Αργήσαμε πολύ να έχουμε επαφή με την αμερικανική κουλτούρα στις τηλεοπτικές παραγωγές και γι’ αυτό δεν εκτιμήσαμε στον υπέρτατο βαθμό αυτή τη σειρά που βγήκε πρώτη φορά στην τηλεόραση το 2000.
Το Σ’ Αγαπώ Μ’ Αγαπάς, που είχε μια μίνι επιστροφή πριν μια 4ετία στην Cosmote TV, αλλά ήταν πια μια σειρά προώθησης παρά μια σειρά με στόχο το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αποτέλεσε την κορύφωση της ελληνικής κωμωδίας.
Κι αυτό ακριβώς γιατί δεν είχε ως βάση την ελληνική αντίληψη γύρω απ΄το πώς φτιάχνεις μια κωμωδία. Αντιθέτως, επειδή βασίστηκε σε καναδική σειρά, μπόρεσε να γίνει ένα από τα δύο καλύτερα και, αν δε μας απατά η μνήμη μας, μοναδικά sitcoms της χώρας.
Το ένα ήταν το Της Ελλάδος Τα Παιδιά. Το έτερο είναι το Σ’ Αγαπώ Μ’ Αγαπάς. Χιούμορ σε σφηνάκια, όπως ακριβώς του αρμόζει ώστε να μην φθίνει. Το χιούμορ είναι σπιντάτο, είναι μικρό και δυνατό, σαν ένα σφηνάκι τεκίλα.
Η Φρόσω Ράλλη με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου πήραν την αρχική ιδέα, την προσάρμοσαν στις ελληνικές καταστάσεις που ζει ένα ζευγάρι στα 30+ του στις αρχές του 21ου αιώνα και έφτιαξαν το υπέρτατο ζευγάρι, θίγοντας τόσα πολλά θέματα γύρω από τις σχέσεις.
Η Δήμητρα κι ο Θοδωρής, ο Θοδωρής και η Δήμητρα. Ένας άντρας που θέλει να είναι σύγχρονος, θέλει να είναι ο ανώτερος πνευματικά, ένας ιντελεκτουέλ, αλλά ταυτόχρονα κουβαλά και συντηρητισμό και μια εσωτερικευμένη ματσίλα που απελευθερώνεται μόνη της. Και μια γυναίκα που θέλει να είναι δυναμική, αλλά καταλήγει να αφήνεται στην ευκολία του «αδύναμου φύλου».
Το Σ’ Αγαπώ Μ’ Αγαπάς έθιξε τόσα κακώς κείμενα με τρόπο που δεν ξέρουμε αν μπορεί να τον πετύχει κανείς άλλος.
Είδαμε την κοινωνική καταπίεση για την τεκνοποιΐα και δη τη μητρότητα, είδαμε τα νέα είδη ανθρώπων όπως αναδύονταν στην αυγή του μιλένιουμ, όλα μέσα από ενα πρίσμα υπερβολής, είδαμε την εργασιακή εξέλιξη στην Ελλάδα, συλλογικά φαινόμενα όπως τη μετάβαση στο ευρώ, είδαμε τις ανησυχίες μιας εποχές που είναι η εποχή των γονιών μας.
Έφεραν τόσα πολλά πάνω τους οι δύο πρωταγωνιστές, που μπόρεσαν σε κάθε επεισόδιο να εκφράζουν κι από κάτι που μας απασχολεί.
Επεισόδια 20-25 λεπτών το πολύ, με laughbreaks να δίνουν στον θεατή την ευκαιρία να ολοκληρώσει το γέλιο του μέχρι να έρθει το επόμενο αστείο και με δύο ηθοποιούς απόλυτα δοσμένους σε αυτό, απόλυτα δουλεμένους και ξεχωριστά και στο μεταξύ τους.
Τέτοια χημεία, τέτοια ανταπόκριση του ενός στον άλλον, δεν θυμόμαστε να έχουμε ξανασυναντήσει στην τηλεόραση, με τέτοιο αποτέλεσμα.
Το Σ’ Αγαπώ Μ΄Αγαπάς ήταν μια κωμωδία αμερικάνικη, μια κωμωδία που αν έβγαινε στο σήμερα πρώτη φορά με τα ίδια υλικά, θα ήταν με διαφορά η καλύτερη σειρά της τηλεόρασης και θα συνάρπαζε ακόμα και το κοινό του Netflix.
Και το καταπληκτικό αυτής της σειράς αποδεικνύεται στο ότι επέστρεψε για συγκεκριμένους εμπορικούς λόγους και για λίγο. Και δε θα μπορούσε, τελικά, να επιστρέψει γιατί τα καλά πράγματα συμβαίνουν μόνο μια φορά. Οποιαδήποτε προσπάθεια επανάληψης, είναι ακριβώς αυτό: επανάληψη. Ποτέ καμία επανάληψη δεν ήταν ίδια με ό,τι προηγήθηκε.
Αν υπήρχε μια μηχανή του χρόνου, θα πηγαίναμε στο 2000 μόνο και μόνο για να θυμηθούμε το πρωτότυπο συναίσθημα που προκαλούσε το Σ’ Αγαπώ Μ’ Αγαπάς, ένα συναίσθημα αντίστοιχο με τα Φιλαράκια, αλλά όντας μια σειρά με μεγαλύτερο βάθος.