Έρχεται πάλι αυτή η άβολη στιγμή που θα κάτσουμε να γίνουμε κακοί με το τηλεοπτικό κοινό, με την τηλεόραση, με τους ανθρώπους στα κανάλια, με ένα σύστημα διαφήμισης που συντηρεί τα «ψέματα». Αλλά, όταν βλέπει κανείς αυτή τη σειρά να κάνει 14-15% στην απογευματινή ζώνη, δεν έχουμε κι άλλη επιλογή.
Δεν είναι μόνο φέτος. 10 χρόνια τώρα, ίσως και παραπάνω, οι Οικογενειακές Ιστορίες είναι άρμα μάχης στην τηλεθέαση για τον ALPHA και το ίδιο είναι και φέτος, καθώς προβάλλονται στην απογευματινή ζώνη, από τις 15:50 μέχρι τις 16:45 και φέρνουν μια πολύ καλή τηλεθέαση στο κανάλι.
Αν το δει κανείς από τη σκοπιά του καναλιού, είναι μια ορθή επιλογή, διότι είναι ιδιωτική επιχείρηση, στο τέλος της ημέρας αυτό που μετράει είναι ο γενικός μέσος όρος έναντι του ανταγωνισμού και δεν υπάρχει περιθώριο για πρόγραμμα που τον κατεβάζει.
Εμείς όμως δεν είμαστε σε κανένα κανάλι, κρίνουμε με βάση την αισθητική μας και ως τηλεθεατές που αντιλαμβάνονται πλέον ότι η υπόθεση με τα νούμερα τηλεθέασης είναι αστεία. Και υπάρχει για συντηρεί ένα σύστημα διανομής της διαφήμισης, ώστε κάποιοι αδαείς διαφημιζόμενοι να έχουν να λένε ότι έπαιξε το προϊόν τους στο Χ κανάλι.
Βλέπει λοιπόν ο κόσμος Οικογενειακές Ιστορίες που δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις για την… ποιότητά τους. Το ευτυχές είναι ότι στην απογευματινή ζώνη δεν στερεί κάτι τρομερά από τα τηλεπαιχνίδια που είναι τίμια τηλεοπτικά προϊόντα. Η τηλεθέαση δηλαδή που κάνουν οι Οικογενειακές Ιστορίες, δεν είναι ζημιογόνα προς κάτι άλλο.
Αλλά επειδή σαν αυτή τη «σειρά» υπάρχουν κάμποσα τέτοια προγράμματα στην τηλεόραση, αρκούν για να μας οδηγήσουν σε ένα συμπέρασμα και μια γενικότερη συζήτηση περί του τι αρέσει στον τηλεθεατή.
Είναι ένα ζήτημα που το έχει θίξει ο Κανάκης πολλάκις, το έθιξε την περασμένη εβδομάδα με αφορμή κάτι που έγινε στην εκπομπή της Καινούργιου, όπου είχαν έναν δικηγόρο, πρώην σύντροφο της Ελεονώρας Ζουγανέλη, και αφού μίλησε για ένα σοβαρό θέμα της επικαιρότητας, μετά σκέφτηκαν πως έχει θέση το να μιλήσουν για το αν έχει κάποια νέα σύντροφο στη ζωή του.
Προσέξτε: ο εν λόγω δεν ανήκει καν στα σελέμπριτι πρόσωπα που ενδιαφέρουν τον κόσμο. Η συντριπτική πλειοψηφία θα αναρωτηθεί ποιος είναι. Κι αυτό δεν είναι υποτιμητικό. Δικηγόρος είναι ο άνθρωπος, όχι πρόσωπο της σόουμπιζ. Κάποιες εκπομπές, αλλά και ιστοσελίδες – για να μην αφήνουμε την ουρά μας απ’ έξω – τον αντιμετωπίζουν ως τέτοιο όμως.
Πώς σχετίζεται αυτό με τις Οικογενειακές Ιστορίες; Αποτυπώνει μια νοοτροπία των τηλεοπτικών προσώπων που αποτυπώνεται και ταυτόχρονα υπαγορεύεται από τη νοοτροπία του τηλεθέατη.
Αυτό το σόου της κλειδαρότρυπας και του ευτελισμού της αξιοπρέπειας των ανθρώπων, αντικατοπτρίζεται και στις Οικογενειακές Ιστορίες. Και μετά καθόμαστε να αναρωτηθούμε γιατί δεν βλέπει ο κόσμος τη Χ καλή σειρά και προτιμάει να δει τη σαπουνόπερα που γίνεται τσάτρα πάτρα.
Ποιοι είμαστε εμείς που θα κρίνουμε το τι βλέπει ο καθένας ή, ακόμα περισσότερο, που ξέρουμε το γιατί το βλέπει. Σωστό κι αυτό. Πολλοί οι παράγοντες, κι εμείς σε στιγμές ανυπέρβλητης αδιαφορίας και βαρεμάρας, θα βάλουμε να παίζουν τα Φιλαράκια χωρίς καν να τα βλέπουμε. Ο 55άρης κι η 60αρα στο χωριό ή ακόμα και στις πόλεις, έχουν την τηλεόραση να το εξυπηρετεί αυτό.
Ακόμα όμως κι αυτό είναι ένα στοιχείο που αποτυπώνει την αστειότητα της «τηλεθέασης». Στα web tv και στις πλατφόρμες, υπάρχει μια συνειδητή επιλογή. Στην τηλεόραση βάζει κάποιος το Χ κανάλι και δεν το βλέπει καν.
Κι επειδή είναι αυτό το τόσο θολό με την τηλεθέαση, εν τέλει τελικά ίσως «οργιζόμαστε» χωρίς λόγο, γιατί μπορεί κι αυτό το 15% που κάνουν οι Οικογενειακές Ιστορίες, να αφορά 150.000 ανθρώπους ή και 1.500. Και τα δύο, είναι ποσά που δεν δικαιολογούν και κανέναν εκνευρισμό ή το υπάρχον κείμενο, εν τέλει.
Θα προκαλεί όμως πάντοτε απορία, εφόσον με αυτά τα δεδομένα εξακολουθούμε να τα αντιμετωπίζουμε όλα, το γιατί να χαραμίσει κάποιος ακόμα και τις «παθητικές» στιγμές του τα απογεύματα, στις Οικογενειακές Ιστορίες. Μια χαρά θα εξυπηρετήσουν και τα τηλεπαιχνίδια τύπου Still Standing την ανάγκη του.
Παραμένει επομένως ένα ερώτημα: μπορούν οι τηλεθεατές να ωθήσουν τα κανάλια να τους δώσουν καλύτερη «τροφή» ή είναι δουλειά των καναλιών να εκπαιδεύσουν τον τηλεθεατή; Στα ψηφιακά μέσα τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα σε αυτό το ερώτημα. Στην τηλεόραση, τοπίο στην ομίχλη!