τραπ
Βρείτε μας στο

Ναι, το έχουμε ακούσει, το έχουμε εμπεδώσει, το έχουμε γράψει σε αρκετές αφορμές στο παρελθόν κι εμείς οι ίδιοι. Η σύγχρονη τραπ μουσική, αυτή που γίνεται επιτυχία κιόλας, έχει φουλ σεξισμό. Περισσότερο δε γίνεται. Κι οι τράπερ είναι τα εν αγνοία (;) πιόνια.

Για κάποιους είναι θετικό που τον έχει τόσο προφανή κι όχι υφέρποντα. Δεν πιστεύω ότι αλλάζει και πολλά. Στην ίδια διανοητική σύγχυση οδηγεί αγόρια και κορίτσια που αρχίζουν να εφαρμόζουν συμπεριφορές οι οποίες θα τους βάλουν στον θάλαμο για να γίνουν τράπερ ή για να είναι γκόμενες των τράπερ.

Ας πάρουμε την περίπτωση ενός 14χρονου κοριτσιού που ακούει αυτή τη μουσική, την τόσο γεμάτη στον χαρακτηρισμό «πο…ανα» που εκστομίζεται έμπλεος υποτίμησης, αποτυπώνεται όμως με ένα τρόπον τινά glorification. Το κοριτσάκι που στα 14 του μπορεί και να ερωτευτεί τον τράπερ, παθαίνει conditioning και ασυνείδητα περνάει μέσα της η επιθυμία να κάνει ό,τι μπορεί για να φτάσει στο σημείο να ικανοποιεί τον τράπερ.

Τον ειδωλοποιεί και η ικανοποίηση της περνάει μέσα από την ικανοποίηση αυτού του ειδώλου. Μια μορφή θρησκείας ενδεχομένως όπου ο Παράδεισος είναι γεμάτος γρήγορα αυτοκίνητα, γκάνια, χρυσές καδένες και χαμένη αξιοπρέπεια.

Υπερβολικό σενάριο; Μπορεί. Απίθανο εντελώς; Σίγουρα όχι. Ίσως όμως αυτό να μην είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της τραπ-ραπ σκηνής. Όχι μόνο στην Ελλάδα, μα και παγκόσμια. Ακόμα και στην Αμερική που τόσο την αντιγράφουμε.

Στους στίχους των ανδρών τράπερ πάντοτε θα υπάρχει κάποιος με τον οποίο έχουν beef, είναι no name και θέλουν να τον ταπεινώσουν «κάνοντας έρωτας» στην κοπέλα του. Η κοπέλα είναι ένα κτήμα που το διεκδικούν δύο άντρες και δεν της πέφτει λόγος επιλογής.

Στους στίχους των γυναικών τράπερ, των ελάχιστων Ελληνίδων που πάνε προς αυτό το είδος – ευτυχώς η Marseaux είναι φωτεινότατη εξαίρεση – και των Αμερικανίδων (βλέπε Cardi B-Nicki Minaj), υπάρχει πάντοτε ένας άντρας που διεκδικείται. Εδώ όμως ο άντρας δεν είναι ένα κτήμα για να πεις ότι να, κάπως υπάρχει ισότητα, μια ισορροπία, έστω και στην υποτίμηση.

Η γυναίκα τράπερ αποκαλεί bitch την άλλη τράπερ και κανένα κοσμητικό επίθετο δεν συνοδεύει τον άντρα. Ακόμα και μέσα από τους δικούς τους στίχους, που αυτές τους φτιάχνουν, οι γυναίκες τράπερ έχουν μέσα τους έναν αυτοσεξισμό, ώστε να μην πουν «θα σου πάρω τον γκόμενο σου που είναι σκυλάκι και θα τον κάνω ό,τι θέλω», αλλά για να πουν «άστον κάτω μωρή σκύλα».

Πρόστιμο 3.000 ευρώ κι αφαίρεση άδειας : Αν φεύγεις για 3ήμερο Καθαράς Δευτέρας, κόψε αυτήν την συνήθεια στο αμάξι
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Πρόστιμο 3.000 ευρώ κι αφαίρεση άδειας : Αν φεύγεις για 3ήμερο Καθαράς Δευτέρας, κόψε αυτήν την συνήθεια στο αμάξι

Στην πρώτη περίπτωση, των ανδρών τραγουδιστών, η γυναίκα είναι ένα μέσο επίδειξης εξουσίας και ανωτερότητας προς το άλλο A Male, στην περίπτωση των γυναικών τραγουδιστριών, ο άνδρας είναι ένα πολύτιμο απόκτημα που λατρεύεται σαν θεός και οι ιέρειες τσακώνονται μεταξύ τους.

Δεν υποφέρεται να ακούς άντρες να μιλάνε για πουτ…ες. Αλλά να το ακούς κι από γυναίκες; Πάντοτε θα ξαφνιάζει. Ιδίως επειδή αυτές οι γυναίκες μοιάζουν δυναμικές, αυτόνομα πρότυπα που δεν έχουν ανάγκη την αυτοεπιβεβαίωση μέσα από το approve ενός άντρα.

Βάλτε τα λοιπόν όλα τα παραπάνω σε ένα μπλέντερ και φανταστείτε πως μπορεί να σχηματίζεται μια εικόνα στο μυαλό ενός νέου κοριτσιού κι ενός νέου αγοριού επίσης. Το αγόρι θεωρεί ότι θα έχει ωραίες κοπέλες να τον διεκδικούν αν τις αποκαλεί με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς και τις αντιμετωπίζει ως de jure υποδεέστερες, το κορίτσι θα βρίσκεται στα φώτα ενός άντρα, θα είναι ετερόφωτη, αλλά θα είναι η πρώτη bitch του.

Η σύγχρονη τραπ είναι όπως οι ενήλικες ταινίες. Όποια είναι η πρώτη σκηνή που θα διεγείρει τις ορμές σου, αυτή θα αναζητάς στις πρώτες σου σεξουαλικές επαφές. Όποια εικόνα σου πλασάρουν ότι θα σε μεγεθύνει στις παρέες σου, θα σε κάνει αρεστή στις πιο περπατημένες συμμαθήτριες ή τους πιο περπατημένους συμμαθητές, αυτή θα θες να πραγματώσεις.

Κι ο σεξισμός θα διαιωνίζεται και μάλιστα χωρίς να τον κατανοούν πια οι εκφραστές του μέσω της τραπ. Δεν έχουν καμία ιδέα οι τράπερ ότι τα τραγούδια τους είναι σεξιστικά. Ο Snik με το Chinchila που έχει 5.5 εκατομμύρια views, δεν πιστεύει ότι οι στίχοι του είναι όνειδος. Δεν βρίσκει τέτοια χροιά σε αυτούς. Τους θεωρεί ακίνδυνους και στη χειρότερη προβοκατόρικους.

Κι όμως, η μουσική είναι τώρα πια το έρμαιο τους. Οι δισκογραφικές είναι εγκλωβισμένες στο να τους κάνουν τα χατίρια γιατί αυτοί φέρνουν το χοντρό κασέρι. Συντηρείται το σύστημα, προωθείται η τραπ και για να αντέξει ο καθένας τον εαυτό του, γίνονται όλα μηχανικά, αναίσθητα. Οι πομποί λειτουργούν χωρίς σκέψη.

Οι δέκτες όμως έχουν ενεργοποιημένα τα συναισθήματα. Και λαμβάνουν τα λάθος μηνύματα. Ωπ, έκανα κι εγώ ρίμα, μα θα προτιμήσω να μιλήσω μ΄ένα ποίημα κι όχι με στίχους-κρίμα.