Θα μπορούσα κάλλιστα να ξεκινήσω με το Boys are back and they lookin for trouble. Γιατί όντως οι Dropkick Murphys έχουν επιστροφές. Όχι μία, αλλά δύο. Η μία είναι στα δισκογραφικά με το 9ο τους άλμπουμ, που τιτλοφορείται «11 Short Stories of Pain and Glory» και η δεύτερη είναι στα συναυλιακά της Ελλάδας, με το Piraeus 117 Academy να τους υποδέχεται στις 11 Φεβρουαρίου για να δώσουν στον Βαλεντίνο το απαραίτητο καλωσόρισμα.
Η παρουσία τους πέρσι στις 6 Ιουνίου στο Rockwave ήταν η κορυφαία παράσταση μπάντας στο φεστιβάλ. Ναι, δεν είμαι αντικειμενικός. Όταν τους ακούω στο δωμάτιο μου γουστάρω τη ζωή μου. Δεν τους κρίνω όμως με αυτό το κριτήριο. Ο απαράβατος όρος είναι το συγκρότημα να σε κάνει να νιώθεις εκείνη τη στιγμή ότι άξιζε κάθε ευρώ που ξόδεψες. Ότι ακόμα κι αν δεν σου περισσεύουν, είναι ανούσιο να σκέφτεσαι ότι έδωσες λεφτά. Οι στιγμές και η εμπειρία που σου προσφέρουν είναι πάνω από αξίες υλικές κι από τέτοιες, έστω και φευγαλέες, σκέψεις.
Με το 11 Short Stories of Pain and Glory οι Dropkick Murphys δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να μας δώσουν 11 νέους λόγους να προμηθευτούμε εισιτήριο για εκείνο το βράδυ.
Δίπλα στα Rose Tatoo, Boys Are Back, Fields of Athenry, Shipping Up to Boston, Don’t Tear Us Apart, Johnny I Hardly Knew Ya και Which Side Are You On θα μπορούν να στέκονται επάξια τα First Class Loser, Blood, Lonesome Boatman και το 4-15-13.
Σε πολλές μπάντες ο 6ος-7ος δίσκος είναι ένα plot twist της αντίληψης τους γύρω από την μουσική που έχουν παράξει και αυτή που θα επιλέξουν να συνθέσουν από κει και πέρα. Οι Dropkick Murphys – ευτυχώς για εμάς – δεν έχουν δείξει τέτοιες τάσεις. Όχι ότι θα ήταν κάτι το μεμπτό, ή θα έσβηνε μονοκοντυλιά το παρελθόν. Απλώς το αποτέλεσμα τους καθώς επιμένουν να πατάνε πάνω σε γνώριμα χνάρια χαρίζει σε όσους τους θαυμάζουμε περισσότερες ηδονικά εμβριθείς στιγμές.
Ακόμα καλύτερο είναι το μότο τους που κομματιάζει και αναπλάθει διαρκώς τη μουσική τους. Μιλάω για το περιεχόμενο των τραγουδιών τους. Εδώ, δεν επιλέγουν τη σκληράδα του punk. Την έχουν κι αυτή. Αλλά αναζητούν την πιο smooth όψη της. Ο πόνος, οι μικρές ιστορίες που γίνονται ένα ψηφιδωτό εναγκαλισμού του πόνου συνιστούν το σπίτι τους. Είναι η έδρα τους.
Γύρω από τους μικρούς και ασταμάτητους πόνους νιώθουν να γίνεται η ζωή τους και πάλι ανήλικα ευθυνόφοβη. Μια ευθυνοφοβία που κανείς δεν μπορεί να της προσάψει κάτι. Είσαι παιδί και δεν αρμόζει στην ηλικία σου κάτι άλλο.
Κάπως έτσι οι Dropkick, τα παιδιά με το κέλτικο μενταλιτέ συγκερασμένο με τα βοστονέζικα βιώματα, ενθηκεύουν τον φόβο για ό,τι τους τρύπησε, τους τσίμπησε, τους δάγκωσε, τους γρατζούνισε, τους μάτωσε, τους πόνεσε. Η πιο αυξημένη ένταση της γκάιντας, η εναλλαγή των τραγουδιών από το ισορροπημένο instrumental με το uptempo punk στο alternative rock είναι η συστατική επιστολή αυτού του άλμπουμ.
Εμπνευσμένοι από προσωπικές δυσκολίες, αλλά και καταστάσεις που αποτελούν trademark της Βοστόνης, ο Κάσι και οι υπόλοιποι υποδαυλίζουν τα κοινωνικά προσωπεία και βουτάνε βαθιά σε όσα τους απομονώνουν. Η διασκευή του You ‘ll Never Walk Alone έχει το νόημα της. Το Rebels With A Cause είναι ένα masterpiece. Έτι ένα.
Η επαναστατική φύση των εφήβων που γίνεται θύμα του ίδιου της του στρόβιλου (He was tortured, he was troubled / She was sick and she was lost / Searching for an answer, rebels with a cause). Η επιστροφή στον εαυτό σου μετά τον εθισμό (My hopes are so much higher / Don’t count me out, I’m a survivor). Η μάχη με τα ναρκωτικά εν γένει. Οι φιλανθρωπίες. Ο Μαραθώνιος της Βοστόνης με τους νεκρούς το 2013. Οι κωμικές παρεμβάσεις για τους «χαρτογιακάδες». Η συμπόνια για τους blue collar εργάτες. Όλα αυτά συνιστούν τις δημιουργικές δομές των Dropkick.
Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι αυτό το άλμπουμ έχει και μια αναφορικότητα σε σπουδαίους καλλιτέχνες. Το Paying My Way να «κλείνει το μάτι» στο intro του We Will Rock You. Τα ριφάκια της γκάιντας στο Blood να θυμίζουν το Ring of Fire του Τζόνι Κας.