Τα πράγματα στην ελληνική τηλεόραση ήταν και είναι πάντοτε στην ίδια κατάσταση. Ελάχιστα διαφοροποιούνται. Τα κανάλια πάντοτε κοιτάνε τα νούμερα, οι εκπομπές κρίνονται ως καλές οι κακές από την τηλεθέαση και αυτό δυστυχώς δεν αλλάζει. Συμβαίνει και σε άλλες χώρες. Μόνο που σε άλλες χώρες οι εκπομπές έχουν εξ αρχής όλα τα εφόδια. Κι ενώ ισχύει αυτό, υπάρχει ένας άνθρωπος στην ελληνική τηλεόραση που κατάφερε να κερδίσει την διαφορετική μεταχείριση. Ο Αντώνης Κανάκης εδώ και μια εικοσαετία σχεδόν αγνοεί το τι λένε τα νούμερα και γι΄αυτό αυτά του έρχονται σε αφθονία. Εκτός από τη νέα εκπομπή που κάνει εδώ και δύο βδομάδες.
Το Βινύλιο, ένα όνομα που δόθηκε μόλις χθες στην εκπομπή, προδιαθέτει για όλα όσα θα δει κανείς. Το στούντιο είναι το ίδιο με το Ράδιο Αρβύλα, η αίσθηση είναι η ίδια, αλλά υπάρχουν διαφορετικά στοιχεία. Όπως οι θεματικές με ιστορίες ανθρώπων που τους συνδέει κάτι. Δεν είναι μη αναμενόμενο το ότι η συγκεκριμένη εκπομπή βρίσκεται σε νούμερα εκ διαμέτρου αντίθετα αυτών που έκανε το Ράδιο Αρβύλα. Και τι μ΄αυτό; Αλλάζει κάτι στο ποιόν της εκπομπής;
Μετά απ΄αυτή την δεκαετία με το Ράδιο Αρβύλα, ο Αντώνης Κανάκης κατάφερε να το κερδίσει αυτό το πράγμα. Να μην ορίζεται η μοίρα του από τα νούμερα. Αλλά και να μην τον νοιάζει τόσο αν θα συνεχίσει να κάνει αυτή την εκπομπή ή όχι. Σαφώς και θέλει να πετύχει, σαφώς και την αγαπάει και την βγάζει με μεράκι.
Ούτε το 12% ούτε το χθεσινό 7% μπορούν να επηρεάσουν τον τρόπο που την φαντάζεται. Αυτή δεν είναι η μόνη μεγάλη διαφορά του Αντώνη με οποιοδήποτε άλλο τηλεοπτικό πρόσωπο. Διαφέρει κι ως προς την ιδιότητα και τις αντιλήψεις για την τηλεόραση. Άλλος αν είχε το Ράδιο Αρβύλα δεν θα σταματούσε να κάνει εκπομπές. Ακόμα κι αν σήμαινε εκπτώσεις σε ορισμένες περιπτώσεις. Εκείνος έθεσε τους όρους του. 2 φορές την εβδομάδα Αρβύλα, ενώ πέρσι έκανε μια φορά το διβδομάδο.
Το γεγονός ότι είναι ένας αυτόφωτος άνθρωπος, με άλλες επιχειρήσεις και έσοδα, του δίνει την ευκαιρία να μη δίνει μεγαλύτερη δύναμη στο μέσο. Το σέβεται, το εκτιμά, αλλά δεν υποδουλώνεται σε αυτό όπως το 90% των προσώπων. Κι ας δηλώνουν κάτι διαφορετικό. Ούτε γλείφει τα στελέχη για να πάρει παράταση ζωής.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν με τίποτα οι παρεπιδημούντες της τηλεόρασης, μπροστινοί και πισινοί των καμερών, είναι ότι η υποταγή στις ορέξεις του κοινού δεν αποτελούν τον ορθό δρόμο. Είναι μόνο η επιλογή για να είσαι εμπορικός. Μια επιχείρηση πολύ λογικά να μιλάει με τέτοιους όρους. Μια τηλεοπτική εκπομπή δεν γίνεται να είναι πάντα και πάντοτε υποταγμένη σε αυτό. Βασικότερο όλων είναι να αντικατοπτρίζει τις ανάγκες και την αισθητική του δημιουργού της.
Οι δύο εκπομπές που κάνει ο Αντώνης Κανάκης είναι ακριβώς αυτό. Γίνονται με τα δικά του κριτήρια. Κι αν αρέσουν, άρεσαν. Αν όχι, θα γίνει προσπάθεια να βρεθεί ένας άλλος τρόπος που να ταιριάζει και στον ίδιο και στον παραλήπτη, αλλά δεν θα πεθάνει γι΄αυτό.
Κι όλο αυτό δεν είναι μια αγιοποίηση του Κανάκη. Είναι μια υπενθύμιση προς τους υπόλοιπους. Γιατί αυτή τη στιγμή η ελληνική τηλεόραση είναι μεταξύ Survivor, Power of Love και Master Chef ή Hell’s Kitchen. Έχουν τη φάση τους κι αυτά τα προγράμματα, όχι όμως για να κυριαρχούν. Και ο λόγος που κυριαρχούν είναι γιατί οι παρουσιαστές και τα στελέχη της τηλεόρασης υποτάχθηκαν στο κοινό αντί να συμβεί το αντίθετο.
Ο Κανάκης είναι μια κατηγορία μόνος του. Από τους πολύ λίγους που δεν κρίθηκαν από τα νούμερα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά νούμερα!