Είναι μια διαδικασία που ένας millenial δεν θα την καταλάβει ποτέ. Και λογικό: άλλωστε στα χρόνια της απόλυτης παντοκρατορίας του internet τα πάντα είναι πιο εύκολα. Πως να μπορέσει κάποιος που δεν έχει ζήσει τις εποχές των προηγούμενων δεκαετιών να καταλάβει το πόσο δύσκολη υπήρξε κάποτε η πρόσβαση στις μουσικές, τις ταινίες, τα βιβλία και όλα εκείνα που γουστάραμε;
Ειδικά η πρόσβαση στην μουσική ήταν ένα πολύ ακριβό σπόρ. Διότι το να τραβιέσαι κάθε τρεις και λίγο στο δισκάδικο (για τους νεότερους φίλους, το δισκάδικο ήταν ένα μαγαζί που πουλούσε μουσικούς δίσκους) και να αγοράζεις τις δουλειές των συγκροτημάτων και των τραγουδιστών που σου άρεσαν, ήταν κάτι που με μαθηματική ακρίβεια θα σε οδηγούσε στην χρεωκοπία.
Στα 80s και τα 90s, τότε που δεν υπήρχε ούτε youtube ούτε οποιαδήποτε άλλη διαδικτυακή πλατφόρμα στην οποία μπορούσες να βρεις ολόκληρες δισκογραφίες, η λύση ήταν μια: το ραδιόφωνο. Έβαζες την κασέτα, στηνόσουν μπροστά από τον σταθμό και περίμενες να ακουστεί το τραγούδι που ήθελες ώστε… να το παγιδεύσεις.
Καμιά φορά ίσως να έπαιρνες και τηλέφωνο στον σταθμό και να το ζητούσες για να είσαι σίγουρος ότι θα παίξει. Βέβαια, η αγωνία δεν τελείωνε εκεί. Διότι οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί είχαν ένα πολύ εκνευριστικό… ψώνιο. Δεν τους έφτανε που έκαναν εκπομπή στο ραδιόφωνο, δεν τους έφτανε που μιλούσαν δια μικροφώνου και επέλεγαν μουσικές, έπρεπε να μιλάνε και στη μέση του τραγουδιού! Και μάλιστα υπήρχαν και κάποιοι που υπερασπιζόντουσαν αυτή τη συνήθειά τους λέγοντας ότι αυτή είναι η μαγεία του ραδιοφώνου (λάθος έκαναν, καμία μαγεία δεν υπήρχε στο να ακούμε τις φωνές τους εν μέσω τραγουδιών που μας άρεσαν).
5 χαρακτηριστικά τέτοια τραγούδια από τα 90s που θέλαμε όλοι να τα έχουμε στη συλλογή μας (και παρακαλούσαμε να μην μιλήσει ο παρουσιαστής και μας χαλάσει την εγγραφή):
–Το «Smells Like Teen Spirit» των Νirvana που στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν μάλλον το μεγαλύτερο παγκόσμιο hit που έπαιζε.
–Το «I Don’t Want to Miss a Thing» των Aerosmith που είχαμε βαρεθεί να το χορεύουμε σαν μπλουζ στα πάρτι αλλά και το θέλαμε και σε κασέτα γιατί, για αδιευκρίνιστους λόγους, το θεωρούσαμε ανατριχιαστικό κομμάτι.
–Το «Gangsta’s Paradise» του Coolio, την κομματάρα από την «Ασυμβίβαστη Γενιά» με την Μισέλ Φάιφερ που έκανε και τον κάθε πικραμένο να τραγουδάει ραπ.
–To «Mr. Vain» των Culture Beat ή αλλιώς, ΤΟ κόλλημα.
-To «Song 2» των Blur, το τραγούδι που έμεινε στις μνήμες και ως «το τραγούδι του Fifa ’98».