Μια βδομάδα τώρα παίζει πραγματικά παντού στα social media. Ελπίζω να μη συμβαίνει το ίδιο και ραδιοφωνικά. Από την ημέρα που κυκλοφόρησε μέχρι και σήμερα έχει ξεπεράσει άνετα τα 7.000.000 views στο Youtube, οδεύει για τα 8, όμως -ευτυχώς- αυτή τη φορά αυτό δεν μετράει.
Λέμε πολύ συχνά πως γίνεται τα ραδιόφωνα και οι djs να αγνοούν τραγούδια που σαρώνουν στο Youtube, τη νούμερο ένα μονάδα μέτρησης στην Ελλάδα για την επιτυχία ενός τραγουδιού ή όχι. Αναρωτιόμαστε πως κάτι που αξίζει στην κορυφαία πλατφόρμα, θεωρείται ανάξιο για το ραδιόφωνο.
Γι΄αυτό το ηχητικό ανυπόφορο που φέρει τον τίτλο Mama και το ραπάρουν ο Ypo, ο Sin boy και δύο άλλοι, έχω την ανάγκη να πιστέψω ότι το Youtube έκανε λάθος. Είναι από τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα και δεν ανήκουν σε αυτόν. Ελπίζω επίσης και οι τέσσερις προαναφερόμενοι είτε να μην ακούγονται καθόλου στην hip hop κοινότητα είτε, αν ακούγονται, να μην αποτελεί αυτό δείγμα της δουλειάς και της αισθητικής τους.
Οκ, τον Ypo τον αφήνω απ΄έξω, γιατί από την ελάχιστη ενασχόληση μου με τη hip hop δεν βρήκα ποτέ λόγο να τον εκτιμήσω ως εκπρόσωπο της. Απλώς αυτή τη φορά η συμμετοχή του σε αυτό το Mama κάνει ακόμα και το Μαραντόνα να μοιάζει με ποίηση των Στίχοιμα.
Πέρα από ορισμένες καμένες εκπροσώπους της δήθεν ελληνικής σόουμπιζ και 13χρονα πιτσιρίκια, το συγκεκριμένο «δενμουπάειηκαρδιάνατοπωτραγούδι» πρέπει να έχει φτάσει αυτές τις προβολές από ανθρώπους που το ακούνε για να σχηματίσουν άποψη και απλά το σιχαίνονται στα πρώτα 20 δευτερόλεπτα ή απ΄όσους διακατέχονται από το σύνδρομο FOMO.
Είναι σαν αυτό που λένε για το στρατό ότι αρχίζει στο τέλος της λογικής. Ότι μπορεί να πας και να σου πουν να φυλάς σκοπιά δίπλα σε ένα παγκάκι και όταν ρωτήσεις το γιατί, να μην ξέρει κανείς να σου πει. Το έκαναν έτσι όταν πήγαν οι προηγούμενοι σου, δεν μπήκε κανείς στον κόπο να ρωτήσει και διαιωνίστηκε. Έτσι συμβαίνει και με αυτό το εξάμβλωμα της τέχνης που θέλω να θεωρώ την hip hop όσο κι αν δεν αποτέλεσε ποτέ ηχητικό μου άκουσμα.
Προφανώς και αυτό το Mama δεν γίνεται να οδηγήσει σε μηδενισμό ενός είδους μουσικής. Ειδικά όταν το είδος συνολικά θα το ξεράσει, αν δεν το έχει ήδη ξεράσει. Το καλό με αυτό είναι πως δεν θα διαιωνιστεί για πολύ και οι καιροί του είναι μικρής διάρκειας. Σε 6 μήνες δεν θα το ακούνε ούτε αυτοί που είναι περίεργοι και προσπαθούν να πιάσουν τον παλμό των σύγχρονων ακουσμάτων.
Αν μπορεί να θεωρηθεί άκουσμα, αφού μιλάμε για κάτι που αν ήταν απτό θα μπορούσε να έχει τη χρησιμότητα του πιγκάλ. Δεν παύει όμως να αποτελεί ένα παράδοξο για αυτό που αποκαλείται mainstream μουσική.
Στιχουργικά είναι μίασμα, ηχητικά αντέχεται η μελωδία, αλλά όταν αυτά συνδυάζονται με τις φωνές των αυτοαποκαλούμενων καλλιτεχνών, ξεχειλώνει κάθε έννοια υποφερτού και ανεκτού. Σε βαθμό που θα προτιμούσα μια λούπα με το Σαν Μπλουζάκι και το Θέλεις Τραλαλά της Μπεζαντάκου παρά να ακούσω μια φορά ακόμα αυτό.
Αποδέχομαι τον αντίλογο ότι η ρεγκετόν στροφή αναζωογονεί τη hip hop μουσική. Δεν επιχειρώ να κρίνω τα γούστα όσων το άκουσαν ή το ακούνε. Δεν είναι με τίποτα η όποια αντίρρηση μου ως προς αυτούς. Κι επίσης νομίζω ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε αποκλειστικά Σοπέν και Λιστ για να σχολιάσουμε αρνητικά κάτι. Επίσης, δεν γίνεται καμία εξομοίωση της hip hop σκηνής ή του ραπ εν γένει με αυτό το τραγούδι.
Απλώς το εν λόγω δεν είναι καν στη σφαίρα του αστείου όπως ήταν αυτό που είχαν βγάλει ο Snik με τον Ypo. Είναι σκέτη απογοήτευση. Όχι γιατί κάποιος αφελής μπορεί να έχει μεγάλες βλέψεις για τους 4 δημιουργούς του.
Αλλά γιατί σκέφτεσαι ότι δεν είναι αυτή η κλασική γεροντική αντίληψη το «στην εποχή μου είχαμε πράγματα που άξιζαν». Υπήρχε ένας Taki Tsan, οι Going Through και άλλοι πιο γνωστοί στην hip hop κοινότητα και πράγματα όπως το Mama δεν υπήρχαν ούτε ως μειονότητα. Μπορεί να γίνομαι υπερβολικός, δεν ξέρω. Θα το αναλύσω καλύτερα μέσα μου μόλις επανέλθουν τα αυτιά μου σε κανονική λειτουργία μετά το άκουσμα του…
* Προσοχή, ακούστε με δική σας ευθύνη…
https://www.youtube.com/watch?v=DL9X5u-wDgw