H περίοδος στα τέλη της δεκαετίας του 1990 υπήρξε μαγική δημιουργικά για τον Δημήτρη Μητροπάνο. Έβγαλε τρεις δίσκους, έτσι τους λέγανε τότε, τον έναν καλύτερο από τον άλλο. «Στου Αιώνα την Παράγκα» (1996), «Του Έρωτα και της Φυγής» (1998), «Εντελβάις» (1999), κατά χρονική σειρά. Με τραγούδια που δεν θα παλιώσουν ποτέ, με τραγούδια που θεωρούνται κλασικά. Ένα εξ αυτών είναι και το «Κιφ», συμπεριλαμβάνεται στο τελευταίο εκ των άλμπουμ που παραθέσαμε.
Η μουσική του Μάριου Τόκα παντρεύτηκε με τα λόγια του Άλκη Αλκαίου και προέκυψε ένα κομμάτι που σε ανατριχιάζει σύγκορμο. Ο Κύπριος μουσικοσυνθέτης αναδεικνύει τέλεια την πρώτη ύλη που σκάρωσε το (λαμπερό) μυαλό ενός ανθρώπου, για τον οποίο, πολύ εύστοχα, ο Θάνος Μικρούτσικος είχε πει πως ήταν ένας ποιητής που υποδυόταν τον στιχουργό.
Ακούγοντας κανείς το «Κιφ» μπορεί να αναρωτηθεί για το βαθύτερο νόημά του. Είναι στίχοι ταξιδιάρικοι, που σε αγγίζουν συναισθηματικά αμέσως, αλλά αποπνέουν και έναν κάποιου είδους προβληματισμό περί του «τι θέλει να μας πει ο ποιητής». Για να εντοπίσουμε την απάντηση θα πρέπει να γυρίσουμε αρκετά χρόνια πριν από την κυκλοφορία του τραγουδιού. Στη μοναδική τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε ο Άλκης Αλκαίος. Στον Θάνο Μικρούτσικο, μάλιστα.
Η ερώτηση είχε να κάνει με τη γενιά του ποιητή. Για το αν πέτυχε αυτά που ήθελε, αν διαψεύστηκαν ή όχι οι προσδοκίες που είχε στην πορεία. «Νομίζω ότι υπήρχε στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα μια κατάσταση αποκλεισμού, τόσο σε κοινωνικό επίπεδο, όσο και σε ατομικό επίπεδο. Βέβαια, ήμασταν υποψιασμένοι σε ένα βαθμό, αλλά πιστεύαμε ότι η παρτίδα μας δεν παίχτηκε ακόμα», απαντάει ο Άλκης Αλκαίος. Μια σκέψη και ένα φινάλε που επαναλαμβάνονται έμμετρα στο «Κιφ». Το οποίο κατά βάση συνιστά λοιπόν ένα κοινωνικό τραγούδι, με ιδεολογικές προεκτάσεις, με ένα διαχρονικό μήνυμα πως δεν πρέπει ποτέ να τα παρατάμε, ακόμα και όταν όλα δείχνουν να πήγαν σε άλλη κατεύθυνση από αυτή που θα θέλαμε, επιδιώξαμε.
Η «παρτίδα που δεν παίχτηκε ακόμα» αυτό ακριβώς συνοψίζει. Την ελπίδα, την εσωτερική δύναμη που ψάχνουμε να βρούμε όταν η κατάσταση γύρω μας φαντάζει αδιέξοδη, επί προσωπικού και συλλογικού. Είναι το keep believing ως στάση ζωής, η σημασία του να μην σταματάμε ποτέ να έχουμε όνειρα και προσδοκίες, που εκφράζεται μέσα από ποιητικό τρόπο. Και θα σ’ το ξεπληρώσει η ιστορία…
«Κιφ»: Οι στίχοι του Άλκη Αλκαίου στην διαχρονική τραγουδάρα του Δημήτρη Μητροπάνου:
Τα σύνορα που πέρασα δεν είχανε φρουρό
Μόνο λίγα γεράκια διψασμένα
Στα γόνατά μου αράξανε ζητώντας μου νερό
Και πώς να τα χορτάσω τα καημένα
Σε πολιτεία βρέθηκα που ‘ψαχνα για καιρό
Στου ονείρου μου τον χάρτη τον κρυμμένο
Πάω να την ψηλαφίσω, τρέχω να τη χαρώ
Κι αυτή με προσπερνάει με βλέμμα ξένο
Στην Αγορά ζωήλατα και ξωτικά πουλιά
Και κράχτες που σωσίβια διαλαλούνε
Αγόρασα από ένα σε δυο γυμνά παιδιά
Κι εκείνα ζαρωμένα μ’ απαντούνε
Οι δοκιμές μάς γέρασαν νωρίς στον κόσμο αυτό
Κι αν τόσο θες να κάνεις μια αβαρία
Δώσε μας λίγο πράσινο κιφ μαροκινό
Και θα σ’ το ξεπληρώσει η ιστορία
Στο πάρκο ένας μπατίρης μού ζάλισε τ’ αυτιά
Πως ήσουν τράπουλα σημαδεμένη
Στους τέσσερις ανέμους σκορπίσαν τα χαρτιά
Πού να σε ψάξω χώρα μου χαμένη
Στον ώμο το δισάκι μου, σ’ εσάς ξαναγυρνώ
Φωτιά, νερό, αέρα μου και χώμα
Δε βγαίνουνε τα όνειρα σε πλειστηριασμό
Δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα
Στον ώμο το δισάκι μου, σ’ εσάς ξαναγυρνώ
Φωτιά, νερό, αέρα μου και χώμα
Δε βγαίνουνε τα όνειρα σε πλειστηριασμό
Δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα