Τα μέσα των 90s και οι αρχές του 2000, ήταν ένα διάστημα στο οποίο κυριάρχησαν παγκόσμια τα boybands στη μουσική. Στην Ελλάδα, οι ONE ήταν το μόνο συγκρότημα αυτής της κατηγορίας. Πέρασαν 10 χρόνια μέχρι να βρεθεί ένα άλλο για να συνεχίσει την κληρονομιά.
Ήταν κάπου στο 2009 όταν ο ΑΝΤ1 μας παρουσίαζε για πρώτη φορά το κορυφαίο talent show της ελληνικής τηλεόρασης, το X-Factor, με παρουσιαστή τον Ρουβά και κριτική επιτροπή τους Θεοφάνους-Λεβέντη-Γκαγκάκη-Μουρατίδη.
Στις οντισιόν, από αυτούς που κατέληξαν τελικά να βρεθούν στα lives, ήταν ένα συγκρότημα αυτό που είχε κερδίσει περισσότερο τις εντυπώσεις και κατέληξε και στην ομάδα του Θεοφάνους που είχε τη στάμπα του μετρ των boybands.
Τα Κόκκινα Χαλιά έμοιαζε να έχουν αυτό το άστρο για να κάνουν καριέρα στη μουσική και να διαπρέψουν. Στην πρώτη τους οντισιόν τραγούδησαν το Θα Χαθώ του Πέτρου Θεοτοκάτου και υπερενθουσίασαν και τους 4 κριτές, ιδίως Θεοφάνους-Μουρατίδη που ήταν οι πιο αδιάλλακτοι.
Σε εκείνη τη σεζόν, νικητής είχε βγει ο Λούκας Γιώργος, τα Κόκκινα Χαλιά έφυγαν πριν τον ημιτελικό, αλλά μέχρι εκείνο το σημείο είχαν προσφέρει μερικές πολύ δυνατές ερμηνείες, όπως με το Time Is Running Out των Muse. Λίγους μήνες μετά, είχαν κάνει και μια από τις πιο καλές, μα λησμονημένες εμφανίσεις σε Mad Awards.
Γιώργος Παπαδημητράκης ως frontman, Αλέξανδρος Δημόπουλος, Λευτέρης Γιαννόπουλος και Φώτης Δεληνικόλας αποτέλεσαν την 4άδα για τα Κόκκινα Χαλιά και μετά το τέλος του παιχνιδιού, πήγαν κατευθείαν για να βγάλουν τα πρώτα τους singles.
Έδειχναν ξεκάθαρα πως το έχουν με το πιο ροκ, με τα ξένα και τα τραγούδια που κατέληξαν να τραγουδήσουν, σε μια εποχή αλλαγής για την ελληνική μουσική, θα μπορούσαν να τους πάνε μακριά, αν είχαν κυκλοφορήσει κάμποσα χρόνια νωρίτερα.
Μετά από μερικά singles, το συγκρότημα εξαφανίστηκε απροσδόκητα από τα ελληνικά μουσικά δρώμενα. Ούτε ανακοίνωση, ούτε τίποτα. Απλά, χάθηκαν και έφτασαν κάποια χρόνια μετά κάποιος να ψάξει το γιατί και να βρει πως ο Γιώργος Παπαδημητράκης είχε φύγει για τις ΗΠΑ, για να εκπαιδευτεί πάνω στο business management και η μουσική παρέμεινε ως ερασιτεχνική ασχολία.
Η εμφάνιση τους στην ελληνική μουσική, έγινε σε ένα διάστημα που δεν είχαν ακόμα εμφανιστεί οι Melisses, ένα συγκρότημα που είναι σήμερα όλα όσα θα μπορούσαν να είχαν γίνει τα Κόκκινα Χαλιά.
Από τη μία Χρήστος Μάστορας, από την άλλη Γιώργος Παπαδημητράκης. Το μουσικό ύφος που είχαν κι έχουν οι Melisses, πολύ κοντινό σε αυτό των Κόκκινων Χαλιών. Τι το διαφορετικό υπήρξε για να χαθούν κάπου μετά το 2012 οι δε και να διαγράψουν τόσο επιτυχημένη πορεία οι μεν, ώστε να γεμίζουν μαγαζιά, να κάνουν θραύση κάθε χειμώνα;
Τα Κόκκινα Χαλιά είναι πραγματικά από τα πιο μεγάλα what ifs της ελληνικής μουσικής, όπως διαμορφώθηκε σε εκείνα τα χρόνια που ακολούθησαν το δικό τους τέλος. Θα μπορούσαν να έχουν ενώσει τη λογική του boyband όπως την είχαν οι ONE με αυτή που είχαν μετά οι Melisses; Να είναι ένας συνδυασμός των 2; Κανείς δεν το γνωρίζει, σαφώς.
Εμείς πάντως το πιστεύουμε πως θα είχαν διαγράψει μια πολύ μεγάλη πορεία, αναπάντεχη για τη διάρκεια ζωής των συγκροτημάτων. Κι οι Melisses που το κατάφεραν, το πέτυχαν διότι ο Μάστορας έχει και αυτονομημένη διαδρομή σε κάποια διαστήματα και είναι και καλλιτεχνάρα με τέτοιο εκτόπισμα που απλά του παραδίνεσαι ως ακροατής.