Αν κάτι έχω κατανοήσει ως τηλεθεατής για τα κανάλια, είναι πως δε βαριούνται τόσο εύκολα όσο εμείς οι τηλεθεατές. Δεν τελειώνουν εύκολα τις σχέσεις τους, τις παλεύουν, δίνουν και 3η και 4η και 20η ευκαιρία. Κάτι τέτοιο κάνει ο ΣΚΑΪ με το Survivor.
Ενώ είναι ωραίο στις ανθρώπινες σχέσεις να επενδύεις, να παλεύεις, να μην τις αφήνεις στην πρώτη στραβή να τελειώνουν, είναι επίσης σημαντικό να ξέρεις και πότε κάτι έχει πεθάνει και να μη συνεχίσεις να το τραβάς από τα μαλλιά.
Για λόγους που δεν θα μπορούσα να γνωρίζω, στον ΣΚΑΪ έχουν αποφασίσει να δώσουν τα κλειδιά της ψυχαγωγίας στον Ατζούν πλήρως, με το Survivor να παραμένει η ναυαρχίδα, αλλά κάτι μου λέει πως φέτος θα πάρουν το μήνυμα πως η ναυαρχίδα χρειάζεται μια αποχή από το πεδίο μαχής και να δώσει τη θέση της σε κανέναν άλλον.
Την ώρα που, αν μιλήσουμε καθαρά και μόνο με αριθμούς και όχι με βάση την αισθητική μας και το ποιοτικό μας κριτήριο, το Power of Love κάνει ανατροπή και ανεβάζει την τηλεθέασή του διαρκώς, που το My Style Rocks δείχνει να έχει ακόμα ανάσες, το Survivor καλείται να δείξει ότι μπορεί να διαφοροποιηθεί επί της ουσίας κι όχι στη βιτρίνα.
Είναι εφικτό να συμβεί κάτι τέτοιο σε ένα πρότζεκτ 7 ετών στην τηλεόραση; Κατ’ εμέ, όχι. Δεν μπορώ να δω πώς θα αλλάξει την στάμπα του το ριάλιτι.
Στα πρώτα δύο επεισόδια της 8ης σεζόν, είδαμε κάποιες αλλαγές σε κανονισμούς, όπως είναι το Νησί Εξορίας, η παραλία εξορίας για την ακρίβεια, όπου πηγαίνουν οι παίκτες που αποχωρούν και εκεί θα έχουν μια δεύτερη ευκαιρία κάποια στιγμή στην πορεία, για να επανέλθουν στην διεκδίκηση του επάθλου.
Είδαμε ότι δεν υπάρχουν Διάσημοι, μόνο Μαχητές, που χωρίζονται σε Τίγρεις και Αετούς. Βλέπουμε πως παρέχονται λιγότερα εφόδια επιβίωσης και έχει γίνει όντως πιο σκληρό το Survivor.
Είδαμε στα αγωνίσματα να μην πάνε ως τις 10 νίκες, αλλά να είναι παιχνίδια που κάθε run θέλει συμμετοχή 2+ παικτών από κάθε ομάδα και στόχος να είναι οι 3 νίκες, οι 3 νεκροκεφαλές. Χωρίς νόημα κι αυτό.
Μπορούν να αλλάξουν όλα αυτά κάτι επί της ουσίας; Όχι. Στην πορεία θα πρέπει να βρει η παραγωγή το στοιχείο εκείνο που θα φέρει την τόνωση, πάντοτε στη λογική πως το Survivor είναι ένα ριάλιτι που δεν αντέχει κάτω από 20% τηλεθέαση.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ήδη πάντως, από το 2ο επεισόδιο ένιωσα να κουράζομαι, κυρίως γιατί είδαμε να μπαίνουν 5 παίκτες. Δηλαδή τι πρόλαβε και άλλαξε μέσα σε 1-2 μέρες και δεν είχαν μπει αυτοί οι 5 εξ αρχής; Η παραγωγή φαίνεται πως θα πειραματιστεί αρκετά στην πορεία, θα πάει με τη λογική «βλέποντας και κάνοντας» και θα ελπίζει κάποιες κινήσεις να κάνουν τη διαφορά.
Αν μπορεί κανείς να βρει δύο στοιχεία που μπορεί να προσφέρουν στο Survivor, είναι τα εξής:
1. Ότι δεν υπάρχουν διάσημοι. Το κοινό δεν αντέχει άλλο τους γνωστούς και ημίγνωστους, θέλει τους παντελώς άγνωστους, τα άφθαρτα, τηλεοπτικά πρόσωπα. Προσοχή εδώ στην λέξη «τηλεοπτικά». Κάποια από τα πρόσωπα μόνο άγνωστα δεν είναι στον χώρο των social media, αλλά για τους 50άρηδες που βλέπουν κατά βάση τηλεόραση, μετράει το τηλεοπτικό αποτύπωμα. Υπάρχει μια αίσθηση από το πρώτο Survivor, όπου ήταν πολλοί γνωστοί και ημίγνωστοι, αλλά ήταν ένα άφθαρτο κόνσεπτ με ημίγνωστους που ήταν πρακτικά άγνωστοι.
2. Η έναρξη του Survivor από το πρώτο μισό της σεζόν. Κάθε χρόνο άρχιζε τέλη Δεκέμβρη-αρχές Γενάρη και έπρεπε να βρει το κοινό του ανάμεσα σε 5-6 σειρές, κάτι που στο all star και στον 7ο κύκλο, τον περσινό, κατέστη μεγάλο εμπόδιο και βρέθηκε να κάνει μέχρι και 12%. Φέτος, έχει αρχίσει πριν από τις σειρές και, με εξαίρεση την άλλη εβδομάδα που θα υπάρχουν πρεμιέρες, έχει περίπου 2 εβδομάδες να θεμελιώσει την τηλεθέασή του. Στην πρεμιέρα έκανε 19% στο δυναμικό και 22% στο γενικό.
Θα κριθεί όμως το Survivor από τα νούμερα; Κατά βάση, ναι. Όσοι δεν αντέχουμε να βλέπουμε αυτή την κλάψα και μίρλα των συμμετεχόντων, θα συνεχίσουμε να αδιαφορούμε, όσοι αντέχουν, θα το βλέπουν πού και πού.
Στην πραγματικότητα, το Survivor για να πετύχει στα νούμερα, ποντάρει στην αποστροφή του κοινού προς τη μυθοπλασία του ακραιφνούς δράματος και στην ανάγκη του να βλέπει κάτι εύκολο. Αν όμως το ριάλιτι συνεχίσει με την αγωνιώδη προσπάθεια να βγάλει τον πόνο των συμμετεχόντων, θα απωθήσει εξίσου το κοινό.
Σε γενικές γραμμές πάντως, αναρωτιέμαι τι έχω φταίξει στη ζωή μου και κάθομαι να το δω και να γράψω γι’ αυτό, μέχρι που σκέφτομαι ότι το 2009 ήθελα να γίνω δημοσιογράφος πάση θυσία. Πάρε ένα φάσκελο Στέργιε.