Ο ελληνικός τελικός για τη φετινή Eurovision ανέδειξε το βράδυ της Πέμπτης το τραγούδι και την καλλιτέχνιδα που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Βασιλεία τον ερχόμενο Μάιο και επειδή μας αρέσει να ξεφεύγει πού και πού το μυαλό από τα ζοφερά και σοβαρά, θα μπούμε για τη χαρά του παιχνιδιού στη συζήτηση για το αν η επιλογή είναι η ιδανική.
Κατ’ αρχάς, ποιος μπορεί να πει αν ένα από τα 12 τραγούδια που επελέγησαν, είναι καταλληλότερο από το άλλο; Με ποια κριτήρια επίσης; Μόνο όσοι βρίσκονται στην κριτική επιτροπή μπορούν να το κάνουν, λόγω της ενασχόλησης τους με τη Eurovision και τη μουσική, αλλά κι αυτοί δεν είναι τίποτα γκουρού (βλ. Σεργουλόπουλο-Μελιτά που δεν αντιλαμβανόμαστε τι τους κατέστησε ικανούς για να είναι στην επιτροπή).
Αλλά, στο τέλος της ημέρας, είναι τέχνη, είναι μουσική και επαφίεται σε υποκειμενική αντίληψη. Γι’ αυτό και θα καταθέσουμε τη δική μας εδώ, βασισμένοι στο πώς είδαμε τα 12 τραγούδια από το Christmas Theater όπου διεξήχθη ο ελληνικός τελικός.
Σε μια βραδιά όπου τα performances του Ρουβά και της Παπαρίζου ήταν τα highlights και μας έκαναν να ξεχάσουμε ότι υπάρχουν και 12 διαγωνόμενα τραγούδια, η Klavdia και το τραγούδι της Αστερομάτα, ήταν η επιλογή κοινού και επιτροπών, με βραχεία κεφαλή από την Evangelia.
Ήταν εξ αρχής τα δύο φαβορί και θα ήταν απίθανο η μάχη να μην καταλήξει σε αυτές τις δύο. Η εκτίμησή μας είναι ότι η Klavdia βρισκόταν ένα βήμα μπροστά, όπως αποδείχτηκε και στη βαθμολογία, πάνω από όλα για έναν λόγο.
Να θέσουμε λοιπόν πρώτα τα κριτήριά μας από το πιο ισχνό στο πιο ισχυρό, για να εξηγήσουμε γιατί η Klavdia φάνταζε το πιο ιδανικό fit.
1. Το τραγούδι: ποτέ δε μπορείς να πεις ότι γνωρίζεις προς τα πού πάει το ρεύμα στη Eurovision, αλλά ζούμε σε μια εποχή που η techno/ηλεκτρονική μουσική είναι στα φόρτε της, ίσως Νο1. Από τα 12 τραγούδια, οι Dinamiss και η Xanova Xan είχαν τέτοιο στοιχείο. Βέβαια, η μπαλάντα-νανούρισμα-μοιρολόι της Klavdia μπορεί να βρεθεί σε χρονιά που το κοινό θέλει τέτοιο ύφος και να στηρίξει. Είναι όμως ύφος τραγουδιού που δεν θα μοιάζει με τα άλλα, δε θα δούμε πάνω από 1-2 ακόμα σε αυτό το ύφος.
2. Σκηνική παρουσία-εφέ: Προφανώς, αυτό που είδαμε στον ελληνικό τελικό, δε θα είναι ίδιο με τον ημιτελικό και τελικό της Eurovision, αλλά ως μια πρώτη αίσθηση, η σκηνική παρουσία για το Αστερομάτα και το potential που προσφέρει, δε φαίνεται ως το ιδανικό στα μάτια μας. Εδώ το Vale υπερείχε.
3. Φωνή καλλιτέχνη: Σε αυτό η Klavdia είναι, αν όχι Νο1 μεταξύ των 12, σίγουρα μια καταπληκτική φωνή. Είναι το κουτάκι που τσεκάρει πιο έντονα από κάθε άλλο. Μέσα στο θέατρο, η φωνή της ήταν αυτή που προκάλεσε το 2ο μεγαλύτερο vibe μετά την Ευαγγελία.
4. Ο χαρισματικός χαρακτήρας και η αύρα: Σε αυτό εδώ υπάρχει μία που είναι πρώτη και με μεγάλη διαφορά. Η Ευαγγελία δεν είχε ένα ιδιαίτερο τραγούδι. Έχει όμως την αύρα, το χάρισμα να σε κάνει να την χαζεύεις κι ας μην τραγουδάει. Απλά να τη βλέπεις να χορεύει πεντοζάλη και να γεμίζει τη σκηνή με ενέργεια. Η Klavdia είναι πιο ήρεμη δύναμη στην αύρα, αλλά μόλις βγει η φωνή, τελειώνει κάθε κουβέντα.
Κι εδώ έρχεται η αναδρομή στο παρελθόν. Γενικώς, από αυτά που έχουμε καταλάβει, η Eurovision αναζητά το πιο αιρετικό σε επίπεδο τραγουδιού, κάτι που να ξεφεύγει από τα τετριμμένα. Όμως, συμβαίνει για τόσα χρόνια που το τετριμμένο έχει γίνει σπάνιο.
Το τραγούδι της Klavdia θυμίζει πολύ δύο σέρβικα που το ένα κέρδισε και το έτερο βρέθηκε πολύ κοντά στη νίκη. Το Molitva της Μαρίγια Σερίφοβιτς το 2007 νίκησε, το Lane Moje του Ζέλικο Γιοκσίμοβιτς ήρθε 2ο το 2004, πάνω από Ρουβά, κάτω από Σερτάμπ. Πολύ κοντινά σε άκουσμα.
Και το Αστερομάτα ενώνει πολλά παραδοσιακά στοιχεία της ελληνικής μουσικής, είναι με ελληνικό στίχο, οπότε, αν είναι να μην πάει καλά, τουλάχιστον θα γίνει με κατάθεση ελληνικού πολιτισμού επί σκηνής.