Πριν από ακριβώς 20 χρόνια, όταν ο Λευτέρης Παπαδόπουλος παρουσίαζε την εκπομπή «Συναντήσεις» στην ΕΡΤ2, ο Πασχάλης Τερζής είχε προσκληθεί και είχε απαντήσει καταφατικά, κλείνοντας ένα πολύ όμορφο τηλεοπτικό ραντεβού.
Ο δημοφιλής λαϊκός τραγουδιστής αφηγήθηκε τα πρώτα χρόνια του στην Πυλαία, καθώς επίσης τις πρώτες δουλειές που έκανε ως πωλητής καρπουζιών και μαξιλαριών στα γήπεδα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ξεκίνησε δειλά-δειλά την καριέρα του, αρχικά αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες, ωστόσο, επέμενε να ζει και να εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
«Επί 20 χρόνια ήμουν τραγουδιστής της πείνας», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά στην εκπομπή, η οποία είχε μεγάλη δόση από Στέλιο Καζαντζίδη, αφού αποτελεί τη μεγάλη αδυναμία του Τερζή.
Επίσης, αναφέρθηκε στα «κομμάτια» που θα ήθελε να έχει ερμηνεύσει, στην αδερφική του φιλία με τον Δημήτρη Μητροπάνο και τις συνεργασίες του με ανθρώπους που πάνω απ’ όλα σέβεται.
Δήλωσε χαρακτηριστικά ότι στο τραγούδι παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχή, ενώ πάντοτε θυμάται τη συμβουλή του πατέρα του να μείνει για πάντα ο «Πασχάλης», αφού «Τερζής» είναι για λίγες ώρες πάνω στη σκηνή.
Η συζήτηση μεταφέρθηκε και στα σύγχρονα σουξέ που δεν εκφράζουν προβληματισμούς, καθώς επίσης στο σύστημα των δισκογραφικών εταιρειών, στο οποίο ούτε οι ίδιοι οι τραγουδιστές μπορούν να επιβληθούν.
Παράλληλα, ο Τερζής μίλησε για την ομάδα του, τον Ηρακλή, τη φιλία του με τον Βασίλη Χατζηπαναγή, τη γνωριμία του με τον Μανώλη Αγγελόπουλο, τον Χρήστο Νικολόπουλο και τον Γιώργο Νταλάρα, την ηχογράφηση των πρώτων του δίσκων, τη συνεργασία του με τον Γιάννη Πάριο και την άγνωστη συνύπαρξή του με τον Γιώργο Ζαμπέτα στο πάλκο.
Επιπροσθέτως αναφέρθηκε στους δημιουργούς με τους οποίους συνεργάστηκε, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στον Θόδωρο Δερβενιώτη και τον Μάριο Τόκα.
Αφού, όμως, προαναφέρθηκε η πατρική συμβουλή για το μέλλον, αξίζει να παρατεθεί αυτούσιο ένα σχετικό απόσπασμα. Περιλαμβάνει Στέλιο Καζαντζίδη και… Νίκο Ξανθόπουλο. Ποιος να το περίμενε!
Είναι πραγματικά απολαυστικός ο τρόπος που περιγράφει ο Τερζής την άρνηση του γονιού του να δώσει το «παρών» σε ένα από τα κέντρα που έκανε τα πρώτα του βήματα.
Ιδού αναλυτικά όσα είχε πει στον Λευτέρη Παπαδόπουλο ο λαϊκός βάρδος: «Ήμουν 10 χρόνια τραγουδιστής και ο πατέρας μου, ο συγχωρεμένος, δεν είχε έρθει να με ακούσει. Μια φορά με ρώτησε: “Τραγουδάς καλά, ρε;”. Του λέω: “Έτσι λέει ο κόσμος”. “Τραγουδάς σαν τον Καζαντζίδη;”. Του απαντώ: “Ε, όχι και σαν τον Καζαντζίδη, ρε πατέρα”. “Τότε τι να ‘ρθω να ακούσω;”.
Η αιτία για να ‘ρθει να με ακούσει ήταν ο Νίκος ο Ξανθόπουλος. Αλλά δεν ήρθε για μένα. Ήρθε για τον Νίκο. Σε μια γιορτή του γραφείου στην Αγχίαλο που τραγούδαγα.
Μόλις είπα στον πατέρα μου και στη μάνα μου ότι θα είναι ο Νίκος ο Ξανθόπουλος, “σήκω”, του λέει. Ήρθαν, άκουσαν τον Ξανθόπουλο και μετά τραγούδησα κι εγώ.
Και μου λένε: “Πιο καλά τραγουδάς ρε από τον Ξανθόπουλο”. Του λέω (σ.σ. του πατέρα του): “Αυτό να μην το ξαναπείς γιατί εσύ δεν μπορείς να είσαι αντικειμενικός. Και μουγκός να ήμουν εγώ, τι θα έλεγες; Παιδί σου είμαι”. “Όχι”, μου λέει, “σε πληροφορώ ότι ακούω πολύ καλά”. Έτσι έγινε η αιτία να με ακούσει ο πατέρας μου».
Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Η δικαίωση ήρθε. Τον αποδέχθηκε μέχρι και ο… καχύποπτος γονιός του. Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία.