Το «Ελλάς» είναι ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια της σύγχρονης εποχής. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια της εγχώριας ροκ μουσικής. Υπό τους ήχους του προβληματίστηκαν, γούσταραν, κοπανήθηκαν μέχρι τελικής πτώσεως γενιές και γενιές. Μια αιχμηρή καταγραφή της νεοελληνικής νοοτροπίας και πραγματικότητας, που όσα χρόνια κι αν περάσουν, εξακολουθεί να μοιάζει επίκαιρη.
Όλοι γνωρίζουν λοιπόν ότι το αριστούργημα που έγραψε ιστορία το έχει ερμηνεύσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Εξάλλου είναι ένα απ’ αυτά που σημάδεψαν την καριέρα του και με τα οποία τον έχει συνδέσει άρρηκτα το κοινό. Λίγοι γνωρίζουν ωστόσο ποιος έγραψε το «Ελλάς». Και ακόμα πιο λίγοι (μονάχα οι πραγματικά μυημένοι) ποια είναι η εντελώς ασυνήθιστη πηγή έμπνευσής του…
Οι στίχοι και η μουσική του κομματιού ανήκουν στον σπουδαίο Σταμάτη Μεσημέρη. Μια πολυσχιδή προσωπικότητα, που σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Κλινική Ψυχολογία, αλλά άφησε το αποτύπωμά του ως ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες τραγουδοποιούς. Παρόλο που ήταν ανήσυχο καλλιτεχνικό πνεύμα και υπήρξε ροκάς από τη δεκαετία του ’60, ο Μεσημέρης σταμάτησε την ενασχόλησή του με τη μουσική. Μέχρι τα 40 του δεν είχε πιάσει ποτέ ξανά την κιθάρα. Ώσπου, κατά τον ίδιο, συνέβη κάτι μεταφυσικό…
Σύμφωνα με την ιστορία που διηγούταν συχνά ο ίδιος (αλλά την κατέγραψε κιόλας στο εσώφυλλο του σπάνιου προσωπικού του δίσκου, «Ονείρου Χρώματα που ταξιδεύει ο Καπνός του Ινδιάνου») την άνοιξη του 1986 ο Μεσημέρης είδε ένα όραμα. Ενώ βρισκόταν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου στο δωμάτιο του, παρουσιάστηκε μπροστά του ένας Ινδιάνος να καπνίζει την πίπα της ειρήνης. Και, όπως εξηγούσε ο ίδιος, του είπε ότι θέλει να τον ακούσει να παίζει ξανά κιθάρα και να γράψει τραγούδια!
Το αν υπήρχε ή όχι Ινδιάνος το γνώριζε μονάχα ο ίδιος ο αείμνηστος τραγουδοποιός (που έφυγε από τη ζωή στα 61 του νικημένος από τον καρκίνο). Στο τέλος της ημέρας ωστόσο δεν έχει και τόση σημασία. Εξάλλου πολλές μορφές των τεχνών κατά το πέρασμα των χρόνων επέμεναν ότι επηρεάζονταν από αντίστοιχα μεταφυσικά βιώματα. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ο Μεσημέρης τον εμπιστευόταν τυφλά.
Έλεγε πώς αν δεν τον έβλεπε, σταματούσε και δεν μπορούσε να παίξει. Ακόμα και στις ζωντανές εμφανίσεις του οι θεατές μπορούσαν να τον δουν ν’ απευθύνεται στον αέρα, σε κάποιον αόρατο συνομιλητή του. Ήταν ο δικός του «Ινδιάνος». Η μορφή που τον ενέπνευσε να γράψει όλα του τα τραγούδια και στίχους όπως οι θρυλικοί του «Ελλάς»:
Το πρωτάθλημα αρχίζει η εξέδρα πλημμυρίζει
Γίνεται χαμός σε κάθε γκολ
Μα το ντέρμπι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο
Κι εσύ πνίγεσαι με δίχρωμα κασκόλ
Ελλάς, Ελλάς τι θα γίνει φίλε μου με μας
Ελλάς, Ελλάς μίλα μας και μη μας αγαπάς
Μπόρα είπες θα περάσει μα ο κόσμος τα ‘χει χάσει
Τα σκουπίδια δίνουν πάρτι στα στενά
Τα FM και τα κανάλια έχουν σφίξει σαν τανάλια
Κι οι αφίσες φτύνουν μέλι με καρφιά
Ελλάς Ελλάς τι θα γίνει φίλε μου με μας
Ελλάς Ελλάς μίλα μας και μη μας αγαπάς
Μέσα σ’ όλη αυτή τη δίνη όρθιο πες μου τι θα μείνει
Σου φωνάζω μα εσύ δε μου μιλάς
Ψάχνεις για το μεγαλείο που σου ‘μάθαν στο σχολείο
Κι εγώ ξένος μετανάστης σου Ελλάς
Ελλάς Ελλάς τι θα γίνει φίλε μου με μας
Ελλάς Ελλάς μίλα μας και μη μας αγαπάς
Δε γουστάρω τα στημένα έρχομαι ξανά σε σένα
Δυο μαζί μπορούμε δωσ’ μου δυο φιλιά
Όλα μοιάζουνε χαμένα μα καλή μου έχω εσένα
Παίρνω φόρα απ’ τη δική σου αγκαλιά
Ελλάς Ελλάς τι θα γίνει φίλε μου με μας
Ελλάς Ελλάς μίλα μας και μη μας αγαπάς