Η ζωή του καλλιτέχνη δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Κάθε άλλο. Οι θαυμαστές εστιάζουν στη χρυσόσκονη, όμως όταν σβήνουν τα φώτα όλοι… ξαναγίνονται θνητοί. Ενίοτε αναδεικνύονται και οι φοβίες τους. Ο Στέλιος Καζαντζίδης, ένας επίγειος «θεός», δεν τις απέφυγε. Με το δίκιο του, όπως θα δείτε παρακάτω.
Τραγουδιστές του βεληνεκούς του βρίσκονται συνεχώς με μία βαλίτσα στο χέρι. Μεταβαίνουν στις χώρες και τις πόλεις που πρόκειται να εμφανιστούν. Πολλές φορές αφήνουν τη βάση τους για εβδομάδες ολόκληρες. Αεροπλάνα, αυτοκίνητα, πλοία… Είναι πολύ δύσκολο να κοιμάσαι κάθε τρεις και λίγο σε διαφορετικό κρεβάτι, να μην χρησιμοποιείς το μπάνιο σου κ.λπ.
Ο Καζαντζίδης έδωσε το «παρών» όπου χτυπούσε η καρδιά του ελληνισμού. Πήγε στις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την Τουρκία… Παρηγόρησε τους ξενιτεμένους, τους έκανε να επιστρέψουν νοερά στην πατρίδα για λίγες ώρες. Η φωνή του βάλσαμο.
Το 1963 είχε κυκλοφορήσει το τραγούδι «Φεύγουν οι μετανάστες», στο οποίο ο Στελάρας έλεγε: «Τα καράβια και τα τρένα, μετανάστες φορτωμένα, φεύγουν για την ξενιτιά, άλλοι παν’ στη Γερμανία, άλλοι παν’ στην Αυστραλία κι άλλοι για τον Καναδά.
Κλαιν’ γυναίκες για τους άντρες, κλαιν’ οι μάνες για παιδιά, το μικρό τ’ αγόρι κλαίει κι η μικρή η κόρη λέει στον πατέρα “έχε γεια”».
Έναν χρόνο νωρίτερα, με αφορμή το επικείμενο ταξίδι του στην άλλη άκρη του κόσμου, είχε γραφτεί το «Πάω στην Αυστραλία».
«Στην Αυστραλία μακριά θα φύγω μάνα μου γλυκιά, πάω να δώσω τη χαρά σ’ όλη την οικουμένη, ν’ ακούσουν τα τραγούδια μου όλοι οι ξενιτεμένοι», έλεγε χαρακτηριστικά ο Καζαντζίδης.
Εκείνος έδωσε χαρά στους Έλληνες, αλλά στην επιστροφή πήρε μία τεράστια αεροπορική λαχτάρα που έμελλε να εδραιωθεί μέσα του για πάντα. Έκτοτε απέφευγε τις πτήσεις και μόνο προς τη δύση της ζωής του υποχρεώθηκε να «πετάξει».
Στις 13 Δεκεμβρίου 2023, μία συνέντευξη της Βάσως Καζαντζίδη είχε δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα documentonews.gr. Μεταξύ άλλων, η τελευταία σύντροφος του εμβληματικού τραγουδιστή είχε αναφερθεί στη συγκεκριμένη φοβία. Πολύ σοκαριστικό περιστατικό.
«Εννοείται πως είχε γυρίσει όλο τον κόσμο, στην επιστροφή του όμως από Αυστραλία είχε πιάσει φωτιά η μια τουρμπίνα του αεροπλάνου και προσγειώθηκαν αναγκαστικά στην Τουρκία. Εκεί είπε “τέρμα πια το αεροπλάνο”», είχε πει.
Όταν ρωτήθηκε πότε συνέβη αυτό, είχε απαντήσει: «Πολύ παλιά, στις αρχές του ’60, όταν ήταν πολύ νέος. Μετά την αναγκαστική προσγείωση στην Τουρκία, έφυγε οδικώς για την Ελλάδα».
Σε άλλο σημείο είχε δηλώσει: «Πηγαίναμε πάρα πολλά ταξίδια, οδικώς πάντα, αφού δεν έμπαινε σ’ αεροπλάνο. Σ’ αεροπλάνο μπήκε τελευταία φορά όταν πηγαίναμε στη Γερμανία, που ήταν άρρωστος. Μου έλεγε “εάν δεν είχα κάνει αυτό το ταξίδι, δεν θα’ χα κάνει τίποτα πια”.
Δεν ένιωθε ότι ταξίδευε, νόμιζε ότι είναι κάπου και τα βλέπει όλα από ψηλά. Του άρεσε εκείνη η συγκεκριμένη μέρα που ταξιδεύαμε, όχι το αεροπλάνο. Εκεί είπα “για δες τι κάνει η ελπίδα για τη ζωή”.
Ήξερα πως ο Στέλιος δεν έμπαινε στο αεροπλάνο, φοβόταν. Η βάση μας ήταν η Γερμανία παλιότερα, απ’ όπου παίρναμε το αυτοκίνητο και γυρίζαμε και σ’ άλλες χώρες. Πήγαμε Σουηδία, Δανία και αλλού, οδικώς πάντα. Μας έτρωγαν τα αυτοκίνητα και τα φέρι μποτ».
Ποιος να το φανταζόταν ότι επί περίπου τέσσερις δεκαετίες, ένας τέτοιος θρύλος θα απέφευγε τις πτήσεις όπως ο διάολος το λιβάνι. Δεν τις είχε ανάγκη. Πετούσε επί γης.