Έβγαλε το πρώτο του άλμπουμ μόλις το 2021. Μαζί με το BCC gang έφεραν όντως πανικό στη σκηνή της ελληνικής ραπ, ειδεμή και της ελληνικής μουσικής συνολικά. Τώρα, ο Immune ετοιμάζεται για το δεύτερο άλμπουμ και τα πρώτα δείγματα είναι σπουδαία.
Δεν έχω ιδιαίτερα μεγάλη επαφή με την ελληνική ραπ σκηνή. Παλιότερα μπορεί να είχα ακούσει αποσπασματικά Στίχοιμα ή πιο low bap, αλλά απέχω χιλιόμετρα από το να αποκαλέσω τον εαυτό μου σχετικό γνώστη.
Τον τελευταίο χρόνο, ιδίως μέσα στο 2022, ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με πιο true μορφές της ραπ στην Ελλάδα και δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να κολλήσω με τους BCC.
Οκ, αρχικά ήμουν θύμα του mainstream και ξεκίνησα με το πιο πολυπαιγμένο. Κάπου εδώ σίγουρα θα πεταχτεί ένας μπετός να πει «όταν εγώ άκουγα BCC, εσείς ακούγατε μόνο Αργυρό».
Αντιπαρέρχομαι τέτοιες μπαρούφες, αφού πρώτα τονίσω ότι η μουσική δεν φτιάχνεται στο εδώ και τώρα της. Δεν είναι για να την μάθεις μόνο όταν κυκλοφορήσει και μετά πεθαίνει. Όποτε θέλει να μάθει ο καθένας, όποτε του βγει, όποτε είναι πιο ανοιχτός σε ακούσματα.
Όσοι είστε ψαγμένοι στη ραπ, μπράβο σας, δεν μοιράζω βραβεία, οπότε συνεχίστε να ακούτε ό,τι θέλετε, όποτε το θέλετε και θα κάνω κι εγώ το ίδιο.
Κλείνει η παρένθεση. Μετά τους BCC, ήρθε ο επίσης υπέροχος Novel 729 και μετά τα παλιά του Bloody Hawk.
Αντιλαμβάνομαι γενικώς πως υπάρχει ένας πλούτος δημιουργίας και συναισθημάτων στην ραπ σκηνή που, όσο κι αν γκρινιάζουν κάποιοι ότι δεν παίρνει αυτό που του αναλογεί, θεωρώ πως εσχάτως παίρνει αυτό που του αναλογεί.
Σίγουρα, δεν είναι το ίδιο χρηματικά σε σχέση με τις κουταμάρες που τραγουδάνε κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι τράπερ (εξαιρέσεις για μένα ο Mente, ο Saske και ο Toquel). Αλλά είδαμε και τον ΛΕΞ πώς γέμισε δύο στάδια με 20.000 κόσμου, βλέπω και το BCC gang πώς σαρώνει στις πλατφόρμες με κάθε νέα κυκλοφορία.
Το άλμπουμ του Rack που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι είχε μέσα και τα πιο εύπεπτα και mainstream, είχε και τις κομματάρες όπως το Μέρος ή το Αμόρ.
Βρίσκω όμως στιχουργικά τον Immune το καλύτερο που υπάρχει. Κι ίσως να έχει μεγαλύτερη αξία που το γράφω εγώ που δεν είμαι κανένας dedicated ακροατής της ραπ μουσικής, αλλά κάνω τα πρώτα μου βήματα.
Το Job Done, το πιο φρέσκο, που κυκλοφόρησε μόλις χθες, είναι ένα κομμάτι-αριστούργημα σε στίχο και μελωδία. Από το ξεκίνημα του σε κερδίζει.
«Ο καθένας κάνει ό,τι τον συμφέρει/ κι αυτά ξέρεις καλά πώς καταλήγουν/ Όταν είναι να πάρουν απλώνουν χέρι/ μα όταν είναι να δώσουν όλοι το κρύβουν».
Δεν έχω καν εξίσου ωραίες λέξεις για να το περιγράψω και αρκούμαι σε λέξεις που μου μοιάζουν αδιάφορες μπροστά σε τέτοιες συνθέσεις.
Δύο βδομάδες πριν ήταν το Rules Are Rules που έδειξε πως το υλικό που θα φέρει στο 2ο άλμπουμ του ο Immune, θα είναι απαράμιλλο.
Το καλύτερο του για μένα είναι το Obsession και με μικρή διαφορά το Timelapse που κυκλοφόρησε πέρσι. Γενικώς, ο Immune, όπως έχει πει κι ο ίδιος, έχει κάνει δεινοσαυρικά βήματα και δείχνει να μπορεί να το υποστηρίξει.
Αυτό που προσωπικά θαυμάσω είναι ότι στα τραγούδια του βλέπεις τόσους πολλούς στίχους και δεν υπάρχει αυτή η επανάληψη που συναντάς στην pop ή στα ελαφρολαϊκά για παράδειγμα.
Ο Immune είναι ένας από τους λόγους που η ελληνική ραπ έχει πολύ μακρινό μέλλον και αναμένουμε με μεγάλη ζέση τις επόμενες κυκλοφορίες του γιατί η έμπνευση του είναι στα όρια του αδύνατου κι όμως συνεχίζει να παράγει και να μην επαναλαμβάνεται.
Από το old school, στο new wave, στο drill, το κοινωνικό, τα ακουμπάει όλα με τρόπο σχεδόν ποιητικό.