έχουν μια μονότονη προσέγγιση στην εξωτερική τους εμφάνιση και στο στόρι που πουλάνε, λες και κάποιος τους έχει δασκαλέψει ή λες και βγαίνουν με μαζική παραγωγή από κάποιο εργοστάσιο.
Η δε αισθητική του Fame Story θυμίζει ακόμα και στις μικρές λεπτομέρειες κάτι από 2004. Βλέπεις για παράδειγμα τα τρέιλερ ή τις κάρτες με τους υποψήφιους για αποχώρηση και η φωνή που ακούγεται είναι σαν κάτι φωνές που ακούγαμε για τα τότε Fame Story, για το Compact Disc Club και άλλα τέτοια βίντατζ. Βίντατζ όμως όχι με την γοητευτική εκδοχή.
Τέλος, δεν κατανοούμε γιατί έχει θέση στο ριάλιτι ένα μάθημα για social media. Ο Fipster είναι ένας ευχάριστος τύπος, έχει πλάκα με τις εξάρσεις του, αλλά κάτι μας λέει πως σε έναν χρόνο θα τον ρωτάνε για το Fame Story στο Youtube και θα ντρέπεται να απαντήσει ή θα το τοποθετεί στις χειρότερες επιλογές του.
Συνολικά, μοιάζει με μια συνταγή που βασίστηκε σε λάθος δοσολογία ή σε λάθος υλικά. Ακόμα και αυτός ο μετρ του είδους, ο Νίκος Κοκλώνης, δεν θα μπορέσει να το συμμαζέψει και τα 5-6% της τηλεθέασης θα κάνουν το Fame Story μια επιλογή που δεν πέτυχε και θα πάει παρακάτω, στο αγαπημένο του J2US, όπου είναι πιο στα νερά του.