Όταν έδειξε το πρώτο του δείγμα, η καλλιτέχνις Kristina Benson το χαρακτήρισε «το r ‘n’ b της δεκαετίας του ’60». Ο Nick Waterhouse εμπεριέχεται αρκετά σε αυτόν τον ορισμό, αλλά η μουσική του σε συναρπάζει με τον τρόπο που στέκεται ταυτόχρονα σε πολλές πλατφόρμες. Έχει κάτι από funky; Έχει twist; Έχει jazz; Έχει soul; Έχει ροκαμπιλάκι; Έχει boogaloo; Έχει και παραέχει. Απ΄όλα. Ίσως να υπάρχουν κι άλλα κρυμμένα πίσω από την μουσική του. Όσοι βρεθήκαμε χθες το βράδυ στο Gagarin το ζήσαμε στο πετσί μας.
Με τους Cave Children (συγκρότημα που μακάρι να μας απασχολεί περισσότερο στο μέλλον) να του στρώνουν το ωραιότερο χαλί ως opening act, ο Nick Waterhouse βγήκε επί σκηνής γύρω στις 11 και 30. Για κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα μας κράτησε όρθιους, γεμάτους ενέργεια και διάθεση να εναρμονιστούμε με το ρεύμα του. Να μας παρασύρει.
Όταν έχεις πληρώσει ένα σεβαστό ποσό για εισιτήριο, συνήθως σκέφτεσαι ότι κάτι λιγότερο από 2 ώρες είναι δυσανάλογη προσφορά. Στην περίπτωση του Waterhouse όχι. Αρχικά γιατί στους ρυθμούς που παίζει την κιθάρα του και η υπόλοιπη μπάντα τα άλλα όργανα, είναι αδύνατον να αντέξει χέρι και ανάσα για περισσότερο χρόνο.
Κυρίως όμως γιατί αυτό που σου δίνει ως αντάλλαγμα είναι πέρα ως πέρα ιδανικό. Με τα παραπανίσια γένια που έχει αφήσει να τον παραπέμπουν στον Σεθ Ρόγκεν και την nerd αμφίεση που τον διέπει, ο 31χρονος Καλιφορνέζος κατέθεσε επί σκηνής τα διαπιστευτήρια του. Είναι ένας πιονέρος της σύγχρονης καλής μουσικής. Ένας από αυτούς που δίνουν μεγαλύτερη αξία στην τέχνη. Ροκοκό καλλιτέχνης που συνθέτει όλα τα είδη που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Δίνει μια γκρούβι νότα σε κλασσικά περιεχόμενα των απανταχού μελωδιών και παρουσιάζεται διαρκώς αναπτυσσόμενος. Αναβιωτής του rhythm and blues με έναν μεταμοντέρνο τρόπο, ο Waterhouse συναρμολογεί ήχους που έχουν κάτι από τους ήρωες του. Aretha Franklin, Wilson Pickett, John Lee Hooker βρίσκονται κυριαρχικά στα παιδικά του ακούσματα και τον “ποτίζουν” σε κάθε του έμπνευση.
Αυτό γιατί από το πρώτο του ολοκληρωμένο LP, το 2012, που είχε τίτλο Time’s All Gone, μέχρι το τρίτο του, το Never Twice που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο, ο Nick Waterhouse προσθέτει στοιχεία στο ρεπερτόριο του. Φυσικά το Katchi ήταν ο πολιορκητικός κριός για να συγκεντρωθεί αυτή η ποσότητα κόσμου στο Gagarin, τρία περίπου χρόνια μετά την παρουσίαση του στο αθηναϊκό κοινό από το ίδιο μετερίζι. Μια ποσότητα που ήταν ακριβώς αυτή που έπρεπε. Να μπορείς να αναπνεύσεις, να μπορείς να χορέψεις, να μπορείς να αφεθείς ολοσχερώς στο ρυθμό του Waterhouse. Σε αυτό συνέβαλλε και η συνεργασία με τον Leon Bridges και τους Allah-Las που τον γέμισαν με ερεθίσματα σε αυτό το τρίτο άλμπουμ.
Εκεί, δίπλα στο Katchi, βρέθηκαν τα The Old Place, Some Money, Say I Wanna Know, Straight Love Affair, It’s Time, This Is A Game και μερικά ακόμα, με τον καλλιτέχνη και την καταπληκτική μπάντα του να ενδίδουν στα δύο ανκόρ που αποτελούν το εθιμοτυπικό, για το κλείσιμο του τουρ του, μέχρι το επόμενο που ξεκινά τον Ιούνιο!
