Ήδη πάντως, από το 2ο επεισόδιο ένιωσα να κουράζομαι, κυρίως γιατί είδαμε να μπαίνουν 5 παίκτες. Δηλαδή τι πρόλαβε και άλλαξε μέσα σε 1-2 μέρες και δεν είχαν μπει αυτοί οι 5 εξ αρχής; Η παραγωγή φαίνεται πως θα πειραματιστεί αρκετά στην πορεία, θα πάει με τη λογική «βλέποντας και κάνοντας» και θα ελπίζει κάποιες κινήσεις να κάνουν τη διαφορά.
Αν μπορεί κανείς να βρει δύο στοιχεία που μπορεί να προσφέρουν στο Survivor, είναι τα εξής:
1. Ότι δεν υπάρχουν διάσημοι. Το κοινό δεν αντέχει άλλο τους γνωστούς και ημίγνωστους, θέλει τους παντελώς άγνωστους, τα άφθαρτα, τηλεοπτικά πρόσωπα. Προσοχή εδώ στην λέξη «τηλεοπτικά». Κάποια από τα πρόσωπα μόνο άγνωστα δεν είναι στον χώρο των social media, αλλά για τους 50άρηδες που βλέπουν κατά βάση τηλεόραση, μετράει το τηλεοπτικό αποτύπωμα. Υπάρχει μια αίσθηση από το πρώτο Survivor, όπου ήταν πολλοί γνωστοί και ημίγνωστοι, αλλά ήταν ένα άφθαρτο κόνσεπτ με ημίγνωστους που ήταν πρακτικά άγνωστοι.
2. Η έναρξη του Survivor από το πρώτο μισό της σεζόν. Κάθε χρόνο άρχιζε τέλη Δεκέμβρη-αρχές Γενάρη και έπρεπε να βρει το κοινό του ανάμεσα σε 5-6 σειρές, κάτι που στο all star και στον 7ο κύκλο, τον περσινό, κατέστη μεγάλο εμπόδιο και βρέθηκε να κάνει μέχρι και 12%. Φέτος, έχει αρχίσει πριν από τις σειρές και, με εξαίρεση την άλλη εβδομάδα που θα υπάρχουν πρεμιέρες, έχει περίπου 2 εβδομάδες να θεμελιώσει την τηλεθέασή του. Στην πρεμιέρα έκανε 19% στο δυναμικό και 22% στο γενικό.
Θα κριθεί όμως το Survivor από τα νούμερα; Κατά βάση, ναι. Όσοι δεν αντέχουμε να βλέπουμε αυτή την κλάψα και μίρλα των συμμετεχόντων, θα συνεχίσουμε να αδιαφορούμε, όσοι αντέχουν, θα το βλέπουν πού και πού.
Στην πραγματικότητα, το Survivor για να πετύχει στα νούμερα, ποντάρει στην αποστροφή του κοινού προς τη μυθοπλασία του ακραιφνούς δράματος και στην ανάγκη του να βλέπει κάτι εύκολο. Αν όμως το ριάλιτι συνεχίσει με την αγωνιώδη προσπάθεια να βγάλει τον πόνο των συμμετεχόντων, θα απωθήσει εξίσου το κοινό.
Σε γενικές γραμμές πάντως, αναρωτιέμαι τι έχω φταίξει στη ζωή μου και κάθομαι να το δω και να γράψω γι’ αυτό, μέχρι που σκέφτομαι ότι το 2009 ήθελα να γίνω δημοσιογράφος πάση θυσία. Πάρε ένα φάσκελο Στέργιε.