Για να βρεις τη χειρότερη συναυλία στην ιστορία των Rolling Stones μάλλον θα πρέπει να γυρίσεις τον χρόνο πενήντα χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στις 5 Ιουλίου 1969.
Εκείνο το Σάββατο, στο Hyde Park σχεδόν 250.000 άνθρωποι περιμένουν υπομονετικά να τους αποθεώσουν. Ο Μικ Τζάγκερ ανεβαίνει στην σκηνή και απαγγέλει στίχους από το ποίημα «Άδωνις» του Σέλεϋ. Ήταν –ουσιαστικά- ένας επικήδειος για τον Μπράιαν Τζόουνς, το ιδρυτικό μέλος της μπάντας που είχε βρεθεί νεκρό στην πισίνα του μόλις τρεις ημέρες νωρίτερα.
Ο Τζόουνς είχε σταματήσει οριστικά να είναι και αυτός ένας Rolling Stone περίπου ένα μήνα πριν. Στην φάρμα του στο ανατολικό Σάσεξ τον επισκέφτηκαν οι Τζάγκερ, Ρίτσαρντς και Γουότς. Δεν άργησαν να φτάσουν σε μια συμφωνία, μιλώντας πολιτισμένα. Θα παρέμεναν φίλοι, αλλά όχι πια συνεργάτες. Ο Τζόουνς έμοιαζε καιρό πριν να μην μπορεί να ακολουθήσει τους ρυθμούς του γκρουπ, ενώ έδειχνε να μην συμφωνεί πια ούτε με την στροφή στην καριέρα τους.
Με ένα εφάπαξ ποσό κοντά στις 100.000 λίρες, άλλες 20.000 τον χρόνο κι επιπλέον ένα μικρό ποσοστό των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, είχε δεχτεί να κάνει στην άκρη. Μιλώντας μετά από εκείνη την εξέλιξη είχε πει: «Η μουσική των Stones δεν είναι πια του γούστου μου. Επιθυμώ να παίζω τη δική μου μουσική και όχι των άλλων. Η μόνη λύση είναι να πάρει ο καθένας τον δρόμο του, αν και θα παραμείνουμε φίλοι. Τους αγαπώ αυτούς τους τύπους».
Μετά από αυτό ο καθένας πήρε τον δρόμο του, διεκδικώντας την θέση του στην ιστορία. Οι Stones προετοιμάστηκαν για την περιοδεία τους στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και ο Τζόουνς επέστρεψε στα 45 στρέμματα της φάρμας του και στις εργασίες που έκανε εκείνο το διάστημα, έχοντας προσλάβει τον Λονδρέζο εργολάβο Φρανκ Θόρογκουντ, παλιόφιλο του οδηγού και φροντιστή της μπάντας, Τομ Κίλοκ.
Εκείνη την περίοδο ο Μπράιαν Τζόουνς προσπαθούσε να κάνει μια νέα αρχή. Στο κάτω-κάτω της γραφής ήταν μόνο 27 ετών. Είχε ξεκόψει από τα ναρκωτικά, έχοντας περιορίσει τις έξεις του σε μερικά ποτήρια γερμανικού κρασιού Blu Nun και διατηρούσε σχέση με την Άννα Γουόλιν. Ήταν ακόμη νέος, εξαιρετικά ταλαντούχος και σίγουρα θα μπορούσε να έχει ένα λαμπρό μέλλον στην μουσική βιομηχανία την οποία γνώριζε όσο λίγοι.
Πιθανότατα τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά εάν ο Θόρογκουντ και το συνεργείο του δεν αποδεικνυόταν χειρότερο από το προσδοκώμενο. Όταν ένα δοκάρι έπεσε και έθεσε σε κίνδυνο την ζωή της φίλης του, ο Τζόουνς αποφάσισε να απολύσει τον εργολάβο. Ήταν Κυριακή και θα εγκατέλειπε την φάρμα μια από τις επόμενες ημέρες. Στο μεταξύ, εκεί είχε βρεθεί και η Τζάνετ Λούοσον, μια νοσοκόμα που ήταν ερωμένη τόσο του εργολάβου από το Λονδίνο όσο και του Κίλοκ. Θέλοντας να σταματήσουν την συνεργασία τους δίχως εντάσεις, μαζεύτηκαν όλοι για ένα ποτήρι κρασί και μια βουτιά στην πισίνα…
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα το σώμα του Τζόουνς βρέθηκε δίχως σφυγμό στον πάτο της πισίνας. Η ιατροδικαστική έκθεση έκανε λόγο για πνιγμό, ενώ οι εξετάσεις έδειξαν την ύπαρξη ουσιών που ίσως είχαν παίξει τον ρόλο τους σε αυτό, μαζί βέβαια με την καταπονημένη υγεία του εξαιτίας της μακρόχρονης χρήσης ναρκωτικών αλλά και αλκοόλ.
Ωστόσο ο θάνατος ενός πρώην μέλους των Stones, και μάλιστα ενός εκ των ιδρυτών τους, και ταυτόχρονα ενός ανθρώπου τόσο ταλαντούχου αλλά συναισθηματικά ασταθούς και ευάλωτου όσο ο Τζόουνς, δεν θα μπορούσε παρά να οδηγήσει σε αμέτρητες θεωρίες συνωμοσίας. Όπως θα περίμενε κανείς, οι υποψίες έπεσαν σε όσους βρίσκονταν μαζί του εκείνη τη νύχτα.
Από τις έρευνες πάντως δεν προέκυψε κάτι ενοχοποιητικό, παρά το γεγονός ότι κατά καιρούς έρχονταν στην επιφάνεια (κυρίως με την μορφή φημών) λεπτομέρειες που «φωτογράφιζαν» τον Θόρογκουντ ως δολοφόνο και τον Κίλοκ ως αυτουργό του εγκλήματος.
Ο Τζόουνς θάφτηκε μερικές μέρες αργότερα παίρνοντας μαζί του και την αλήθεια για τον θάνατό του. Ο τάφος του ήταν ιδιαίτερα βαθύς προκειμένου να εμποδιστεί κάποια απόπειρα εκταφής του από φανατικούς οπαδούς ή τυμβωρύχους, ενώ την ίδια ώρα ερασιτέχνες ντεντέκτιβ προσπαθούσαν να λύσουν το μυστήριο σχετικά με τον θάνατό του.
Τελικά αυτό δεν συνέβη ποτέ… Στο μυαλό των περισσότερων από όσους παρακολούθησαν την υπόθεση, ήταν μια δολοφονία και όχι ένα ατύχημα. Η αστυνομία όμως δεν μπόρεσε ποτέ να αποδείξει τους ισχυρισμούς και τις βαρύτατες κατηγορίες που υπήρχαν πάνω από τα κεφάλια των υπόπτων.
Μέχρι και σήμερα οι δολοφόνοι του Μπράιαν Τζόουνς αναζητούνται, σε ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στην ιστορία της ροκ.